คิดถึงจิ้มจุ่ม

ฝากจิ้มจุ่มไว้ให้น้องชายเลี้ยงระหว่างที่จะไม่อยู่บ้าน

ออกจากสุโขทัยมาตั้งแต่ตีห้าเพื่อให้ทันมาประชุมที่คณะตอนเก้าโมงเช้า เสร็จแล้วก็ทำงานต่อจนเย็นจึงกลับบ้าน วันนี้ไม่มีจิ้มจุ่มร้องเหมียวออกมารับเหมือนทุกวัน พอเข้าบ้านก็ทำนั่นนี่นู่นคนเดียวไม่มีแมวคอยตามพันแข้งพันขาหรือเฝ้ามอง เวลานอนก็ไม่มีแมวมาซุกนอนแนบกาย รู้สึกเหงาไปถนัดใจทั้งที่แต่ก่อนแต่ไรอยู่ตัวคนเดียวก็ไม่เคยเหงา

ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกของคนเลี้ยงสัตว์ที่เสียใจเวลาสัตว์เลี้ยงตายหรือหายไปขึ้นมาเลย เพราะตัวเองก็ตกอยู่ในภาวะแบบนั้น คิดถึงจิ้มจุ่มมากๆ เราคงทำผิดไปตั้งแต่ใจอ่อนเอาอาหารให้มันกินตอนมันมาร้องอยู่หน้าบ้านนั่นแหละ

กลับจากญี่ปุ่นคราวนี้ภารกิจแรกที่ตั้งใจจะทำคือกลับไปรับจิ้มจุ่มมาอยู่บ้านเราเหมือนเดิม

รูปจิ้มจุ่มที่บ้านน้องชาย