ตะลุยสวนทุเรียน

สวนทุเรียน

บอกเด็กๆ ล่วงหน้าแล้วว่าจะพาไปเที่ยวสวนทุเรียนลับแล วันนี้พอเตอร์เรียนพิเศษเสร็จก็ออกเดินทางกันเลย สมาชิกมีป้าแหม่ม ย่าแจ๋ว เตอร์และเติร์ด เราไปกันแบบไม่รู้ว่าจะไปสวนไหนดี ขับไปเรื่อยจนเกือบจะถึงน้ำตกแม่พูลอยู่แล้วก็ยังไม่เห็นป้ายสวนไหนที่เปิดให้เข้าชมจึงตัดสินใจจอดถามที่ร้านกาแฟติดกับ "เฮือนลับแล" เขาก็ไม่รู้แต่กุลีกุจอสอบถามเจ้าของสวนแถวๆ นั้นให้จนกระทั่งพบคุณอาผู้ชายคนหนึ่งสวมชุดชาวสวนรับอาสาพาชมสวนที่อยู่บนเขาอีกฝั่งถนนตรงข้ามกับร้านกาแฟ อธิบายให้ฟังด้วยความเต็มใจว่านี่ต้นทุเรียนพันธุ์อะไรๆ และยังชี้ให้ชมต้นผลไม้อื่นๆ ที่เป็นเศรษฐกิจของเมืองลับแลอย่างมังคุด ลางสาด ลองกอง กาแฟด้วย เสียดายช่วงนี้เป็นช่วงทุเรียนกำลังจะวาย ทุเรียนที่ยังคาต้นอยู่มีแต่ที่อยู่สูงๆ เด็กๆ เลยไม่ได้ว้าวกันมากเท่าที่คิด เติร์ดกับแม่เดินได้ครึ่งทางก็ถอนตัวลงไปรอตีนเขาก่อนเพราะเหนื่อย โชคดีอย่างหนึ่งคือเจอทุเรียนน้อยหล่นจากต้นให้เด็กๆ เก็บไว้เป็นที่ระลึก รู้สึกขอบคุณคุณอาเจ้าของสวนคนนั้นมากที่สละเวลาพาเราเที่ยวสวนทำให้เราได้เห็นว่าต้นทุเรียนหน้าตาเป็นยังไง ขยายพันธ์ุยังไง เก็บทุเรียนและขนส่งไปขายตลาดยังไง (จริงๆ อยากถ่ายรูปรถเครื่องขนทุเรียนด้วยแต่ดันลืมเอามือถือออกมาจากรถต้องยืมมือถือแม่เลยอดถ่าย

หลงลับแลเม็ดเล็กนิ้ดเดียว 😮

ตอนกลับบ้านเราได้ทุเรียนพันธุ์พื้นเมืองสองลูก หมอนทองสองโลกว่าหนึ่งลูกและหลงลับแลหนึ่งกล่องกลับบ้าน ราคาของแต่ละพันธุ์แตกต่างกันจากถูกไปหาแพงตามลำดับก่อนหลังที่กล่าวมา วันนี้ฉันตั้งใจลองกินทุเรียนอีกครั้งหลังจากไม่ได้กินมาเกือบยี่สิบปีตั้งแต่อายุสิบขวบเพื่อที่จะได้สนุกกับครอบครัวอย่างเต็มที่ กินหมอนทองหนึ่งเม็ดและหลงหนึ่งเม็ด อืม มันก็อร่อยดีนี่นา... เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนได้จริงๆ แฮะ