แมวเมารถ

ทีแรกเอาใส่ตะกร้า

เป็นการตัดสินใจที่ไม่ค่อยจะถูกนักที่พาจิ้มจุ่มเดินทางกลับบ้านที่สุโขทัยในวันนี้ จริงๆ แล้วตั้งใจพากลับมาฝากที่บ้านเลี้ยงให้ในช่วงที่ไปญี่ปุ่น แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วเพราะดูจิ้มจุ่มตื่นกลัว ไม่เอ็นจอยกับบ้านที่หาดเสี้ยวเอาเสียเลย กลัวว่าถึงเวลาฉันไม่อยู่ขึ้นมาจริงๆ มันอาจจะตรอมใจ (เหรอออ) เพราะเจ้าของก็ไม่อยู่ แถมสิ่งแวดล้อมก็เปลี่ยนอีกด้วย เครียดยกกำลังสองเลย นอกจากเรื่องที่มันตื่นสถานที่แล้วขณะที่เดินทางมามันก็เมารถด้วย ฉันมารู้ว่ามันเมารถเมื่อเดินทางถึงบ้านและค้นหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต ข้อมูลหลายอย่างเป็นความรู้ใหม่สำหรับทาสแมวชั้นอนุบาลอย่างฉัน ข้อมูลบางอย่างก็ทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด 😿 อย่างเช่น

🙀 ให้เอาแมวใส่ตะกร้าพลาสติกแบบมีฝาปิดเพื่อความปลอดภัย
--- ข้อนี้ฉันเห็นดีด้วยจึงอุตส่าห์ไปซื้อตะกร้าแมวมาใหม่ แต่ปรากฏว่าขับไปได้ซักสองชั่วโมงจิ้มจุ่มมีน้ำลายไหลย้อยยืดจนปากเปียก ฉันเห็นแล้วตกใจจึงแวะจอดรถเพื่อเอามันออกจากตะกร้าตรงตลาดทุ่งเกวียน คิดว่าขอรับมือกับความซุกซนดีกว่าให้มันช็อคตายคารถ แต่พอเอามันออกนอกตะกร้าจริงๆ มันก็ไม่เห็นจะซน แค่เดินวนสำรวจในรถหนึ่งรอบแล้วสุดท้ายก็กระโดดมานอนซมบนตักฉันตลอดเส้นทาง ทำให้ฉันคิดว่าการจะจับแมวกักขังไว้ขณะเดินทางหรือไม่ ควรพิจารณาจากอุปนิสัยของแมวแต่ละตัวจะดีกว่า อย่างจิ้มจุ่มเป็นแมวเรียบร้อย ฉันว่าไม่จำเป็นต้องจับขังในตะกร้าเลย

🙀 แมวไม่ได้ชอบนั่งรถชมวิว
--- ขับไปได้จนถึง อ.สารภีก็แวะปั๊มน้ำมันจัดที่นั่งให้มันใหม่โดยเอากระเป๋าเดินทางมารองใต้ตะกร้าให้ตำแหน่งตะกร้าสูงขึ้นในระดับที่มองเห็นวิวหน้ารถเพราะอยากให้มันได้เห็นวิวที่รถแล่นผ่าน ปรากฏว่ายิ่งเป็นการซ้ำให้แมวตื่นกลัวมากขึ้น เพราะแมวจะรู้สึกไม่ปลอดภัยที่ตกอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย บางข้อมูลบอกให้เอาผ้าคลุมตะกร้าไม่ให้แมวเห็นสิ่งที่อยู่ข้างนอกด้วยซ้ำ... เป็นความคิดผิดๆ ของฉันเองที่เหมาเอาว่าสัตว์ทุกสปีชี่ส์จะชอบอะไรๆ เหมือนคน (อย่างฉัน) มันไม่ใช่ มานั่งนึกๆ ดูแม้แต่คนด้วยกันเองก็ใช่ว่าจะชอบเดินทางท่องเที่ยวกันทุกคน

🙀 อาการเมารถของแมว
--- แต่ละตัวมีอาการต่างๆ กันไป เช่นบางตัวจะกระสับกระส่ายอยู่ไม่เป็นสุข ตาแดง แต่บางตัวจะซึม ไม่กินไม่ถ่าย น้ำลายไหลย้อยจนเยิ้มปาก... จิ้มจุ่มมีอาการแบบอย่างหลังเป๊ะ มันเมารถหนักมาก จนมาถึงหาดเสี้ยว (หลังจากขับ 4 ชั่วโมงกว่า) เข้าบ้านเมล์เจอเด็กๆ ก็ไม่เล่นตัว หนีไปหลบซ่อนตัวอยู่ได้เคาน์เตอร์ในครัว ไม่ยอมกินข้าวกินปลา ไม่ยอมให้ใครจับ พามาบ้านแม่ก็ไปหลบอยู่ใต้ชั้นวางหนังสือในห้องนอนแม่อีกจนป่านนี้ยังซึมไม่หายและไม่ให้ใครยุ่งด้วย น่าเอ็นดูมาก

พี่แหม่มขอโทษนะที่พาน้องเดินทางไกลแถมยังไม่แวะพักระหว่างทางให้น้องสูดอากาศข้างนอกอีก 😿