The Sister Diary

ประกาศผลสอบ ศูนย์อบรมวางแผนกิจกรรมสำหรับครูผู้เข้ารับการอบรมไว้ล่วงหน้าไว้แน่นเอี๊ยดทำให้พวกเราใช้พลังงานกันแบบเต็มแม็กซ์จนแทบสลบเมื่อจบกิจกรรมทุกวัน (รึจะเป็นอาการของคนที่มีอายุมากขึ้นก็ไม่รู้ 🙀) วันนี้ศูนย์พาเราไปชมพิพิธภัณฑ์บอนไซและหมู่บ้านบอนไซในเขตโอมิยะ（大宮盆栽美術館と盆栽村） เพิ่งรู้วันนี้เองว่าการดูบอนไซที่ถูกต้องเขาให้มองจากข้างล่างขึ้นไปเพื่อจะได้เกิดจินตนาการว่าตัวเองกำลังอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งก้านสาขาแผ่ขยายหรือหากเป็นบอนไซแบบที่มีหลายต้นในกระถางเดียวกันก็อาจได้ความรู้สึกว่ากำลังอยู่ในป่า เป็นทางเลือกหนึ่งที่จะได้ใกล้ชิดธรรมชาติแม้จะอยู่ในบ้านที่แทบไม่มีพื้นที่ให้ปลูกต้นไม้ทำสวนอะไรได้ 👍🌲🌳 การเลี้ยงบอนไซทำให้ได้เข้าใกล้ธรรมชาติก็จริง แต่วิธีการเลี้ยงบอนไซไม่ได้เป็นไปอย่างธรรมชาติ มันมีการดัดการฝืน ฉันว่ามันคือศิลปะมากกว่า ศิลปะการจำลองธรรมชาติที่ศิลปินต้องออกแบบและคอยดูแลธรรมชาติจำลองกระถางให้เป็นอย่างที่ตัวเองคิด 🌲🌳🌾 อย่างไรก็ตามบอนไซก็ช่วยทำให้จิตใจสงบได้ไม่น้อย ถ้าพ่อได้มาเห็นคงชอบเพราะสมัยก่อนเห็นพ่อเคยเอาต้นข่อยต้นตะโกมาดัด เมื่อชมบอนไซในช่วงเช้าเสร็จแล้...

หนังสือที่ตามหาจนเจอที่ห้องสมุดที่นี่ สอบทั้งวันตั้งแต่เช้ายันบ่ายเพื่อแยกผู้เข้าอบรมออกเป็นห้องๆ ตามความสามารถด้านภาษาญี่ปุ่นของแต่ละคน การสอบมี 3 ตอน ตอนแรกเป็นข้อสอบปรนัยวัดความรู้เรื่องคำศัพท์และไวยากรณ์ซึ่งมีทั้งข้อง่ายและยากปนกันลักษณะเดียวกับข้อสอบ J-CAT แต่ไม่ยากเท่า ตอนที่ 2 เป็นข้อสอบเขียน โจทย์คือ 1.เขียนจดหมายตอบเพื่อนว่างานอดิเรกของเราคืออะไร (400 ตัวอักษร) และ 2.เขียนจดหมายให้คำแนะนำเพื่อนเรื่องการไปทำงานที่สาขาต่างประเทศว่าเขาควรไปหรือไม่ เพราะอะไร (800 ตัวอักษร) ข้อสอบตอนที่ 2 นี้ทีแรกคิดว่าจะยากมากแต่พอได้ทำแล้วก็รู้สึกว่าสนุกดีเพราะได้เขียนบรรยายความคิดของตัวเอง ส่วนข้อสอบตอนที่ 3 ที่สอบในช่วงบ่ายเป็นการสอบพูดแบบแสดงบทบาทสมมุติโดยมีสถานการณ์ให้สามสถานการณ์ คือ 1.อาจารย์ใหญ่มีไอเดียจะให้เงินรางวัลกับนักเรียนที่เรียนดี คุณเห็นด้วยไหม => ไม่เห็นด้วย 2.อาจารย์ใหญ่มีไอเดียจะปรับเงินนักเรียนที่ไม่ยอมคืนหนังสือห้องสมุดตามกำหนดเวลา คุณเห็นด้วยไหม => เห็นด้วย คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าความคิดเห็นของ อ.กัลยา นี่เป็นความเห็นที่จะเอาตังเด็กโดยไม่ยอมเสียตังออกไปเล...

ตัวเล็กขาใหญ่กับตัวใหญ่ขาเล็ก พิธีเปิดการอบรมเริ่มเก้าโมงครึ่งที่ห้องโถงใหญ่ชั้นสอง กัลยารีบตื่นไปทานข้าวตั้งแต่เจ็ดโมงปลาย ไม่ใช่ตื่นเต้นที่จะเข้าร่วมพิธีการ แต่เพราะรู้ดีว่าจะต้องมาปวดหัวกับการผูกเนคไท ซึ่งก็เป็นตามคาจริงๆ เพราะกว่าจะผูกเนคไท (ตามรูปในอินเตอร์เน็ต) ได้ก็เสียเวลาไปเกือบชั่วโมงจึงจะได้ลุคฟอร์มอลขนาดนี้ ครูสอนภาษาญี่ปุ่นที่ได้รับเลือกให้เข้าอบรมในครั้งนี้มีทั้งหมด 40 คนจาก 24 ประเทศทั้งในเอเชีย ยุโรปและอเมริกาใต้ 😮 ที่เห็นมากกว่าใครเขาคืออินโดนีเซีย มากันเป็นกลุ่มใหญ่ 9 คน เวียดนาม 4 ฟิลิปปินส์ 3 พม่า 2 และอื่นๆ ประเทศละคนสองคน ช่วงนี้ยังไม่เริ่มเรียนจึงยังไม่ค่อยสนิทกับใคร จะมีก็แต่น้องเก๋ที่มาจากเมืองไทยเหมือนกัน... คิดว่าเมื่อเริ่มเรียนซักระยะหนึ่งคงจะเพื่อนร่วมเฟรมถ่ายรูปมากกว่านี้... พิธีการในภาคเช้าเริ่มด้วยการปฐมนิเทศเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในศูนย์ฝึกอบรม กฎระเบียบต่างๆ จากนั้น ผอ.ศูนย์และอาจารย์หัวหน้าคณะกล่าวทักทาย แล้วถ่ายรูปรวมและรูปรายบุคคลก็จบ เป็นพิธีการที่เรียบง่าย กระชับฉับไวดี ส่วนภาคบ่ายเป็นการแนะนำห้องคอม (CL : Computer Laboratory) ห้องสมุดและสิ่ง...

ห้องของฉัน 418 โบอิ้ง 380 เที่ยวบินที่ TG640 พาเราเดินทางถึงสนามบินนานาชาตินาริตะ กรุงโตเกียวเมื่อเวลาประมาณ 7:00 น. ตามเวลาของประเทศญี่ปุ่นใช้เวลาบิน 5 ชั่วโมง เร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้ครึ่งชั่วโมง ฝนเพิ่งจะหยุดตกพื้นสนามบินยังเปียกอยู่เป็นจุดๆ เราออกจากเครื่องไปผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง รับกระเป๋าและล้างหน้าล้างตาทำธุระแล้วจึงไปขึ้นรถบัสของ ON liner ที่ JF เตรียมตั๋วไว้ให้ รถบัสออกจากท่ารถเวลา 9:35 น. ใช้เวลาเดินทางประมาณชั่วโมงครึ่งจึงไปถึงสถานีรถไฟ JR Shintoshin ที่นี่ Mrs.Okuda เจ้าหน้าที่ escort ของ JF ไปรอรับถึงบันไดรถบัส จัดแจงพารถเปลี่ยนไปนั่งรถบัสของศูนย์เพื่อเดินทางเข้าศูนย์ซึ่งอยู่ห่างออกไปราว 15 นาที นอกจากเราทั้งสองคนแล้วยังมีครูสาวชื่อ Alexandra จากประเทศโปแลนด์นั่งมาเป็นคณะเดียวกันด้วย มาถึงศูนย์ JF เมื่อเวลาประมาณ 11:30 น. Ms.Miyasaka ผู้ดูแลครูที่เข้ารับการอบรมพร้อมคณะทำงานคนอื่นๆ ก็อธิบายเรื่องห้องพัก (ซึ่งอยู่ในอาคารเดียวกันนี้แต่คละปีก) การเข้าออกศูนย์ โรงอาหาร และกำหนดการคร่าวๆ ให้ฟังก่อนจะให้พวกเราแยกกันเข้าห้องพัก  ฉันได้ห้องพักหมายเลข 418 ติดกับห้องเก...

ตื่นมาปั่น มคอ.3 ตั้งแต่ยังไม่ตีสี่ดี แม่คุณเอ๊ย มีเวลาตั้งหลายวันไม่ทำชอบให้ไฟลนก้นมาเร่งทำเอาตอนจะต้องส่ง ทำงานแข่งกะเดดไลน์สมองมันตื่นตัวแล่นปรี๊ดก็จริง แต่เหนื่อยชนิดแฝงตัว พองานเสร็จเมื่อไหร่ละเป็นได้สลบ... กว่าจะเสร็จเรียบร้อยทั้งหมด (หมายถึง มคอ.3 ทั้งหมดสี่วิชาน่ะนะ มคอ.7 ค่อยทำที่ญี่ปุ่นแล้วส่งให้ทางเมล น้าน... สรุปว่าโอ้เอ้เอื่อยเฉื่อยจนทำงานได้ครบตามเป้า) เวลาก็ปาเข้าไปเก้าโมงแล้ว พ่อติดรถอานิดมารอที่ รพ.สวนปรุงตั้งแต่แปดโมงกว่าแล้ว รีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปรับพ่อ กว่าจะถึงสวนปรุงก็ 11 โมง (พ่อจ๋า แหม่มขอโทษ) แวะเอาหนังสือไปคืนห้องสมุดพายัพแล้วทำยืมต่อ เอางานไปส่งสาขา ถ่ายรูปรวมอาจารย์ประจำสาขาภาษาญี่ปุ่น ขณะทำธุระก็ให้พ่อซื้ออาหารกลางวันรอที่โรงอาหาร ทุกอย่างเป็นไปอย่างเร่งรีบ เที่ยงกว่าเสร็จธุระที่มหาลัยจึงได้กลับบ้านไปจัดกระเป๋า! ใช่ กระเป๋าเดินทางไปญี่ปุ่นนี่แหละ เพิ่งจัดเมื่อช่วงบ่ายวันนี้ จัดอยู่จนห้าโมงเย็น ใช้เวลาครึ่งวันแต่ก็จัดของได้อย่างน่าทึ่งแหละ กระเป๋าเดินทางขนาด 24 นิ้วหนึ่งใบกับเป้อีกหนึ่งใบใส่เสื้อผ้าได้กว่า 20 ชิ้น รองเท้า 4 คู่ หนังสือ 3 ถุงเท้า ผ้าเช็ดหน้...

เวลาส่วนใหญ่ในวันนี้หมดไปกับการทำ มคอ.3 แต่ก็จำเป็นต้องออกจากบ้านเพื่อไปชำระค่าบริการโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตล่วงหน้าที่ช็อปเอไอเอส เตรียมเงินเป็นจำนวนเท่ากับอัตราค่าบริการรายเดือนคูณสอง แต่พออธิบายให้พนักงานประจำเคาน์เตอร์ (ซึ่งเป็นผู้ชายร่างอ้วนใหญ่ ดูน่ากลัวจะขี้เหวี่ยงขี้วีน) ฟังเขาก็บอกเราว่าสามารถแจ้งระงับใช้งานชั่วโมงในเดือนที่เราไม่อยู่ในประเทศได้ เขาจัดการทำเรื่องให้แต่เนื่องจากรอบชำระของฉันมันคร่อมรอบอยู่จึงต้องชำระล่วงหน้า (ตามที่เตรียมไว้) ไปก่อน เมื่อการระงับใช้มีผลแล้วทางเครือข่ายจะย้ายเงินที่ชำระไว้ก่อนไปหักกับยอดใช้จริงในเดือนแรกที่กลับมาใช้บริการอีกครั้ง นับว่าเขาก็เป็นบริษัทที่ให้ความเป็นธรรมกับลูกค้าดีนะ ถ้าเขาไม่บอกว่าระงับการใช้บริการชั่วคราวได้ฉันก็จ่ายเต็มตามที่เตรียมเงินไป เขาก็จะได้กำไรจากความไม่รู้ของเรา แต่เขาก็อุตส่าห์บอกและจัดการทำเรื่องให้เราได้รับสิทธิที่พึงได้ อันนี้เป็นเรื่องที่ควรสรรเสริญ... ขอบคุณมากค่ะ

Chao ที่เราพาเที่ยว 😊 เห็นบล็อกของฝรั่งที่ไปเดินป่า Monk Trail หรือเส้นทางศึกษาธรรมชาติผาลาด คือเดินจากหลัง มช. ไปตามเส้นทางที่มีจีวรผูกต้นไม้เป็นหมายบอกทางไปถึงวัดผาลาดมานานเป็นปีแล้ว หมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องไปเดินป่าที่นี่บ้างให้จงได้ ก็หาแนวร่วมโดยชวนเซ็ทสึโกะไว้ นัดกันวันนี้ตอนเช้า เซ็ทสึโกะบอกถ้าฝนตกยกเลิกนะ วันนี้อากาศเป็นใจมาก แดดเปรี้ยงแต่เช้าไม่มีเค้าฝนเลย ทริปเล็กๆ ของเราจึงเกิดขึ้น 😄🙌 ทีแรกเดินหลงเข้าไปในบริเวณของสวนสัตว์อยู่เป็นครึ่งชั่วโมงถึงรู้ตัวว่ามาผิดทางต้องเดินกลับไปที่จุดเริ่มต้นตรงเชิงเขาใหม่อีกครั้ง ทำให้ทริปของเราเริ่ม (เดินถูกทาง) ตอนเก้าโมงเช้า พอไปถึงปากทางเข้าเส้นทางศึกษาธรรมชาติก็เห็นมีฝรั่งหลายคนมาถึงก่อนแล้ว ยิ่งเราเดินเข้าไปก็ยิ่งเจอคนเยอะขึ้นทั้งที่กำลังเดินขึ้นเหมือนเราและทั้งที่สวนลงมา แต่ส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติโดยเฉพาะพวกฝรั่ง เส้นทางมีความเป็นธรรมชาติที่หลากหลาย โดยช่วงต้นๆ เป็นป่าเต็งรังที่แห้งแล้ง ทางเดินบางช่วงก็เป็นกรวดหิน แต่พอเดินไปได้สักครึ่งทางก็เริ่มเปลี่ยนเป็นป่าดิบเขาที่เย็นชุ่มชื้นเพราะแสงแดดแทบจะลอดลงมาไม่ถึง ทั้งยังมีลำธารน้...

ประชุมรับฟังผลการพิจารณารายงานประเมินหลักสูตรด้วยตนเอง (SAR หรือ มคอ.7) ของหลักสูตรนำร่องเพื่อเป็นแนวทางแก่หลักสูตรอื่นๆ ที่ยังไม่ได้ส่งทั้งเช้า หลายช่วงหลายตอนฉันรู้สึกว่าการเขียน SAR คือมหกรรมปั้นน้ำ เพราะคำแนะนำหรือความคิดเห็นในการอภิปรายบ่งบอกถึงวิธีเขียนสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นไม่ได้ทำให้ดูเหมือนได้ทำมาแล้ว เพื่อจะให้ได้คะแนนประเมินที่คาดหวัง บางครั้งแย่หนักเข้าไปอีกเมื่อต้องเขียนผลลัพธ์ของหลักสูตรบางเรื่องให้ดูเหมือนบรรลุผลตามที่วางแผนไว้โดยที่ไม่ได้วางแผนไว้จริงในช่วงต้นปีการศึกษา หรือเขียนกระบวนการทำงานว่าคณะกรรมการทุกคนมีส่วนร่วมพิจารณาและกำหนดหลักสูตรทั้งที่ในความเป็นจริงคนกำหนดมีอยู่เพียงคนสองคน ฉันไม่แน่ใจว่าระบบ มคอ. อะไรนี่มันเป็นระบบที่มีประสิทธิภาพ จริงอยู่มันดูรัดกุม มองเห็นผลลัพธ์ในอนาคตชัดเจน... ถ้าหลักสูตรนำไปดำเนินการแบบ PDCA ครบจริง แต่เท่าที่เห็นระบบมันจุกจิกเกินกว่าที่หลักสูตรทั้งหลายจะนำไปปฏิบัติได้จริง ก็กลายเป็นภาระที่อาจารย์จะแบ่งเวลาจากการสอนและเตรียมการสอนมาปฏิบัติอีก แล้วจะได้ปรับปรุงการสอนอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยไหม มันซ้ำซ้อนและส่งเสริมให้เกิดการปั้นน้ำ...

วันนี้อาจารย์สาขาเรายกสาขาไปฟังการบรรยายของศาสตราจารย์ James A. Matisoff (UC Berkley) เรื่อง "Hearts and Minds in Southeast Asia : Using Parts of Body to Express Qualities of Character and Mental Processes" ที่ HB7 มช. งานของอาจารย์เป็นงานที่เขียนเพื่อนำเสนอในปี 1985 (ซึ่งฉันเพิ่งจะหกขวบในขณะนั้น 😅) อาจารย์เสนอเรื่องที่ภาษาต่างๆ ในภูมิภาคเอเชียอาคเนย์มักจะสร้างคำที่แสดงถึงอารมณ์ความรู้สึกโดยการนำเอาอวัยวะที่หน้าที่เกี่ยวข้องกับจิต (Psycho-Noun) เช่น ใจ จิต (ในภาษาไทย) มาประสมกับคำที่แสดงลักษณะจิต (Psycho-Mate) ซึ่งอาจมีหน้าที่ของคำเป็นนาม กริยา หรือคุณศัพท์ ฯลฯ ก็ได้ เช่น อ่อน เย็น ตก ฯลฯ (ในภาษาไทย) ซึ่งแตกต่างจากภาษาตะวันตกที่คำแสดงอารมณ์ส่วนใหญ่ไม่ได้สร้างขึ้นด้วยการผูกกับคำนามแสดงอวัยวะ เช่น ตกใจ => be frighten เป็นต้น ทำให้เกิดไอเดียที่จะเขียนบทความสำหรับนำเสนอ (ถ้าเป็นไปได้ก็อยากนำเสนอที่ Cultural Linguistics Conference) คือเห็นความแตกต่างของคำเหล่านี้ ใจร้อน         vs     ร้อนใจ เลือดร้อน     vs     ✖ ร้อนเลือด จิต...

ภาพจากอินเตอร์เน็ต กลับจากบ้านหาดเสี้ยวมาสองวันแล้วแต่น้ำพริกหมูทอดยังช่วยประทังชีวิตให้ฉันอยู่... เวลากลับจากบ้านทีไรแม่และ/หรือป้าจะต้องห่อข้าวกับน้ำพริกหนุ่มหมูทอดให้กลับมากินที่เชียงใหม่ทุกครั้ง เพราะทุกคนในบ้านคิดว่าน้ำพริกหนุ่มหมูทอดคือเมนูโปรดของฉัน เดิมทีมันก็ไม่ใช่กับข้าวที่ฉันโปรดปรานอะไรขนาดนั้นหรอกแต่อยู่มาวันหนึ่งเมื่อประมาณสิบกว่าปีก่อนมันได้กลายเป็นของโปรดของฉันอย่างมีเหตุผล เรื่องก็มีอยู่ว่าหลังจากที่ฉันออกจากบ้านไปเรียนต่อ หลายๆ เดือนฉันถึงจะได้กลับบ้านที ดังนั้นเวลาฉันกลับไปเยี่ยมบ้านคนที่บ้านก็จะสรรหาของอร่อยของที่ฉันชอบไว้ให้กิน บางทีก็จะโทรถามก่อนว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม... มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันตอบไปว่าอยากกิน "แกงหน่อนอนนาง" (ไม่รู้ภาษาไทยกลางเรียกว่าอะไรแต่ยายและที่บ้านเรียกอย่างงี้ มันเป็นแกงหน่อไม้ที่เอาไปต้มเคี่ยวจนน้ำแกงงวดและมีรสหวาน) แต่ฤดูนั้นไม่ใช่ฤดูที่จะหาหน่อไม้กินกันได้ง่ายๆ แต่ที่บ้าน (ซึ่งตอนนั้นลุงมากยังอยู่กับพวกเรา) ก็ออกตระเวนหาหน่อไม้จากตลาดต่างๆ หลายแห่งจนได้มาในที่สุด ฉันจึงได้กินแกงหน่อนอนนางแสนอร่อยที่ได้มาจากความลำบากลำบ...

ฝากจิ้มจุ่มไว้ให้น้องชายเลี้ยงระหว่างที่จะไม่อยู่บ้าน ออกจากสุโขทัยมาตั้งแต่ตีห้าเพื่อให้ทันมาประชุมที่คณะตอนเก้าโมงเช้า เสร็จแล้วก็ทำงานต่อจนเย็นจึงกลับบ้าน วันนี้ไม่มีจิ้มจุ่มร้องเหมียวออกมารับเหมือนทุกวัน พอเข้าบ้านก็ทำนั่นนี่นู่นคนเดียวไม่มีแมวคอยตามพันแข้งพันขาหรือเฝ้ามอง เวลานอนก็ไม่มีแมวมาซุกนอนแนบกาย รู้สึกเหงาไปถนัดใจทั้งที่แต่ก่อนแต่ไรอยู่ตัวคนเดียวก็ไม่เคยเหงา ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกของคนเลี้ยงสัตว์ที่เสียใจเวลาสัตว์เลี้ยงตายหรือหายไปขึ้นมาเลย เพราะตัวเองก็ตกอยู่ในภาวะแบบนั้น คิดถึงจิ้มจุ่มมากๆ เราคงทำผิดไปตั้งแต่ใจอ่อนเอาอาหารให้มันกินตอนมันมาร้องอยู่หน้าบ้านนั่นแหละ กลับจากญี่ปุ่นคราวนี้ภารกิจแรกที่ตั้งใจจะทำคือกลับไปรับจิ้มจุ่มมาอยู่บ้านเราเหมือนเดิม รูปจิ้มจุ่มที่บ้านน้องชาย

เมื่อค่ำนี้ไปดูการแข่งขันฟุตบอลระหว่างทีมสุโขทัยเอฟซีกับเมืองทองยูไนเต็ด (ซึ่งเป็นนักเตะทีมชาติยกทีม) มา นานๆ ทีจะมีฟุตบอลแมทช์ใหญ่ๆ ทีมท็อปๆ มาเตะที่สนามทุ่งทะเลหลวงสเตเดี้ยม คนสุโขทัยจึงตื่นเต้นมาเชียร์กันจนแน่นสนาม ฉันและครอบครัวของน้องชายยังไปรอดูตั้งแต่บ่ายสามโมง (ซึ่งแดดร้อนมากกก) เพราะกลัวว่าไปช้าจะไม่มีที่นั่ง (ทั้งที่มันฟิกซ์ที่นั่งไว้ในตั๋วแล้วแต่ในความเป็นจริงแทบหาคนนั่งตามที่ที่ระบุไม่ได้เลย เพราะดูเหมือนว่าเขาจะขายตั๋วเกินจำนวนที่นั่งตามสไตล์พี่ไทย 😔 มันก็จะวุ่นวายๆ นิดนึง) เกมนี้สนุกมากๆ แม้จะรู้กันอยู่แล้วว่าเมืองทองเป็นทีมเก่งที่สุดในประเทศเพราะนักเตะเป็นทีมชาติและมีรูปร่างสูงใหญ่กันทุกคน แต่ฝีมือของนักเตะค้างคาวไฟ สุโขทัยเอฟซีก็ไม่ได้ขี้เหร่ รับบอลต่อบอลกันได้ดีมาก รู้สึกจะดีกว่าตอนแข่งกับบุรีรัมย์คราวที่แล้วด้วย จะอ่อนอยู่ก็ตรงเทคนิคการยิงประตูที่ดูยังไม่ค่อยแม่นเท่าไหร่ ทั้งสองทีมผลัดกันรุกผลัดกันรับมาตลอดจนกระทั่งช่วงปลายของครึ่งแรกเมืองทองก็ตีไข่แตกนำเราไม่ก่อนและซ้ำอีกหนึ่งประตูก่อนหมดเวลา ตอนนั้นกองเชียร์เริ่มหงอยไป นักเตะก็น่าจะเหมือนกันเพราะช่วงต้นครึ...

สวนทุเรียน บอกเด็กๆ ล่วงหน้าแล้วว่าจะพาไปเที่ยวสวนทุเรียนลับแล วันนี้พอเตอร์เรียนพิเศษเสร็จก็ออกเดินทางกันเลย สมาชิกมีป้าแหม่ม ย่าแจ๋ว เตอร์และเติร์ด เราไปกันแบบไม่รู้ว่าจะไปสวนไหนดี ขับไปเรื่อยจนเกือบจะถึงน้ำตกแม่พูลอยู่แล้วก็ยังไม่เห็นป้ายสวนไหนที่เปิดให้เข้าชมจึงตัดสินใจจอดถามที่ร้านกาแฟติดกับ "เฮือนลับแล" เขาก็ไม่รู้แต่กุลีกุจอสอบถามเจ้าของสวนแถวๆ นั้นให้จนกระทั่งพบคุณอาผู้ชายคนหนึ่งสวมชุดชาวสวนรับอาสาพาชมสวนที่อยู่บนเขาอีกฝั่งถนนตรงข้ามกับร้านกาแฟ อธิบายให้ฟังด้วยความเต็มใจว่านี่ต้นทุเรียนพันธุ์อะไรๆ และยังชี้ให้ชมต้นผลไม้อื่นๆ ที่เป็นเศรษฐกิจของเมืองลับแลอย่างมังคุด ลางสาด ลองกอง กาแฟด้วย เสียดายช่วงนี้เป็นช่วงทุเรียนกำลังจะวาย ทุเรียนที่ยังคาต้นอยู่มีแต่ที่อยู่สูงๆ เด็กๆ เลยไม่ได้ว้าวกันมากเท่าที่คิด เติร์ดกับแม่เดินได้ครึ่งทางก็ถอนตัวลงไปรอตีนเขาก่อนเพราะเหนื่อย โชคดีอย่างหนึ่งคือเจอทุเรียนน้อยหล่นจากต้นให้เด็กๆ เก็บไว้เป็นที่ระลึก รู้สึกขอบคุณคุณอาเจ้าของสวนคนนั้นมากที่สละเวลาพาเราเที่ยวสวนทำให้เราได้เห็นว่าต้นทุเรียนหน้าตาเป็นยังไง ขยายพันธ์ุยังไง เก็บทุเรียนแล...

ประกาศหาแมวของเติร์ด 😆 ตอนตีหนึ่งเศษๆ จิ้มจุ่มออกมาจากใต้ชั้นวางหนังสือ เดินและกระโดดสำรวจไปทั่วห้อง ฉันดีใจมากเพราะนั่นเป็นสัญญาณแสดงว่ามันหายเมารถแล้ว แต่พอโดดขึ้นโดดลงชั้นโน้นลงชั้นนี้เยอะๆ แม่ชักกังวลว่าข้าวของจะเละเทะจึงให้เอามันออกไปข้างนอก มันก็สำรวจข้างนอกต่อจนเช้าก็เริ่มหิว พอกินเสร็จก็วิ่งเล่นตามลานบ้านบ้าง กระโดดขึ้นเดินบนกำแพงบ้าง แล้วก็เดินตามแนวกำแพงจนหายตัวไป ทีแรกฉันคิดว่าประเดี๋ยวมันคงกลับมา แต่เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงก็ยังไม่กลับมา จึงออกตามหาแมวตามบ้านต่างๆ ในซอย รอบแรกแม่กับเติร์ดขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปตามหาก่อนแต่ไม่เจอ ฉันซึ่งตอนนั้นทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วจึงจะออกไปเดินตามหาบ้าง ตอนตั้งท่าว่าจะออกจากบ้านเติร์ดก็เอากระดาษที่วาดรูปแมวมาให้บอกว่า "เอาใบนี้ไปด้วย" ตลกเด็ก น่ารักชะมัด แต่ฉันก็แค่ยิ้มขำให้กับงานศิลปะของหลานแล้วออกไปโดยไม่ได้เอาติดมือไปด้วย ก็แหม 😆 ฉันเดินหาตามบ้านต่างๆ ตามรายทางจากซอยตันหน้าบ้านมาออกทางถนนซอย 12 สุดท้ายแวะเข้าไปถามที่บ้านลุงหนามป้าโหล ฉันเอารูปถ่ายของจิ้มจุ่มที่อยู่ในมือถือให้ดู ลุงกับป้าก็บอกว่า ป้าโหล "โอ้ บ่เห็นเน...

ทีแรกเอาใส่ตะกร้า เป็นการตัดสินใจที่ไม่ค่อยจะถูกนักที่พาจิ้มจุ่มเดินทางกลับบ้านที่สุโขทัยในวันนี้ จริงๆ แล้วตั้งใจพากลับมาฝากที่บ้านเลี้ยงให้ในช่วงที่ไปญี่ปุ่น แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วเพราะดูจิ้มจุ่มตื่นกลัว ไม่เอ็นจอยกับบ้านที่หาดเสี้ยวเอาเสียเลย กลัวว่าถึงเวลาฉันไม่อยู่ขึ้นมาจริงๆ มันอาจจะตรอมใจ (เหรอออ) เพราะเจ้าของก็ไม่อยู่ แถมสิ่งแวดล้อมก็เปลี่ยนอีกด้วย เครียดยกกำลังสองเลย นอกจากเรื่องที่มันตื่นสถานที่แล้วขณะที่เดินทางมามันก็เมารถด้วย ฉันมารู้ว่ามันเมารถเมื่อเดินทางถึงบ้านและค้นหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต ข้อมูลหลายอย่างเป็นความรู้ใหม่สำหรับทาสแมวชั้นอนุบาลอย่างฉัน ข้อมูลบางอย่างก็ทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด 😿 อย่างเช่น 🙀 ให้เอาแมวใส่ตะกร้าพลาสติกแบบมีฝาปิดเพื่อความปลอดภัย --- ข้อนี้ฉันเห็นดีด้วยจึงอุตส่าห์ไปซื้อตะกร้าแมวมาใหม่ แต่ปรากฏว่าขับไปได้ซักสองชั่วโมงจิ้มจุ่มมีน้ำลายไหลย้อยยืดจนปากเปียก ฉันเห็นแล้วตกใจจึงแวะจอดรถเพื่อเอามันออกจากตะกร้าตรงตลาดทุ่งเกวียน คิดว่าขอรับมือกับความซุกซนดีกว่าให้มันช็อคตายคารถ แต่พอเอามันออกนอกตะกร้าจริงๆ มันก็ไม่เห็นจะซน แค่เดินวนสำรวจในรถห...

เวลานอนต้องอิงแอบแนบชิด เมื่อเช้ามืดพอตื่นมาแล้วฉันเห็นเจ้าจิ้มจุ่มทำท่ากระสับกระส่ายเหมือนอยากออกไปข้างนอกเลยเปิดหน้าต่างห้องปล่อยมันออกไป มันคงอยากเที่ยวมากเพราะไปนานจนสองสามชั่วโมงผ่านไปฉันจะออกไปทำงานจึงร้องเรียกมันมากินข้าวก็ไม่มีเสียงตอบรับไม่เห็นแม้แต่เงาเลยออกจากบ้านไปโดยไม่มีมันยืนส่งเหมือนทุกที พอดีตอนกลางวันถุงน่องรันเลยกลับมาเปลี่ยนที่บ้าน มันกลับมาแล้วแต่ไม่กินข้าวที่เทไว้ให้เลยซักนิดแต่ท่าทางก็ดูปกติดี สงสัยจะไปกินที่บ้านอื่นมา เอ้าไม่กินก็ไม่กิน แล้วฉันก็ออกบ้านไปอีก กว่าจะกลับมาอีกทีก็หลังงานเลี้ยงเลิก ถึงบ้านสามทุ่ม ปรากฏว่าอาหารในชามข้าวหมดเกลี้ยงทั้งเปียกทั้งเม็ด... หิวละสิเอ็ง 😼 อารมณ์มันกลับมาเป็นปกติแล้ว เทอาหารเย็น (ดึกแล้วแหละ) ให้กินก็กินเกลี้ยงอีก แต่พอท้องอิ่มแล้วก็เริ่มอ้อน พยายามมาซุกตัวแนบชิดเวลานอนอีก แล้วจะไม่ให้ฉันตกหลุมรักได้ยังไง เอาขาพาดแขนเอาหัวหนุนอีกที จะว่าไปพฤติกรรมของเจ้าจิ้มจุ่มทำให้ฉันซึ่งใช้ชีวิตลำพังคนเดียวนึกถึงช่วงเวลาที่เคยมีคนรักขึ้นมาได้ การใช้ชีวิตโดยได้รับความรักความอบอุ่นอย่างชิดใกล้มันมีความรู้สึกอย่างงี้เอง เจ้าจิ้มจุ่...

ฟูจิซังล้อมรอบด้วยทะเลปลาดิบ 😋 การทำงานเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยนี่แม้ว่ารายได้จากเงินเดือนจะน้อยแต่ได้รับโอกาสในการร่วมกิจกรรมกับหน่วยงานต่างๆ มากมาย บ่ายนี้ก็เป็นอีกวันที่ได้รับโอกาสนั้น เริ่มจากไปรับวีซ่าที่สถานกงสุลสำหรับไปอบรมการสอนที่ญี่ปุ่นหนึ่งละ ต่อมาก็ไปประชุมงานแปลตำราภาษาญี่ปุ่นธุรกิจกับ อ.ยามากิ อ.ทานากะ และ อ.เจ๊หนึ่งและได้งานที่จะกลายเป็นผลงานสร้างสรรค์มาทำอีกหนึ่งชิ้นก็หนึ่งละ ค่ำนี้ยังได้รับเชิญให้ไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับท่านกงสุลใหญ่ญี่ปุ่นประจำนครเชียงใหม่คนใหม่ ท่าน Kazunori Kawada ที่โรงแรมอิมพีเรียลแม่ปิงด้วย งานไม่มีพิธีรีตองอะไรมากจัดแบบงานเลี้ยงฝรั่งที่เน้นการพูดคุยกันในระหว่างแขกผู้มาร่วมงานมากกว่าพิธีบนเวทีหรือการรับประทานอาหาร (แต่วัตถุประสงค์หลักของหลายๆ คนที่ไปร่วมงานก็คืออาหารนี่แหละ ซาชิมิสด อร่อยมาก อาหารอลังการดาวล้านดวง 😋😘) ฉันเองนอกจากจะได้พบคนในแวดวงการศึกษาภาษาญี่ปุ่นในจังหวัดเชียงใหม่แล้วก็ยังได้พบกับคนรู้จักเก่าแก่ด้วย ก็คือ อ.นิชิคาว่า โคตัทสึ ที่เคยสอน สสท. ด้วยกันสมัยที่ฉันเพิ่งจบ มช. ใหม่ๆ เกือบจะ 20 ปีแล้ว 😮 อาจารย์ดูภูมิฐานขึ้นมาก มาดอย...

เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อวานหลังเลิกงานแวะไปเที่ยวงาน "มหกรรมวัฒนธรรมวิถีถิ่นวิถีไทย" ที่หอศิลป์ มช. เพราะคิดว่าต้องมีอาหารพื้นถิ่นอร่อยๆ มาขายแน่ ความอยากกินฝนตกหนักฟ้ามืดมาก็ยังอุตส่าห์ไป โชคดีที่เมื่อไปถึงแล้วโชคดีมากฝนเพิ่งซาทำให้เดินเที่ยวงานได้โดยไม่เปียก แล้วฉันก็ได้ของอร่อยมาจริงๆ แกงขี้เหล็กกับ "คั่วปลาร้าทรงเครื่อง" จากโซนจำลองตลาดย้อนยุคนครชุม จ.กำแพงเพชร แหม อร่อยจริงๆ แกงขี้เหล็กนัวมากหน้าตาเหมือนแกงขี้เหล็กบ้านหาดเสี้ยวคือน้ำแกงข้น ฉันกินหมดเกลี้ยงแทบเลียถ้วย ปลาร้าก็แซ่บได้ใจควักออกมากินเกือบครึ่งกระปุก (เล็กๆ) พอเช้ามาได้เรื่องเลย ท้องเสีย ตัวเย็น ไม่มีเรี่ยวแรง เหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว ท่าจะอาหารเป็นพิษ ต้องลาป่วยหนึ่งวัน (แต่ก็ได้งานอยู่นะ กรอกข้อมูลในแบบประเมินตนเองกับ Online Portfolio System) แซ่บไหมล่ะ 😅 อีกนิ้ด... ลุงแดงคนข้างบ้านมาจากเมืองชลและช่วยถางหญ้าหลังบ้านให้อีกแล้ว ทุกครั้งที่ลุงมาเป็นต้องถางหญ้ารกๆ ให้ทุกที รู้สึกขอบคุณและซึ้งน้ำใจมาก ไม่รู้จะตอบแทนยังไง วันนี้ลุงขอใช้ไวไฟด้วยในช่วงที่มาบ้าน ฉันรีบให้พาสเวิร์ดเลย อย่างน้อยก็เป็...

นึกกังวลใจอยู่นานว่าเมื่อไหร่เจเอฟจะส่งตั๋วเครื่องบินมาให้เป็นเอกสารประกอบการขอวีซ่า ในที่สุดเมื่อวานนี้ตั๋วเครื่องบินก็มาถึง เช้านี้ฉันเลยไปยื่นขอวีซ่าเพราะเตรียมเอกสารอื่นๆ ครบถ้วนนานแล้ว นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ต้องไปขอวีซ่าญี่ปุ่นด้วยตัวเองทั้งๆ ที่ไปญี่ปุ่นมาแล้วถึง 12 ครั้ง ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่ 13 ที่ผ่านมาทุกครั้งคนอื่นขอให้ เช่น ตอนได้ทุนไปเรียนต้นสังกัดทุนเป็นคนทำให้ ตอนไปฉุดโจนานๆ บริษัทก็ทำให้ แต่ครั้งนี้ต้นสังกัดให้ขอเอง ฉันไปถึงกงสุลประมาณ 9 โมง นึกว่าจะต้องใช้เวลาซักชั่วโมง ที่ไหนได้ไม่มีใครเลยนอกจากฉันและเอกสารฉันก็ครบถ้วน จะเสียเวลาอยู่แค่ไปถ่ายเอกสารหนังสือเชิญที่ Business Center ชั้น 2 หน้าละ 10 บาท 😱 แพงมากกก ดีที่ถ่ายแค่หน้าเดียวเพราะเจ้าหน้าที่ปรารถนาดีอยากให้เก็บหนังสือเชิญตัวจริงไว้แสดงให้ ตม. ที่นาริตะดู พอเอาสำเนาหนังสือเชิญไปให้เจ้าหน้าที่ก็บอกว่าเรียบร้อยแล้วให้มารับได้ตั้งแต่บ่ายโมงครึ่งวันพฤหัส ฉันมองป้ายค่าธรรมเนียมวีซ่าพำนักระยะสั้นกำลังจะควักเงิน 960 บาทออกมาจ่ายเจ้าหน้าที่ก็บอกว่ากรณีเจเอฟเป็นผู้เชิญไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมครับ 😍 ใช้เวลาไม่ถึงครึ่...

วันนี้วันเกิดแม่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าปีนี้แม่อายุครบ 59 ปี เป็นปีสุดท้ายในวัยเลข 5 แล้ว เนื่องจากแม่และป้ายังดูกระฉับกระเฉง ชอบกิจกรรมนอกบ้านไม่เปลี่ยนไปจากสมัยสาวๆ แต่สิ่งเหล่านี้ก็แสดงให้เห็นว่าท่านยังแข็งแรง วีดีโอคอลวันนี้ค่อนข้างมีปัญหา เน็ตอ่อน ทำให้ภาพเคลื่อนไหวหยุดชะงัก รู้แต่ว่าน้องชายซื้อเค้กเซอร์ไพรส์วันเกิดให้โดยมีเติร์ดเป็นคนอาสากล่าวคำอวยพร "ขอให้ย่าความสุขเยอะ" การอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าครอบครัวทำให้หัวใจอบอุ่นจริงๆ

สิ้นสุดการรอคอย ได้ดูแล้ว "อาคม" ละครใหม่ของเจมส์ มา ก่อนฉายรู้สึกกังวลว่ามันจะปังไหมเพราะเป็นหนังแนวใหม่ที่คนไทยน่าจะไม่คุ้นเคย วันนี้หลังจากที่ได้ดู EP1 แล้วก็ยังบอกไม่ถูกว่ามันจะไปได้ดีขนาดไหน บางช่วงบางตอนก็รู้สึกว่าบททรงกลดไม่ค่อยเหมาะกับเจมส์มา แต่ก็ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพราะภาพลักษณ์ของเขาในใจเราเป็นแนวผู้ชายสุขุมซะมากกว่า ดูไปสักพักอาจอินเหมือนเวลาดูพระเอกซีรีย์เกาหลีที่แรกๆ ดูไม่หล่อเลย แต่พอดูไปดูมาก็ชอบซะงั้น... ทำเป็นพูดไป จริงๆ นั่งดูแบบไม่กล้าลุกไปไหนหรือทำอย่างอื่นไปด้วย กลัวพลาดฉากสำคัญเพราะละครเรื่องนี้ดำเนินเรื่องไว ชวนติดตาม ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดทั้งเรื่อง จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะถ้าละครไทยจะมีพล็อตที่ฉีกออกไปจากเรื่องรักๆ ใคร่ๆ บ้าง อย่างอาคมนี่ CG เริ่ด แคสนักแสดงมาเล่นได้ลงตัว เหล่าร้ายนี่ก็ได้ตัวร้ายระดับตัวพ่อมารวมกันเป็นแก๊งเชียว... ก็ติดตามให้กำลังเจมส์ในบทบาทใหม่กันต่อไป #ไม่เคยมีอะไรง่ายสำหรับผม# เจมส์กล่าว เป็นกำลังใจให้จ้ะ

เด็กๆ ควรตกใจกลัวกันบ้างนะ! ดูนักศึกษาใหม่เข้าหอเสร็จก็แวะไปทานข้าวและซื้อของที่โลตัสรวมโชค เดินเลือกของอยู่จนสี่โมงครึ่ง ขณะกำลังจ่ายเงินที่แคชเชียร์ก็มีไดโนเสาร์ทีเร็กซ์กับคิงคองบุกมาในห้าง! ทำเป็นเกริ่นตื่นเต้นไปงั้นแหละ ทีจริงรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าห้างจะจัดแสดงหุ่นไดโนเสาร์และคิงคองเดินได้ (จริงๆ คือคนสวมชุดหุ่น) ในเย็นวันนี้ ประจวบกับต้องไปมหาลัยขากลับก็เลยแวะเพื่อจะได้มาดูโชว์ด้วย แล้วเป็นไง? ตัวหุ่นดีมากเลย วัสดุและการประกอบประณีต คิดว่าน่าจะมาจาก Hidden Village ที่เพิ่งเปิดใหม่แถวสันผีเสื้อมั้ง แต่สิ่งที่ผิดหวังก็คือบรรยากาศการจัดงานไม่ใช่ธีมไดโนเสาร์บุกห้างผู้คนตกใจกรีดร้อง 😜 ฉันคงคิดพิเรนทร์ไปเองมั้ง แต่มันจะเป็นกิจกรรมที่น่าจดจำมาก 😀 ทางห้างคงคิดแค่จะโชว์หุ่นเท่านั้นเพราะถ้าคิดจะทำอย่างฉันว่าเขาก็พลาดตั้งแต่ทำใบปลิวประชาสัมพันธ์กิจกรรมอธิบายอย่างละเอียดแจกแล้วหละ... จริงๆ ถ้ามีใครทำ Flash mob เจ๋งๆ ที่เชียงใหม่ให้ดูบ้างก็คงจะทำให้ชีวิตที่เรียบง่ายของผู้คนแถวนี้ได้มีเรื่องให้ตื่นเต้นกันบ้าง

หอพักหญิงอัลฟา... ภาพจากอินเตอร์เน็ต งานเข้าแบบจานด่วนเสิร์ฟถึงที่นั้นเกิดขึ้นได้เสมอในมหาลัยแห่งนี้ เมื่อวันศุกร์คณบดีเรียกคณะกรรมการพัฒนานักศึกษาประชุมแบ่งงานกันมาดูแลนักศึกษาน้องใหม่ที่จะรายงานตัวเข้าหอพักในวันเสาร์อาทิตย์นี้! บ่ายวันนี้ฉันก็เลยต้องออกไปเฝ้าสังเกตการณ์กิจกรรม มันก็ไม่ใช่งานหนักหนาสาหัสอะไร แต่ก็อยากให้คณะมีการวางแผนระยะยาวล่วงหน้าให้รัดกุมกว่านี้เพราะคณะทำงานก็อาจจะไม่ได้ว่างทุกครั้งที่เรียก จุดที่คณะทำงาน (ทั้งอาจารย์และนักศึกษาปัจจุบัน) คือข่วงไครอส เป็นจตุรัสที่อยู่ตรงกลางระหว่างหอพักหญิงอัลฟากับหอพักชายโอเมก้า หอพักของพายัพสวยงาม ดูดี มีระดับมาก ไม่ว่าจะเป็นตัวอาคารที่โชว์อิฐแดงเป็นธีมเดียวกันทั่วมหาลัย ระเบียงห้องที่ดูโปร่งกว้าง ส่วนของห้องอ่านหนังสือรวมก็ติดหน้าต่างกระจกบานสูงมองออกไปเห็นสระน้ำ แสดงถึงความพิถีพิถันในการออกแบบและก่อสร้าง แม้แต่ชื่อก็ตั้งได้อินเตอร์ สมกับค่าเช่าที่ค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับมหาลัยอื่นในจังหวัดเชียงใหม่ หลังจากที่ปลาบปลื้มกับความดีงามของหอพักสักพักแล้วก็ต้องกลับเข้าสู่โหมดทำงาน นั่งสังเกตการณ์ดูแลความเรียบร้อยในการเข้าหอข...

ภาวีเป็นเด็กตลก ปีนี้ฝนเยอะจริงๆ วันฝนตกมีติดต่อกันต่อเนื่องมาสักสามสัปดาห์เห็นจะได้ ถ้าตกในช่วงเวลาที่ต้องเดินทางไปทำงานก็จะชื้นแฉะลำบากหน่อย แต่ถ้าตกในวันหยุดอย่างวันนี้นี่เป็นฝนที่ปรารถนาเลย ทำงานบ้านเสร็จแล้วก็นอนอ่านหนังสือเย็นๆ อยู่กับเจ้าจิ้มจุ่มจอมขี้เซา ตกบ่ายฝนซามีรถขายไอติมวอลล์เข้ามาขายไอติมให้ถึงหน้าบ้าน พอบ่ายคล้อยที่บ้านก็ส่งรูปหลานชายทำหน้าตลกมาให้  😹 สรุปวันนี้ไม่มีความพิเศษอะไรเลย แต่มีความสำราญใจมากมาย

เจ้าแดง เจ้าแดง... ฉันรู้แล้วว่าแกชื่อเจ้าแดง... มานั่งเฝ้าอยู่หน้าบ้านอาทิตย์กว่าแล้ว มันร้องเหมียวเสียงใหญ่ (แรกๆ ฟังแล้วกลัวเลยด้วยซ้ำ) ส่งสายตาเว้าวอนทุกครั้งเวลามองออกไป บางทีก็นึกเอ็นดู อยากเอามาเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนเล่นกับจิ้มจุ่ม แต่พอคิดสะระตะแล้วมีความไม่สะดวกมากมาย ข้อแรก อีกสองอาทิตย์ฉันจะไปญี่ปุ่นเกือบสองเดือน แม้แต่เจ้าจิ้มจุ่มก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับมันดี ข้อสอง ไม่ได้มีสภาพคล่องทางการเงินมากพอจะชุบเลี้ยงสัตว์จำนวนมาก แค่จิ้มจุ่มตัวเดียวก็เกิดค่าใช้จ่ายไม่น้อย ข้อสาม ไม่แน่ใจว่าแมวตัวเมียสองตัวอยู่ด้วยกันแล้วมันจะรักใคร่กันหรือตีกันเป็นคู่กัดให้ฉันต้องคอยแยก ฉันก็เลยตัดสินใจทำใจแข็งไม่ให้อาหาร ไม่ให้เข้าบ้านเพื่อให้มันถอดใจกลับบ้านไปพี่หล้าเจ้าของของมัน อีกอย่างเจ้าแดงต่างจากจิ้มจุ่ม มันเป็นแมวที่ดูจะร้ายกว่า ฉันเผลอทีไรมันชอบโดดขึ้นไปนั่งๆ นอนๆ อยู่บนหลังคารถ ฉันต้องคอยไปไล่มันลงมา ถ้าให้เข้าบ้านอาจจะเล่นข้าวของกระจุยกระจาย ไม่เหมือนจิ้มจุ่มที่ค่อนข้างเรียบร้อย อาจจะมีซนบ้างแต่พอดุใส่นิดหน่อยก็เลิกทำ แถมยังอยู่ประสา รู้จักรอ (เวลาฉันกำลังเตรียมอาหารให้)...

เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่บ้านแม่ริมที่ได้ไปประชุมหมู่บ้าน ตอนนี้ชาวบ้านเดือดร้อนเรื่องการจัดการขยะกันถ้วนหน้าตั้งแต่ลุงธรได้งานใหม่ วันนี้พ่อหลวง (=ผู้ใหญ่บ้าน) กับคุณตุ๊กตาเจ้าหน้าที่ อปท. (องค์การปกครองส่วนท้องถิ่น) มาเป็นประธานการประชุมให้ที่บ้านของลุงน้อย สายัณห์ (ฉันเรียกตามพี่ซาหล้า) การประชุมกินเวลาถึงสองชั่วโมง (18:00-20:00) จึงได้ข้อสรุปว่า ขยะแห้ง : อ้ายบอยเจ้าของสวนกล้วยริมทางเข้าหมู่บ้าน (จำเป็นต้องบรรยายขนาดนั้นรึ) จะมาเก็บไปทิ้งที่ถังขยะกลางให้ทุกเช้าวันอังคาร โดยสมาชิกต้องจ่ายค่าบริการเดือนละ 50 ขยะเปียก : เนื่องจากเป็นปัญหาใหญ่ของเมืองเชียงใหม่ในตอนนี้ ไม่ว่าจะเรื่องหาอาสาเก็บขยะเปียกเศษอาหารไม่ได้หรือเรื่องขยะล้นลานขยะชุมชน คุณตุ๊กตาและพ่อหลวงจึงขอให้ลูกบ้านจัดการขยะเปียกในครัวเรือนด้วยตนเองด้วยการทำขยะไปทำปุ๋ยหมัก น้ำหมัก หรือทำ EM ขอช็อคแพร้บ 😱😱😱 ในที่ประชุมมีลูกบ้านสามสี่หลังรวมทั้งฉันด้วยที่บ้านไม่มีพื้นดิน ไม่รู้จะทำปุ๋ยหมักอีท่าไหน ช่วยกันอุทธรณ์ถึงความลำบากในจุดนี้ แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง อปท. ก็พาวกกลับมาที่การให้จัดการขยะเปียกในครัวเรือนด้วยตนเอง ...

ต้นเล่าให้ฟังล่วงหน้าก่อนที่วันนี้จะมาถึงแล้วว่ามหาวิทยาลัยได้พิจารณาผลประกอบการประจำปีการศึกษาที่ผ่านมาแล้วแบ่งสาขาวิชาต่างๆ ออกเป็น 4 กลุ่ม คือ กลุ่มที่ 1 สาขาวิชาที่มีกำไร กลุ่มที่ 2 สาขาวิชาที่เท่าทุน กลุ่มที่ 3 สาขาวิชาที่ขาดทุนเล็กน้อย กลุ่มที่ 4 สาขาวิชาที่ขาดทุนมาก ฟังแล้วก็รู้สึกสลดใจที่การศึกษาถูกมองเหมือนธุรกิจที่ต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ กำไรขาดทุน แต่ก็ทำใจยอมรับเพราะมหาลัยของเราเป็นมหาลัยเอกชนที่จะต้องประคับประคองตัวเอง ไม่มีงบอุดหนุนอย่างมหาลัยของรัฐ สาขาภาษาญี่ปุ่นถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มที่ 3 ในการประชุมอธิการให้แต่ละสาขาแยกไปคุยกับผู้บริหารตามที่มอบหมายไว้ สาขาเราได้อยู่กลุ่มของ อ.บุญยัง อาจารย์ใจดี พูดคุยด้วยท่าทีเป็นกันเอง ขอให้พวกเราชี้แจงสถานการณ์ปัจจุบันของสาขาเพื่อร่วมกันหาทางแก้ไข พี่เม ว่าที่หัวหน้าสาขาคนใหม่ก็ทำการบ้านมาดีมาก เตรียมหาข้อมูลจำนวนนักศึกษาในแต่ละปี ค่าเทอมและเนื้อหาหลักสูตรของทุกมหาวิทยาลัยในาคเหนือที่เปิดสอนภาษาญี่ปุ่นมาเปรียบเทียบกันให้เห็นว่าเราไม่ได้ด้อยกว่าใครในทุกๆ เรื่อง เพื่อจะแย้งกลับด้วยหลักฐานว่าข้อด้อยที่ทำให้นักศึกษา...

ท่านั่งเสี่ยเติร์ด เติร์ดส่งข้อความเสียงมาทางไลน์แต่เช้าว่า "วันนี้วันเกิดเติร์ดครับ" จริงด้วย บางทีฉันก็ลืมข้อมูลจำพวกตัวเลข วันเวลา เติร์ดเป็นเด็กร่าเริง ได้คุยด้วย ได้ยินเสียงแล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่า พอตกค่ำ Video Call คุยกัน ทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันที่บ้านยาย กำลังกินหมูกระทะกันอยู่... การทำหมูกระทะกินกันที่บ้านเป็นวิธีสังสรรค์แบบบ้านๆ ของคนภูธร ไม่หรูหราแต่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น คุยได้สักพักก็ได้ยินเสียงร้องกันว่า "ย่าแป๊ดเอาเค้กมาแล้ว" ป้าเข้าบ้านมาพร้อมกับเค้กรูปลูกฟุตบอล เติร์ดชอบใจมาก เสียดายไม่มีใครถ่ายรูปเค้กวันเกิดเก็บไว้ แต่ตอนนั้นฉันได้อยู่ในบรรยากาศร้องเพลงอวยพรวันเกิดและดูหลานเป่าเทียนวันเกิดด้วย ต้องขอบคุณเทคโนโลยีนะที่ทำให้คนรักกันได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นแม้ว่าตัวจะอยู่ห่างกัน "สุขสันต์วันเกิดนะครับเติร์ด ขอให้เป็นเด็กดีนะครับหลานรัก" เมนูปาร์ตี้ยอดนิยม ฝนตก เอาฝาหม้อบังฝน 😆

เมื่อวานแม่เอาเงินที่ฉันโอนให้ไปปิดบัญชีหนี้รถมอเตอร์ไซค์ที่ศาลจังหวัดสวรรคโลกแล้วถ่ายรูปหลักฐานการชำระเงินส่งมาให้ฉันดูในวันนี้ ฉันรู้สึกโล่งใจมากที่ได้ช่วยแม่ปลดหนี้ไปได้อีกก้อนหนึ่ง เพราะการเป็นหนี้มันเป็นทุกข์ แม่ขอบคุณฉันที่ให้แม่มาตลอดและบอกว่าฉันได้ให้ชีวิตใหม่กับแม่ หมดหนี้ก้อนหนี้แม่ก็จะเริ่มมีเงินเหลือใช้บ้าง ฉันตื้นตันใจกับถ้อยคำเหล่านี้แต่ก็รู้ดีว่าไม่ใช่สิ่งที่ปรารถนาจะได้ ฉันแค่อยากช่วยแม่ให้พ้นความทุกข์ยากไปได้บ้างเท่านั้น เพราะว่าถึงยังไงก็รักแม่

โดนโกนขนหน้าท้อง ออกจากงานวันสหกิจมาก่อนปิดพิธี รีบกลับบ้านแล้วพาเจ้าเหมียวไปหาสัตวแพทย์ที่คลีนิคดอนแก้วรักสัตว์ จะพามันไปทำหมันเพราะเห็นแมวอีกตัวมาป้วนเปี้ยนที่บ้านหลายวันแล้ว สังเกตไม่ชัดว่าเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย แต่ยังไงก็กังวลใจกลัวมันจะตั้งท้องคลอดลูกแมวออกมาให้เลี้ยงเป็นครอก... กัลยาตายแน่... หมอบอกว่าน้องต้องงดอาหารและน้ำหนึ่งวันเต็มๆ ก่อนทำเพราะถ้ามีอาหารหรือน้ำค้างอยู่มันอาจจะไปขวางระบบทางเดินหายใจน้องได้... โอเค วันนี้ยังทำไม่ได้ ก็คุยกับหมอต่ออีกนิดหน่อย คุยไปคุยมาไม่รู้ว่าคุยยังไง สรุปว่าหมอขอโกนขนหน้าท้องน้องเพื่อดูว่าจะมีรอยผ่าไหม ปรากฏว่ามี แต่หมอก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นรอยผ่าทำหมันหรือผ่าเพื่อทำคลอดหรืออื่นๆ เพราะรอยผ่ายาวกว่ารอยผ่าทำหมันเล็กน้อยและท้องน้องค่อนข้างใหญ่ (แม้จะคลำไม่พบลูกแมว) หมอแนะนำว่าให้ชัวร์จะต้องจับน้องขังกรงไว้ 1-2 เดือนไม่ให้ออกไปเล่นกับแมวอื่นๆ ที่ไหนได้เลยเพื่อดูว่าน้องท้องอยู่รึเปล่า และเป็นการป้องกันไม่ให้ไปผสมกับตัวอื่นในช่วงเฝ้าสังเกตการณ์ โอ๊ย นี่มันจะบ้าไปแล้ว อยู่ๆ จะให้ขังสัตว์เลี้ยงไว้ในกรงเป็นเดือนๆ มันจะทรมานแค่ไหน ฉันเลยบอกหมอว่าฉั...

วิวกับเต๋าอาสานั่งโต๊ะลงทะเบียน วันนี้มีการจัดงานสหกิจศึกษาไทยควบกับงานสหกิจศึกษาโลกที่โรงแรม ดิ เอ็มเพรส เชียงใหม่ ในฐานะอาจารย์นิเทศสหกิจศึกษาจึงไปร่วมงานด้วย พร้อมกับ อ.มาริ และ อ.เมธี ท่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ นายแพทย์ธีระเกียรติ เจริญเศรษฐศิลป์ ได้ให้เกียรติมา (แทนนายกลุงตู่) เปิดพิธีและบรรยายเรื่อง "Thailand 4.0 : ความท้าทายของสหกิจศึกษา" ซึ่งทำให้ฉันได้รู้ว่า รมต.ศึกษาฯ ไทยเป็นคนมีความรู้ความสามารถแล้วยังมีอารมณ์ขันอีกด้วย ท่านได้กล่าวประโยคหนึ่งขึ้นมาซึ่งฉันประทับใจคือ "Knowledge without action is useless. Action without knowledge is stupid." ทีมญี่ปุ่นพายัพ ส่วนการบรรยายถัดมามีหัวข้อ "CWIE may still be the answer, but what is the question?" โดย Professor Nick Klomp จาก University of Canberra, Australia การบรรยายของอาจารย์ท่านนี้เป็นมืออาชีพมากไม่ว่าจะเป็นสไลด์ที่อาจารย์เตรียมมาประกอบการพูด และวิธีการพูดทั้งที่เป็นวจนภาษาและอวจนภาษาทำให้เราทึ่งและแอบหวังว่าตัวเองจะสามารถพัฒนาการนำเสนอให้ได้ดีอย่างอาจารย์บ้าง... อาจารย์เขาเ...

พ่อโทรมาเมื่อวันศุกร์ว่าไปกดเงินที่เอทีเอ็มแต่กดไม่ออก วันนี้ไม่ติดธุระอะไรจึงไปหาพ่อ พาไปกดเงิน ปรากฏว่าพอไปถึงตู้เอทีเอ็มเท่านั้นแหละ ฉันก็รู้ทันทีเลยว่าทำไมคราวก่อนพ่อกดเงินไม่ได้ ก็พ่อเล่นไปถอนที่ตู้ฝากเงิน (ADM) แล้วมันจะได้ซะตางจะไดหละป้อ 😁 พ่ออายน่าดู เพื่อเป็นการแก้เขินจึงชวนพ่อหัดขับบริโอที่ฉันจะเอามาฝากไว้ที่บ้านในช่วงที่จะไปญี่ปุ่นเพื่อให้พ่อชินกับรถ พ่อเคยขับรถยนต์เมื่อนานมาแล้ว กว่าสิบปีก่อนเห็นจะได้และสมัยนั้นพ่อขับปิคอัพเกียร์กระปุก คราวนี้ต้องมาขับอีโคคาร์เกียร์ออโต้ แรกๆ ก็เก้ๆ กังๆ นิดหน่อยแต่พอขับแป๊บเดียวก็เริ่มคล่องเพราะเกียร์ออโต้ขับง่ายกว่าเกียร์กระปุกมาก ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าถ้าให้ฉันขับเกียร์กระปุกจะทำได้ไหม ซ้อมพ่อขับรถสนุกดี ต้องมีหนหน้าแน่นอน

ประชุมเครือข่ายภาษาญี่ปุ่นและญี่ปุ่นศึกษาทั้งวัน ครั้งนี้รู้สึกว่ามีประเด็นพูดคุยกันเยอะมาก รวมทั้งการบ่นถึงปริมาณงานที่มีมากของหัวหน้าศูนย์และประธานเครือข่ายก็เยอะด้วย ทั้งที่ประชุมอบอวลไปด้วยพลังงานด้านลบ 😩 อีกอย่างที่รู้สึกว่ามันไม่ใช่คือการที่ระดับหัวของเครือข่ายชอบชงคำถามว่า "จะมีมหาลัยไหนอาสาทำกิจกรรมนี้บ้าง ขอเสียงหน่อย" จริงๆ หลายกิจกรรมก็น่าสนใจที่จะทำอยู่แต่พวกเขาไม่เข้าใจบ้างเลยหรือไงว่าสมาชิกจากมหาลัยต่างๆ ที่มาเข้าประชุมนั้นล้วนเป็น "ตัวแทน" ของมหาลัยตนเองทั้งนั้น ไม่สามารถจะตัดสินใจลำพังได้ต้องหารือกับทีมก่อน... คิดว่าคงไม่เข้าใจเพราะเห็นหน้าบูดกันอยู่เรื่อยเวลาไม่มีใครยกมืออาสา แต่ก็ไม่หาทางแก้ไข เช่น ทำแผนกิจกรรมประจำปีส่งให้มหาลัยแต่ละแห่งพิจารณาก่อนล่วงหน้า อะไรซักที แต่ถึงไม่ได้ยกมืออาสาฉันก็ได้มาแล้วสองงานคือ พิธีมอบทุน (ที่ได้มาตั้งแต่ประชุมคราวก่อน) กับงานแปลตำราญี่ปุ่นธุรกิจที่ อ.ทานากะ กับ อ.ยามากิ เขียนร่วมกัน... แต่ฉันยินดีนะงานนี้

ป๋อไลน์มาบอกเมื่อวานตอนเย็นว่าพ่อป่วยและมารักษาที่เชียงใหม่ พอเช้าขึ้นก็ไลน์มาอีกว่าจะมาเชียงใหม่วันนี้เลยเพราะพ่อเข้าไอซียู ฉันเลยอาสาไปรับที่สนามบินพาไปส่ง รพ. ป๋อขนข้าวของมาพะรุงพะรังเพราะคิดว่าน่าจะต้องมาเฝ้าพ่อหลายวัน ฉันจึงช่วยถือกระเป๋าไปส่งที่ห้องไอซียู ตั้งใจจะไปเยี่ยมไข้และพบแม่ป๋อด้วย การเดินจากลานจอดรถไปตึกศรีพัฒน์มันช่างซับซ้อนวกวนราวกับเขาวงกต กว่าจะถึงที่หมายเล่นเอางง ตอนที่ไปถึงหน้าห้องไอซียูไม่พบแม่และญาติของป๋อเพราะไปพักผ่อนกัน นั่งรออยู่สักพักขณะที่ป๋อเข้าไปในห้องเพื่อเยี่ยมพ่อพยาบาลก็เข็นเตียงคนไข้ออกมาจากห้อง ชายชราที่นอนอยู่บนเตียงนั้นมีสีหน้าอ่อนล้ามาก ฉันกำลังคิดว่าน่าเวทนาจริงๆ สังขารคนเรานี่มันไม่เที่ยงหนอ ป๋อก็ออกมาจากห้องไอซียูหันมาบอกฉันว่า "นี่พ่อเรา หมอกำลังพาพ่อไปตรวจรอยรั่วในหัวใจ เขาให้ญาติตามไป" 😅 ว่าแล้วพวกเราก็หอบข้าวของกระหืดกระหอบตามไปถึงห้องศูนย์โรคหัวใจภาคเหนือ ป๋อเล่าถึงอาการพ่อว่าพ่อเพิ่งหายจากวัณโรคได้สองเดือน สองวันก่อนอยู่ๆ ก็วูบไป หมอบอกว่าหัวใจขาดเลือดแต่พอฟื้นก็ปรากฏว่าพ่อจำเรื่องราวอะไรไม่ได้ ฉันว่ามันคล้ายอาการของอัลไซเมอร์...

เสียงถอดกลอนประตูห้องครัวในตอนเช้าเหมือนเป็นเสียงเรียกเจ้าเหมียวสามสีกลับมาบ้าน ฉันได้ยินเสียงหลังคาสังกะสีดังเพราะถูกเหยียบพร้อมกับเสียงร้องเมี้ยวของมัน แต่วันนี้มีเสียงใหญ่แปลกไปจากปกติสลับไปกับเสียงที่มันร้องทุกเช้า นึกสงสัยว่ามันป่วยเป็นอะไรรึเปล่า พอโผล่หน้าออกไปดูเท่านั้นแหละ ลมจะจับ แมวสองตัวอยู่หน้าบ้าน เจ้าสามสีกับเจ้าสีน้ำตาลอ้วนปุ๊ก เจ้าของเสียงใหญ่ๆ มันมีปลอกคอผูกอยู่ เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ให้อาหารมันกินเป็นอันขาดไม่งั้นมันจะไม่ยอมกลับบ้านและฉันไม่อยากมีภาระที่ไม่ได้สมัครใจมากกว่านี้! โชคดีเจ้าสามสีที่เลี้ยงไว้เป็นแมวรู้ประสา ไม่เคยฉี่หรืออึเลอะบ้านเลย ตอนหลังที่มันอยู่ในบ้านมากขึ้นฉันกังวลเรื่องนี้จึงทำกระบะทรายไว้ มันก็รู้ว่ากระบะนี้มีไว้ทำอะไร เวลาถ่ายก็จะมาถ่ายในกระบะเสมอ แล้วมันยังขี้อ้อน พอกินอิ่มก็จะมานอนข้างๆ ฉันที่โซฟาตอนนั่งดูทีวี ชอบเอาตัวพิงฉัน มีซนบ้าง ข่วนเบาะเป็นบางครั้งตามประสาแมวแต่พอดุก็จะหยุด ฉันก็ชักจะรักมันซะแล้ว