จิ้มจุ่มขี้อ้อน

เวลานอนต้องอิงแอบแนบชิด

เมื่อเช้ามืดพอตื่นมาแล้วฉันเห็นเจ้าจิ้มจุ่มทำท่ากระสับกระส่ายเหมือนอยากออกไปข้างนอกเลยเปิดหน้าต่างห้องปล่อยมันออกไป มันคงอยากเที่ยวมากเพราะไปนานจนสองสามชั่วโมงผ่านไปฉันจะออกไปทำงานจึงร้องเรียกมันมากินข้าวก็ไม่มีเสียงตอบรับไม่เห็นแม้แต่เงาเลยออกจากบ้านไปโดยไม่มีมันยืนส่งเหมือนทุกที พอดีตอนกลางวันถุงน่องรันเลยกลับมาเปลี่ยนที่บ้าน มันกลับมาแล้วแต่ไม่กินข้าวที่เทไว้ให้เลยซักนิดแต่ท่าทางก็ดูปกติดี สงสัยจะไปกินที่บ้านอื่นมา เอ้าไม่กินก็ไม่กิน แล้วฉันก็ออกบ้านไปอีก กว่าจะกลับมาอีกทีก็หลังงานเลี้ยงเลิก ถึงบ้านสามทุ่ม ปรากฏว่าอาหารในชามข้าวหมดเกลี้ยงทั้งเปียกทั้งเม็ด... หิวละสิเอ็ง 😼 อารมณ์มันกลับมาเป็นปกติแล้ว เทอาหารเย็น (ดึกแล้วแหละ) ให้กินก็กินเกลี้ยงอีก แต่พอท้องอิ่มแล้วก็เริ่มอ้อน พยายามมาซุกตัวแนบชิดเวลานอนอีก แล้วจะไม่ให้ฉันตกหลุมรักได้ยังไง

เอาขาพาดแขนเอาหัวหนุนอีกที

จะว่าไปพฤติกรรมของเจ้าจิ้มจุ่มทำให้ฉันซึ่งใช้ชีวิตลำพังคนเดียวนึกถึงช่วงเวลาที่เคยมีคนรักขึ้นมาได้ การใช้ชีวิตโดยได้รับความรักความอบอุ่นอย่างชิดใกล้มันมีความรู้สึกอย่างงี้เอง เจ้าจิ้มจุ่มทำให้ฉันตัดสินใจว่าจะพามันกลับบ้านที่สุโขทัยด้วยเพราะไม่อยากทิ้งมันไว้ที่บ้านนานๆ เป็นห่วงเรื่องกินอยู่ของมันมาก จะเอาไปฝากให้พี่เตอร์พี่เติร์ดเลี้ยงให้คงจะดีกว่า

อ้อ... เมื่อคืนฉันลองนอนท่องบทสวดมนต์สรรเสริญคุณพระรัตนตรัยกรอกหูมัน มันหันมามองตั้งใจฟังแล้วก็กระโดดเข้ามาเอาหัวหนุนแขนเบียดตัวเอากับตัวฉันเลยหละ คงจะชอบฟังสวดมนต์