The Sister Diary

นานแล้วที่ไม่ได้ใส่บาตรหน้าบ้านเพราะไม่อยู่ซะหลายวัน เมื่อวานก็ฝนตก เช้านี้ฝนไม่ตกก็เลยรีบลุกขึ้นมาตั้งแต่หกโมงเตรียมหุงข้าว อุ่นพะโล้และเตรียมเงาะใส่ขันข้าว แล้วอาบน้ำอาบท่ารอใส่บาตรพระท่าน ไม่น่าเชื่อเลยว่าทุกอย่างแล้วเสร็จตอนเจ็ดโมงครึ่ง หลังจากนั้นก็ซักผ้าตากผ้า ทานข้าวเช้า ทุกอย่างเรียบร้อยตอนเก้าโมง จากนี้ก็สามารถนั่งทำงานหน้าคอมได้อย่างสบายใจแล้ว การตื่นเช้านี่มันดีจริงๆ รู้สึกสดชื่นและได้งานเยอะ ซึ่งทำให้รู้สึกดีกับตัวเองมาก ที่มา www.theflorentine.net บิสคอตตี้ ดิ พราโต้ เช้านี้ยังได้จิบกาแฟ illy ที่ซื้อมาจากอิตาลีด้วย ทำให้ฉันรู้ว่ากาแฟแบบนี้จะชงน้ำร้อนเหมือนทั่วๆ ไปไม่ได้เพราะมีกากเยอะ อย่างน้อยก็ต้องใช้กระดาษกรอง แต่รสชาติละมุนดีสมกับเป็นของอิตาลี ชงกาแฟดื่มกับบิสกิตจากเมืองพราโต้ (biscotti di prato) ที่ตอนไปชิมที่ร้านรู้สึกมันหวานจัด ไม่ค่อยอร่อยจึงซื้อกลับมาเป็นที่ระลึกแค่ห่อเดียว แต่พอเปิดห่อทานที่บ้าน โอ๊ยตาย ทำไมตอนซื้อเข้าไม่ถึงความอร่อยนะ ทั้งที่มันอร่อยและอัลมอนด์ก็เม็ดใหญ่มาก รู้สึกเสียดายจนอยากจะเขกหัวตัวเองที่ซื้อบิสกิตในถุงสีน้ำเงินโคบอลต์นี้มาน้อยเกิน...

เมื่อวานตอนเย็นเข้าไปนั่งทำธุระในห้องน้ำเห็นกางเกงในเปื้อนของเหลวแต่ตลอดวันก็ไม่ได้รู้สึกเปียกแต่อย่างใด พอทำธุระเสร็จจึงมองดูในโถส้วมเห็นมีหยดน้ำมันที่เหลืองๆ ลอยอยู่เหนือน้ำ ใช้กระดาษชำระเช็ดที่ก้นดู ปรากฏว่ากระดาษเปื้อนน้ำมัน ซับอยู่หลายแผ่นจึงหาย ลองจับก้นบริเวณที่ซับน้ำมันก็รู้สึกลื่นชื้น ตกใจมาก พอทำธุระเสร็จจึงรีบค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตเผื่อจะมีคำตอบให้ได้ ระหว่างนั้นก็เริ่มได้กลิ่นเหมือนน้ำมันในซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำออกมาจากร่างกายด้วย ที่จริงกลิ่นคงออกตั้งแต่กลางวันแล้วแต่ยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายจึงไม่ได้สังเกตเพราะกลิ่นไม่ได้แรงมาก หลังจากค้นหาข้อมูลก็ถึงบางอ้อทันที ความวิตกกังวลก็มลายหายไป เมื่ออ่านความคิดเห็นของหลายๆ คนในพันทิปก็สรุปได้ว่าอาการน้ำมันของก้นนี้จะเกิดขึ้นเมื่อกินไข่ปลาช่อนหรือไข่ปลาสลิด เออ จริงด้วย เมื่อวันศุกร์ตอนเย็นแวะทานข้าวกับต้มแซ่บไข่ปลาที่กาดรวมโชค ตรงกับหลายๆ ความเห็นในพันทิปเด๊ะ และเขาบอกว่าจะมีน้ำมันออกมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับปริมาณที่เราทานเข้าไป ที่เป็นอย่างนี้เพราะในไข่ปลามีน้ำมันมากเกินกว่าที่ร่างกายจะดูดซับได้หมด บางคว...

ละครการกุศลโดยมูลนิธิรามาบดี หลังจากละคร "เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ" จบไปเดือนกว่าก็ไม่ได้ดูละครทีวีเรื่องไหนอย่างจริงจังอีกเลย อยากดูผลงานของน้องเจมส์อีกมากๆ จนกระทั่งสามทุ่มคืนนี้น้องก็กลับมารับ บทคุณหมอศตวรรษอีกครั้งในละครการกุศล รายการพิเศษงาน "หนึ่งน้ำใจ ล้านคำขอบคุณ ครั้งที่ 9" ซึ่งละครครั้งนี้นำแสดงโดย เจมส์ มาร์ และเดียร์น่า ฟลีโป เป็นเรื่องราวของศตวรรษและร้อยช ั่ง เพื่อนนักศึกษาแพทย์ ที่ทำให้ได้เห็น เรื่องราวสมัยเรียนของหมอวรรษ (ก่อนจะได้พบอนุศนิยาสินะ อิอิ) น้องเจมส์ก็ยังแสดงเก่งเหมือนเดิม หน้าตาน้องเขาเวลาทำอะไรมันดูตั้งใจมากๆ ซึ่งทำให้คนดูอย่างฉันอินจัดถึงขนาดน้ำตาไหลตามในละครตอน "รองเท้าข้างสุดท้าย" ส่วนอีกตอน "คนสำคัญ" ก็มีเนื้อเรื่องที่ซาบซึ้งเช่นกัน แต่แอบมีที่ขัดใจนิดนึงตอนผู้ดำเนินรายการแนะนำละครตอนที่ 2 นี้ซึ่งพูดว่า "นำแสดงโดยคุณเจมส์ มาร์" อืม... เจมส์ก็แสดงในตอนนี้ด้วยแหละแต่บทบาทหลักอยู่ที่เดียร์น่า (เพราะเจมส์ได้เป็นตัวละครหลักในตอนที่ 1แล้ว) ใครฟังก็ต้องนึกว่าตอนสองนี่สปอตไลท์ก็คงจะฉายอยู่ที่เจมส์อีก แต...

One of installation art ฝนตกหนักตั้งแต่เช้าและก็ตกมาเรื่อยๆ จนเกือบเที่ยงจึงซา พอตั้งท่าจะออกจากบ้านตอนเที่ยงครึ่งก็ตกลงมาอย่างหนักอีก แน้ แกล้งกันจัง บ่ายวันนี้ที่หอศิลป์ มช. จัดบรรยายเกี่ยวกับการสร้างมูลค่าทางเศรษฐกิจให้กับผ้าพื้นเมืองอย่างผ้าตืนจกเชียงใหม่ ฉันซึ่งเป็นคนหาดเสี้ยว ชุมชนที่ก็มีหัตถกรรมท้องถิ่นเป็นผ้าตีนจกเหมือนกันจึงรู้สึกสนใจเผื่อว่าจะเกิดไอเดียเอาผ้าบ้านเกิดมาขายได้บ้าง ในการบรรยายวิทยากรนำเสนอภาพของแม่อุ๊ย อ.แม่แจ่มนุ่งซิ่นตีนจกไปวัด เห็นแล้วก็อดนึกถึงอี่แม่ไม่ได้ ตอนอี่แม่ยังอยู่ก็ทอผ้าพื้นเมืองและนุ่งซิ่นอย่างแม่อุ๊ยเหล่านี้แหละ ในชีวิตประจำวันทั่วไปก็นุ่งผ้าพื้นแต่เวลาไปวัดหรือมีงานบุญต่างๆ โอกาสสำคัญต่างๆ อี่แม่ก็จะนุ่งซิ่นตีนจก ไม่เคยเห็นอี่แม่นุ่งกางเกงเลย อี่แม่จะทอผ้าเป็นผืนสำหรับตัดชุดม่อฮ่อม ทอผ้าขาวม้า ผ้าห่ม ผ้าลายต่างๆ สำหรับทำที่นอน ผ้านวม หมอนและปลอกหมอนเก็บไว้แจกให้ลูกๆ (ซึ่งมีถึง 10 คน) หลานๆ ที่กลับมาเยี่ยมบ้านในวันสงกรานต์ ที่นอนพับที่ฉันใช้อยู่ทุกวันนี้ก็เป็นที่นอนฝีมือทอผ้าของอี่แม่... คู้ฮู้อี่แม่หลาย ฟังบรรยายแล้วก็รู้สึกอยากมีซิ่...

เมื่อวันอังคารอาจารย์มิเอะเล่าว่าวันศุกร์นี้จะไปต่อใบขับขี่เลยนึกปิ๊งขึ้นมาว่าใบขับขี่เราก็กำลังจะหมดในวันเกิดปีนี้ซึ่งก็อีกแค่สองเดือนในขณะที่สามารถต่ออายุใบขับขี่ล่วงหน้าได้ก่อนหมดอายุ 90 วัน วันนี้บ่ายจึงได้มาอยู่ที่สำนักงานขนส่งจังหวัดเชียงใหม่พร้อมกับอาจารย์มิเอะ ครั้งนี้แม้จะเป็นการต่อใบขับขี่ครั้งที่สองแล้วแต่เป็นครั้งแรกที่ไปต่อใบขับขี่โดยขับรถยนต์ของตัวเองไป  การต่ออายุใบขับขี่ 5 ปีออกไปอีก 5 นั้นผู้ยื่นคำร้องจะต้องผ่านการทดสอบตาบอดสีและปฏิกิริยาตอบสนอง แล้วจึงเข้ารับการอบรมการขับขี่รถยนต์อีกประมาณ 1 ชั่วโมงจึงจะได้ทำบัตร  ตอนทดสอบปฏิกิริยาตอบสนองมีเรื่องใจหาย การทดสอบทำโดยให้ผู้รับการทดสอบนั่งเก้าอี้ที่จำลองมาจากเบาะที่นั่งคนขับซึ่งมีคันเร่งกับเบรคให้เหยียบ เมื่อนั่งแล้วก่อนอื่นให้เหยียบคันเร่งค้างไว้เรื่อยๆ จนเห็นสัญญาณไฟแดงสว่างขึ้นที่เสาที่ตั้งอยู่ห่างออกไปราวสองเมตรข้างหน้าก็ให้เปลี่ยนมาเหยียบเบรคให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยที่เสาจะมีมาตรวัดเวลาตั้งแต่ไฟแดงจนกระทั่งเหยียบเบรคอยู่ ถ้าเวลาผ่านไปจนมาตรวิ่งมาถึงขีดสีแดงจะถือว่าไม่ผ่าน ฉันเลือกที่นั่งขวาสุดของ...

ทีมา www.deksammork.com ผูกข้อมือ วันนี้เป็นวันที่คณะจัดปฐมนิเทศน์ผู้ปกครองและนักศึกษาใหม่ โดยช่วงเช้าเป็นรอบผู้ปกครองและช่วงบ่ายเป็นรอบนักศึกษา ในรอบนักศึกษานั้นหลังจากคณบดีได้แนะนำสาขาวิชาต่างๆ จบแล้ว ทางผู้จัดงานก็แจ้งให้ทราบว่าลำดับถัดไปจะให้นักศึกษาเข้ามาขอให้คณาจารย์ผูกข้อมือให้ หือ ฉันเนี่ยนะผูกข้อมือและให้พรแก่คนอื่น! อาชีพนี้อัพวัยวุฒิให้คนได้เร็วเหมือนขึ้นลิฟต์

เด็กๆ ที่จะเข้ามาเป็นนักศึกษาปี 1 ของสาขามาสอบ placement ตอนบ่ายโมงซึ่งฉันมีหน้าที่คุมสอบคู่กับมิเอะเซนเซ นั่งดูเด็กๆ ก็เพลินดี เด็กผู้หญิงสองสามคนแถวหน้าแต่งตัวแต่งหน้าดูเป็นสาวมาก แต่พอกวาดสายตาไปแถวหลังๆ เด็กผู้ชายที่นั่งอยู่แถวนั้นกลับหน้าตาเด็ก ม.ปล๊าย ม.ปลาย รุ่นเดียวกันแน่เหรอ (^｡^) คุมสอบเสร็จสักพักหัวหน้าสาขาก็แจ้งให้ทราบว่าอาจารย์นงนภัสให้ไปรับตำราที่ส่งตรวจคืน เมื่อพบอาจารย์นงนภัส ท่านก็ชมว่าทำออกมาได้ดี สวยงาม น่าอ่านมาก ท่านออกตัวว่าตรวจให้เพียงรูปแบบเท่านั้นเพราะอ่านเนื้อหาที่เป็นภาษาญี่ปุ่นไม่ออก ซึ่งในเรื่องรูปแบบอาจารย์คอมเม้นต์มาสองข้อ ข้อแรกคือสารบัญ ขอให้เขียนเนื้อหาส่วนต่างๆ ให้ครบถ้วน เช่น คำนำ ส่วนข้อสองคือบรรณานุกรม อาจารย์ขอให้เขียนโดยอ้างอิงแบบ APA edition 6 อะไรคือ APA APA ย่อมาจาก American Psychological Association เขาวางระบบการเขียนอ้างอิงบรรณานุกรมไว้ซึ่งถูกใช้อย่างแพร่หลายและมีการปรับปรุงมาหลายครั้งจนปัจจุบันมาถึงรุ่น 6 แล้ว เป็นเรื่องที่ฉันเพิ่งรู้เป็นครั้งแรก พอค้นในอินเตอร์เน็ตกลับมีเรื่องของ APA เพียบ เห็นแล้วก็รู้สึกว่าในโลกวิชาการมันมีอะไรเย...

และแล้ววันนี้ก็ได้บริโอ้คู่หูกลับมาหลังจากที่ส่งเคลมให้ศูนย์ซ่อมรอยถลอก รอยขูดขีด สีร่อน บังโคลนบุบอยู่นาน แน่นอนหนุ่มแจ๊สที่ได้มาใช้งานชั่วคราวหนึ่งวันก็ต้องคืนนนนเค้าไป สำหรับแจ๊สที่ได้รับมาขับชั่วคราวนั้น ในตอนแรกสตาร์ทรถรู้สึกได้เลยว่าแจ๊สหนักกว่าและแรงกว่าพอควร แตะคันเร่งเพียงนิดรถก็พุ่งหรือแตะเบรคซักหน่อยก็หยุดกึกแทบทิ่ม แต่พอขับได้สักห้านาทีก็เริ่มคุ้นเคย ขับฉิวๆ คิดอยู่หลายหนขณะขับรถว่าอย่างแจ๊สนี่ขึ้นเขาสบายๆ ไม่อืดแบบรถเล็ก ถึงจะคิดอย่างนั้นอยู่บ้างแต่จริงๆ แล้วก็พอใจกับบริโอ้ของตัวเองด้วยความที่ใช้จนคุ้นเคยเหมือนเป็นคู่หู ยิ่งวันนี้ตอนไปรับรถที่ศูนย์ได้เห็นรถตัวเองหลังซ่อม โอ้โห หล่อเฟี้ยว ริ้วรอยราคีบี้บุบหายไป มองปราดๆ จำแทบไม่ได้ ส่วนแจ๊สก็ต้องคืนเค้าไป การที่รถซ่อมเสร็จช้าจนต้องเอารถศูนย์มาใช้จะว่าไปก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร ในทางกลับกันมันทำให้เรามีโอกาสได้ลองขับรถรุ่นอื่นและได้รู้ว่าแตกต่างจากอีโคคาร์ 1,200 ซีซียังไง และก็ยังรู้ว่าตัวเองก็สามารถขับรถคันอื่นที่ไม่คุ้นเคยได้ รู้สึกมีความกล้ามากขึ้นหากจะต้องเช่ารถ ทั้งยังพอรู้ด้วยว่าก่อนจะเอารถศูนย์ไปใช้เขาจะต้องเช็คระ...

ตัดสินใจถูกต้องที่เสียตังค์จ่ายค่าที่นอนเพราะการได้นอนบนเตียงนุ่มๆ อุ่นๆ ทำให้หลับสนิท แม้เพียงแค่ 3 ชั่วโมงก็ช่วยให้ร่างกายสดชื่นขึ้นพร้อมเดินทางต่อ... พอกลับถึงเชียงใหม่ก็ให้แท็กซี่ไปส่งที่ศูนย์ฮอนด้าพาราไดซ์ทันที สิ่งที่คิด : รับรถที่ซ่อมเสร็จแล้ว ขับกลับบ้าน นอนซักงีบ อาบน้ำอาบท่า ออกจากบ้าน แวะกินก๋วยเตี๋ยวน้ำตกโกเฮง แล้วเข้าไปมหาลัย ความเป็นจริง : รถยังทำสีไม่เสร็จ ไม่มีรถใช้จนถึงเย็นนี้ กินมาม่าที่ฮอนด้าเพราะรู้ว่าทั้งวันจะออกไปไหนไม่ได้ ให้คนของศูนย์ฮอนด้ามาส่งที่บ้าน นอน นอน นอน นอน นอน คนของศูนย์โทรมาบอกยังซ่อมไม่เสร็จเพราะมีปัญหาไฟตัดหมอก* เขาเลยจะเอารถสำรองมาให้ใช้ก่อน อาบน้ำ คนของศูนย์มารับไปเอารถสำรองที่ศูนย์ รับรถสำรอง (ฮอนด้า แจ๊ซ สีขาว) ไปใช้ชั่วคราว แวะกินชายสี่หมี่เกี๊ยว กลับบ้าน... ไม่ได้ไปมหาลัย *ปัญหาไฟตัดหมอกคือตอนที่ช่างกำลังประกอบบังโคลนหน้า มีไฟตัดหมอกซึ่งเป็นส่วนประกอบที่ไม่มีในสเป็คของรถยนต์บริโอ ช่างที่ศูนย์จึงไม่ชำนาญในการต่อระบบไฟ คนของศูนย์ก็นึกว่าฉันเคยเอารถไปติดไฟตัดหมอก ฉันปฏิเสธไปว่าตั้งแต่ซื้อรถมายังไม่เคยเอารถไปปรับแต่งอะไรเลย แต่ไม่แน่ใจว...

เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย มันไม่สบายตัวเหมือนนอนฟูกนอนเตียง ตื่นอยู่จนเช้ามาง่วงเอาจริงๆ ตอนเจ็ดโมง เลยเอาบัตรอาหารสำหรับผู้โดยสารเปลี่ยนเครื่องจากเอมิเรตส์ไปแลกชุดชิคเก้นเบอร์เกอร์ของแมคกินแล้วกลับมานอนงีบตรงเก้าอี้นอนอีกชั่วโมงกว่า คราวนี้หลับจริงเพราะถึงแม้นอนไม่สบายแต่ร่างกายเหนื่อยล้ามาก เลยตั้งใจไว้ว่าถ้าถึงสุวรรณภูมิจะไม่เอาอีกแล้ว ไม่นอนเก้าอี้อีกแล้ว เพราะร่างกายเริ่มไม่ไหวขนาดต้องทานยาพาราดักไว้เสียด้วยซ้ำ จำได้ว่าเคยเห็นข่าวมีโรงแรมแคปซูลเพิ่งเปิดในสนามบินสุวรรณภูมิชื่อ Boxtel เลยลองมาพักที่นี่ ดูหน้าตาก็คล้ายๆ Boxpacker Hostel ตรงประตูน้ำ แต่ที่นี่คิดค่าบริการเป็นรายชั่วโมงเพราะคงเห็นว่าส่วนใหญ่ลูกค้าก็คือคนรอทรานสิทแทบทั้งนั้น เจ้าของโรงแรมเล่าว่าลูกค้าส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ ลูกค้าชาวไทยมีเพียง 15% เท่านั้นและฉันก็คือหนึ่งในนั้น ก็เข้าใจว่าค่าเช่าชั่วโมงละ 300 นั้นถือว่าค่อนข้างแพง แต่ก็เป็นทางเลือกที่อยู่ตรงกลางระหว่างการนอนฟรีที่เก้าอี้ในสนามบินกับการนอนโรงแรมสนามบินอย่างโนโวเทลที่ราคาสูงถึงคืนละหกพันกว่าบาท ฉันนอนเก้าอี้สนามบินต่อไม่ไหวแล้ว สงสารร่างกาย ขอเสียตังนอนแคปซ...

คืนนี้นอนนี่นะ รู้ยัง และแล้วเครื่องบินที่จะนำฉันกลับบ้านต่อแรกก็มาถึงสนามบินดูไบ ด้วยความที่รู้ตัวว่าต้องนอนสนามบินเลยเดินสำรวจหาทำเลเหมาะสำหรับนอนตั้งแต่แวะเปลี่ยนเครื่องห้าชั่วโมงตอนขามา สนามบินดูไบนี้จัดเตรียมสิ่งอำนวยความสะดวกให้ผู้โดยสารดีจริงๆ มีเก้าอี้นอนเรียงกันหลายสิบตัว มีรถเข็นเด็กอ่อน รถเข็นขนาดเล็กสำหรับใส่สัมภาระติดตัวจำนวนมากและทั้งหมดเป็นบริการที่ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ พอออกมาจากด่านตรวจสัมภาระได้ฉันก็รีบมาจับจองเก้าอี้นอน ทีแรกมีคนใช้บริการอยู่ไม่กี่คน แต่หลังจากงีบไปซักหนึ่งชั่วโมงคงจะมีเครื่องเพิ่งลงจอดละมั้ง พอลืมตามองไปรอบๆ เฮ้ย คนมาจากไหนกัน เก้าอี้นอนแทบไม่มีเหลือว่างซะแล้ว ถึงเก้าอี้นอนจะทำให้เหยียดแข้งเหยียดขาได้แต่ยังไงก็ไม่สบายหรอก ฉันเห็นบางคนก็หลับได้แต่ฉันนอนไม่หลับเลย เพียงแค่หลับตาพักผ่อนเฉยๆ พรุ่งนี้ก็ต้องนอนสนามบินสุวรรณภูมิอีกคืนเพื่อรอขึ้นเครื่องกลับเชียงใหม่ตอนเช้า แต่ถ้าต้องนอนแบบนี้อีกร่างกายจะไหวไหมนะ

ริซอตโต้ที่เตรียมเองทุกเช้า วันนี้ต้องจากพราโต้ เมืองเล็กๆ ที่หลงรักตั้งแต่เช้าตรู่ การอยู่ที่นี่หลายวันในห้องอพาร์ทเม้นท์ที่มีครัวให้แถมมีซุปเปอร์อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นทำให้ประหยัดงบเรื่องอาหารการกินมากเพราะซื้ออาหารสำเร็จรูปแช่แข็งมาอุ่นทานเองทุกเช้า ซึ่งสิ่งที่เลือกซื้อมาเป็นอาหารเช้าคือริซอตโต้ (เมนูข้าวของอิตาลี) ทำให้ได้กินข้าวทุกวัน รู้สึกเหมือนมาใช้ชีวิตต่างแดนแบบสมัยเรียนมากกว่ามาธุระระยะสั้นซะอีก เช้านี้ก็เช่นกัน เนื่องจากของกินที่ซื้อมาตุนไว้ยังเหลืออีกแพ็กเลยยังต้องอุ่นอาหารทานตอนประมาณตี 5:50 อ้อ โค้กอิตาลี (ที่เด็กฟลอเร้นซ์อยากได้นัก) มันซ่ากว่าโค้กบ้านเราอีกแฮะ... ทานอาหารเช้ามากเรียบร้อยแล้วจึงออกมาขึ้นรถไฟเที่ยว 6:35 มาต่อรถไฟด่วน Frecciarossa ไปมิลาน ระบบรถไฟของยุโรปน่าจะพูดได้ว่าเป็นเครือข่ายคมนาคมที่ซอกซอนถึงท้องถิ่นต่างๆ ได้มากที่สุดในโลกในระดับทวีป (ถ้าเทียบในระดับประเทศ ญี่ปุ่นคงเป็นตัวเก็งอันดับหนึ่ง ไม่กล้าฟันธงเพราะไม่มีข้อมูลประกอบ) รูปลักษณ์ของรถไฟก็เก๋ไก๋ (คล้ายรถไฟฟ้าที่กรุงเทพฯ นั่นแหละเพราะเราเอาของเขาไป) แต่สิ่งที่น่าทึ่งยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดคือเขาใช...

อุโมงค์ต้นไม้ เส้นทางวิ่งที่ร่มรื่นมาก มาพักอยู่พราโต้ถึงสี่วันห้าคืนก็จริงแต่เพิ่งมีโอกาสสำรวจเมืองอย่างจริงจังและออกมาวิ่งออกกำลังกายวันสุดท้ายของการประชุมนี่เอง น่าเสียดายที่เพิ่งจะมาวิ่งพราโต้เอาวันนี้เพราะเส้นทางวิ่งสวยงามมาก บางช่วงเป็นอุโมงค์ต้นไม้ พอลงสะพานมาข้างล่างก็มีเส้นทางวิ่งเลียบแม่น้ำมีวิวภูเขาและบ้านคนทำไร่องุ่นบนเนินเขาเต็มไปหมด ที่แม่น้ำก็มีเป็ดห่านลอยน้ำ นกบินไปมา มีคนตกปลา พ่อแม่พาลูกมาเล่นน้ำ ดูแล้วสำราญใจจนอดอิจฉาคนที่นี่ไม่ได้ ไม่เพียงธรรมชาติเท่านั้น พราโต้ยังเป็นเมืองเก่าอีกด้วย ย่านใกล้ๆ มหาวิทยาลัยโมนาชมีดูโอโมและป้อมปราการโบราณอยู่ ดูโอโมประจำเมืองพราโต้นี้มีเอกลักษณ์คือที่มุมกำแพงด้านซ้าย (ถ้าเรายืนหันหน้าหาโบสถ์จะเป็นด้านขวาของเรา) มีระเบียงกลมยื่นออกมาสำหรับบาทหลวงออกมายืนให้พรในโอกาสสำคัญ นอกจากนี้ข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตยังบอกว่าพราโต้มีชื่อเสียงเรื่องบิสกิต (Biscotti di Prato) เลยตามไปหาซื้อที่ร้าน Antonio Mattei ร้านเก่าแก่ที่ขายมาเกือบสองร้อยปี... ถึงแม้ตอนชิมจะรู้สึกว่ามันก็ไม่อร่อยซักเท่าไหร่ หวานมากไป แต่ก็ซื้อไว้เป็นของที่ระลึกเมืองพราโต้...

Monash University, Prato Centre, the venue of ICCL2016 ในที่สุดการประชุมวิชาการ Cultural Linguistics ก็สิ้นสุดลง ตลอดสามวันที่ผ่านมาเรียกว่าใช้กำลังสมองอย่างเต็มที่ทุกวันเพราะต้องฟังบรรยายภาษาอังกฤษวันละ 4-5 ชั่วโมง เวลาพักก็ต้องพูดภาษาอังกฤษ เพราะเป็นภาษากลางของงานนี้ แถมแต่ละคนที่มานำเสนองานนอกจากเนทีฟแล้วก็พูดเก่งขั้นเทพกันทั้งนั้น คนญี่ปุ่นก็มาเยอะ เรื่องที่เกี่ยวกับภาษาญี่ปุ่นก็มีให้ได้ฟังวันละสองสามเรื่องทุกวัน ที่น่าสนใจคือคนญี่ปุ่นที่มางานนี้ล้วนเป็นคนที่เป็นอาจารย์สอนอยู่มหาวิทยาลัยในต่างประเทศทั้งนั้น สำหรับฉัน เอาตามจริงก็ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่พอจับประเด็นสำคัญของทุกการบรรยายได้ ถือว่าไม่เลวร้ายนักสำหรับมือใหม่ที่ร้างภาษาอังกฤษไปนาน ที่จริงตอนทำงานบริษัทห้าปีก็มีโอกาสไปทำงานต่างประเทศรวมถึงเก้าครั้ง นับว่าไม่น้อย บางครั้งสนุกบางครั้งไม่สนุก แต่มันไม่สามารถเติมเต็มความฝันเดิมของตัวเองได้ ผิดกับการมาร่วมประชุมในครั้งนี้ที่ถึงแม้จะยากแต่ฉันก็มีแรงใจที่จะทำเพราะเป็นเรื่องที่ฉันให้ความสนใจเอง ไม่ได้ทำเพราะหน้าที่ และยังรู้สึกว่าได้เข้าใกล้ความฝันที่จะเป็...

เคยได้ยินเขาว่ากันว่าสาวๆ ที่มาเที่ยวอิตาลีเป็นต้องโดนหนุ่มมะกะโรนีหลีกันทุกราย ฉันเดินทางรอบนี้ไปมาหลายที่แต่ไม่เคยเจออย่างว่าจนกระทั่งวันนี้ (~_~;) ด้วยความเบื่ออาหารกลางวันของที่ประชุมที่มีแต่ขนมปังบันอันเบ้อเริ่มมีไส้แซลมอนบ้าง ซาลามีบ้าง มะเขือบ้างอยู่หน่อยนึง จึงตัดสินใจเดินกลับไปอุ่นพาสต้าทานที่ห้อง ระหว่างทางซึ่งเป็นถนนรถวิ่งทางเดียว ชายคนหนึ่งซึ่งขับรถแวนขนของอยู่ฝั่งที่ไม่ชิดฟุตบาทก็ตะโกนเรียกฉัน (ที่รู้ว่าเรียกฉันเพราะมีฉันอยู่คนเดียวที่เดินอยู่แถวนั้น) ให้ขึ้นรถจะไปส่ง ฮะ! ใจดีไปเปล่า ทีแรกก็รู้สึกเฮีย (ซึ่งก็หน้าตาดีนะ) ใจดีจังแต่เกรงใจเพราะอีกสองบล็อกก็ถึงที่พักแล้วจึงโบกไม้โบกมือส่ายหัวปฏิเสธไป... นึกว่าจะจบ เดินไปได้อีกนิดเดียวเฮียแกเล่นใหญ่ ขับรถมาจอดข้างฟุตบาทดักรออยู่ข้างหน้า พอฉันเดินมาถึงที่เฮียเขาจอดรถก็ถามฉัน (คุยกันรู้เรื่องได้ไงไม่รู้ คนนึงอิตาเลียน คนนึงอังกฤษ) ว่าจะไปไหน ฉันก็ตอบว่าไปแพม (ซุปเปอร์หน้าโรงแรม) เฮียก็ “อ๋อๆ แพม ขึ้นรถสิ เดี๋ยวไปส่ง” พูดพลางเอามือตบเบาะข้างคนขับ เฮ้ย! จากที่คิดว่าใจดีตอนนี้ชักกลัว อะไรคืออยากจะบริการขนาดจอดรถดัก ฉันเลยรีบปฏ...

หอเอนเมืองปิซ่าในวันแดดแรงจัด ขอสารภาพว่าวันนี้หนีเรียนไปหอเอนเมืองปิซ่าตั้งแต่จบการนำเสนอของคุณโยโกะ โยเนะซาว่า เพราะโปรแกรมหลังจากนั้นไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่ ที่จริงกว่าจะปลีกตัวออกมาก็บ่ายสองครึ่ง ใกล้จบโปรแกรมของวันแล้ว เคยมาเยือนที่นี่แล้วเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนนั้นมาถึงเช้ามากและเป็นช่วงฤดูสปริงที่อากาศยังเย็นๆ อยู่บ้าง แต่คราวนี้มาถึงตอนบ่ายแก่ๆ จึงคราคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยว ตอนมาคราวก่อนอาคารหอเอนกำลังบูรณะบางส่วน ไม่อนุญาตให้คนขึ้นไปบนยอดหอแต่วันนี้เห็นคนขึ้นเต็มไปหมด สำหรับฉันความน่าประทับใจของหอเอนเมืองปิซ่านี้ไม่ได้อยู่ที่ความเอียงของหอแต่อยู่ที่อาคารทั้งหมดที่ตั้งอยู่บนสนามหญ้าเขียวๆ นั่นต่างหาก สีขาวนวลของหินอ่อนตัดกับสีเขียวเข้มขับให้ตัวอาคารดูโดดเด่นยิ่งขึ้นและยังดูสดชื่นอีกด้วย ฉันไม่ต้องการเข้าชมภายในสถานที่ต่างๆ มากนัก ตั้งใจเพียงจะทานอาหารที่ร้านอาหารที่มองเห็นหอเอน และก็ได้ทานสปาเก็ตตี้คาโบนาร่ากับทีรามิสึที่ร้านตรงหัวมุมถนน นั่งนอกร้านตรงจุดที่เห็นหอเอนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเลย นั่งทานไปพลางมองดูคนที่ปีนขึ้นไปบนหอใช้เวลาอยู่เป็นชั่วโมง ไม่ใช่เพลินชมอะไรขนาดนั้นแ...

การบรรยายโดย keynote speaker วันนี้มีการถามตอบกันอย่างดุเดือด แม้ว่าผู้บรรยายจะมีอาวุโสกว่ามากแต่เขาก็ถกกันอย่างตรงไปตรงมา สำหรับชาวเอเชียสถานการณ์ลักษณะนี้อาจดู aggressive ไปบ้างแต่ฉันว่ามันช่วยให้เห็นความบกพร่องในงานของตนเองและเป็นแนวทางในการปรับปรุงได้ดี นี่ต้องนับว่าเป็นข้อดีของวัฒนธรรมตะวันตก ส่วนการบรรยายย่อยที่ฉันอยากฟังหลังจากเบรคเช้าอยู่ที่ห้อง break out ซึ่งหลบอยู่ในซอกหลืบ หาตั้งนานก็ไม่เจอจนต้องถามพี่มาเฟียคนดูแลอีเว้นต์ (รูปร่างหน้าตาเขาเหมือนมาเฟียมากน่ะ) เมื่อได้รับคำตอบและกำลังเดินไปที่ห้องประชุมอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงพูด เบาๆ ช้าๆ ถามมาจากด้านหลังว่า Where is "Break out"? จึงหันไปตอบ ปรากฏว่าคนถามคือศาสตราจารย์แกรี่ ปาล์มเมอร์ โอ๊ย ตกใจเลย ไม่คิดว่าจะได้พูดคุย (แม้สั้นๆ) อย่างใกล้ชิดกับศาสตราจารย์แกรี่อย่างนี้ ท่านเป็นคนน่ารัก  ดูใจเย็น ใจดี นิ่งๆ มีความรู้สึกเหมือนว่าท่านเป็นปู่ (บุคลิกก็ดูคล้ายปู่ของฉันมาก) อายุท่านก็น่าจะเกือบๆ 80 แล้วเพราะเห็นประวัติท่านในสูจิบัตร ท่านจบ ป.ตรีเมื่อปี คศ.1964! ดีใจมาก ถ้าท่านเป็นคนไทยนะจะยกมือไหว้ทันทีแต่ฝรั่งเขาไม่ไหว้กั...

ในที่สุดก็ถึงวันเริ่มงาน The first international conference of cultural linguistics เสียที ก่อนไปถึงงานฉันรู้สึกตื่นเต้นเพราะเดาไม่ถูกว่าจะได้พบอะไรบ้าง การประชุมครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพียงครั้งแรกของโลกในสาขาวิชาภาษาศาสตร์วัฒนธรรม (Cultural linguistics) เท่านั้นแต่ยังเป็นการร่วมงานประชุมวิชาการระดับนานาชาติครั้งแรกของฉันด้วย เมื่อถึงมหาวิทยาลัยโมนาช สถานที่จัดงาน ความกังวลต่างๆ เหล่านั้นก็ค่อยจางไปเพราะมหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นมหาวิทยาลัยเล็กๆ แฝงตัวอยู่ในกลุ่มอาคารบ้านเรือนของชาวเมืองพราโต้ การจัดห้องประชุมก็ต่างจากเมืองไทยเรามากตรงที่ไม่มีการจัดตำแหน่งที่นั่งแถวหน้าสำหรับผู้ทรงคุณวุฒิหรือวัยวุฒิหรืออะไรก็ตามที่เราถือเป็นสิ่งแสดงฐานะทางสังคมในด้านนั้นๆ หรือโดยทั่วไป ฉันเห็นศาสตราจารย์หลายท่านที่เป็น keynote speaker นั่งรวมอยู่กับผู้ฟังทั่วๆ ไป นอกจากนี้ฝรั่งเขาก็ไม่ใคร่จะให้ความสนใจกับใครคนใดคนหนึ่งเป็นพิเศษ จึงไม่มีใครมาซักไซ้ไล่เรียงอะไรฉัน แต่การจะอยู่คนเดียวตลอดรายการก็ดูจะเหงาไป การมีเพื่อนร่วมฟังบรรยายซักคนคงจะดีกว่า คิดในใจอยู่อย่างนั้นไม่ทันไร ก็มีอาจารย์ชาวญี่ปุ่นซึ่งใช้ชี...

วิวเมืองฟลอเร้นซ์ยามเย็นที่แดดยังจัดจ้า วันนี้ที่เมืองไทยเป็นวันอาสาฬหบูชา สำหรับฉันเป็นวันว่างหนึ่งวันก่อนการประชุมจะเริ่มในวันพรุ่งนี้ จริงๆ แล้วไม่ค่อยอยากออกไปไหน อยากพักผ่อนสบายๆ แถวนี้แต่กังวลเรื่องสถานที่ตั้งของมหาวิทยาลัยโมนาชและเรื่องตั๋วรถไฟด่วนสำหรับกลับไปขึ้นเครื่องบินในวันเสาร์นี้จึงออกไปสำรวจเส้นทางไปมหาวิทยาลัยซึ่งไม่ยากและทำให้เห็นร้านรวงต่างๆ และสถานที่น่าเที่ยวของเมืองนี้ หลังจากนั้นจึงไปฟลอเร้นซ์ซึ่งใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมง ให้ความรู้สึกเหมือนเดินทางจากฟุจูไปชินจุกุสมัยเรียนอยู่โตเกียวเพื่อไปซื้อตั๋วรถไฟด่วน การซื้อตั๋วเป็นไปอย่างราบรื่นและรวดเร็วเพราะคราวนี้ซื้อที่ตู้ขายตั๋วอัตโนมัติ (แต่มีพนักงานสถานีคอยดูแลให้คำแนะนำนักท่องเที่ยวประจำตู้ คิดว่าเมื่อก่อนคงมีมิจฉาชีพหลอกซื้อตั๋วให้นักท่องเที่ยวแล้วรีดไถเงิน การรถไฟของเขาจึงจัดพนักงานคอยบริการช่วยเหลือซึ่งอำนวยความสะดวกและทำให้นักท่องเที่ยวอุ่นใจได้มาก น่าชื่นชม) จึงเข้าไปเดินเที่ยวในเมือง ระหว่างที่เดินห่างออกมาจากหน้าสถานีเพียงเล็กน้อยนั้นเป็นจังหวะที่รถบรรทุกโค้กนำโค้กขนาด 1 ลิตรมาแจกผู้คนที่...

บ่ายสองโมงกว่ารถไฟด่วนหัวแหลมวิ่งพาฉันจากเวนิสมาที่พราโต้ เมืองมหาวิทยาลัยที่จะจัดการประชุมขึ้นในวันมะรืนนี้ รถไฟด่วนแวะจอดเฉพาะเมืองใหญ่ ฉันจึงต้องเปลี่ยนรถไฟจากรถด่วน Frecciarossa เป็นรถไฟท้องถิ่น พอลงจากรถไฟด่วนเลยมองหาป้ายบอกกำหนดการรถ บังเอิญเห็นรถไฟไป Pistoia กำลังจะออกในเวลาไม่ถึงห้านาที ความที่เคยค้นหาข้อมูลที่ตั้งของเมืองพราโต้จึงจำได้ว่า Pistoia เป็นเมืองถัดจากพราโต้ออกไปอีก น่าจะนั่งรถไฟขบวนนี้ไปถึงสถานี Prato Centrale ได้แต่เพื่อความมั่นใจจึงไปดูบอร์ดบอกเส้นทางและทุกสถานีที่จอดซึ่งก็มีสถานี Prato Centrale ดังคาดจึงรีบไปชานชลานั้น เจอพนักงานประจำรถไฟ (ซึ่งเป็นผู้หญิง) กำลังจะปล่อยรถไฟอยู่หน้าประตูตู้รถ เพื่อความมั่นใจอีกครั้งฉันจึงถามย้ำกับเธอว่าขบวนนี้ไป Prato Centrale ไหม เธอรับว่าไป ฉันยังถามอีกว่า ยังไม่ได้ validate ตั๋วขึ้นได้ไหม นางเลยดุว่า รถจะออกแล้ว รีบขึ้นไป σ(^_^;) เลยโดดโหยงขึ้นรถในทันควัน ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงสถานีที่หมายแต่ก็ใช้เวลาอีกครึ่งชั่วโมงเดินหาที่พัก Residence Ferrucci เมืองพราโต้เป็นเมืองเล็กๆ ร่มรื่น น่ารัก ผู้คนไม่พลุกพล่านเพราะไม่ใช่เ...

คนพายเรือกำลังเตรียมเรือที่ท่าหน้าจตุรัสซานมาโค แม้จะเคยมาเวนิสแล้วแต่ก็ยังมาอีกเป็นรอบสองเพราะเป็นเมืองที่มีเอกลักษณ์ที่โดดเด่น เที่ยวแล้วเที่ยวอีกก็ไม่เบื่อ จะมีเซ็งบ้างก็ตรงมหาคลื่นนักท่องเที่ยวนั่นแหละ ดังนั้นเพื่อที่จะได้ชื่นชมเวนิสแบบเต็มๆ ตาไม่ต้องแชร์กับใคร ฉันจึงเลือกที่พักในเกาะเวนิสแถวๆ จตุรัสซานมาโคเสียเลยเพื่อที่จะตื่นแต่เช้าออกมาวิ่ง (ใน) เวนิส เอาซี่ แต่ในความเป็นจริง... วันนี้ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้า 45 นาทีเมื่อฟ้าสาง รีบล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกาย กำลังจะไขประตูเพื่อออกจากที่พัก ปรากฏว่าลูกบิดที่หลุดตั้งแต่เมื่อคืนประกบเข้าเบ้าไม่ติดทำให้เปิดประตูไม่ได้ พยายามอยู่จนเกือบเจ็ดโมงก็เปิดไม่ได้และไม่มีวี่แววที่ใครอื่นจะตื่นมาช่วยกัน ฉันเลยถอดใจ ยอม ไม่วิ่งก็ได้ จึงกลับเข้าห้องอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย ประตูเปิดเมื่อไหร่จะได้เที่ยวยาว... กว่าเจ้าของจะเปิดประตูให้ได้ก็เกือบแปดโมงแล้ว เป็นอันว่าความฝันที่จะวิ่งรอบเวนิสก็สลายหายไป Y_Y ระหว่างเดินชมเมืองแล้วเห็นคนวิ่งทีไร ปรอทความอิจฉาพุ่งปรี๊ดเลย Y_Y คนเราไม่อาจสมหวังได้ทุกเรื่องที่คิดหรอกเนอะ ยังไม่ให้บ...

สบู่เหลวล้างหน้าซองขาวช่วยแก้ขัด เช้าวันนี้ก็ออกไปวิ่งริมทะเลสาบอีกครั้ง คนแทบไม่มีทำให้วิ่งสบาย สูดอากาศสดชื่นจากทะเลสาบโคโม่ได้เต็มปอด วิ่งเสร็จก็นั่งพักที่ม้านั่งริมทะเลสาบ ดูนกบิน เป็ดและปลาว่ายน้ำ ได้ยินเสียงคลื่นน้ำเบาๆ เสียงนกร้อง ธรรมชาติคือสิ่งบำรุงจิตใจที่ฟรีสำหรับทุกคนอย่างเสมอภาค หลังจากวิ่งเสร็จก็กลับไปชำระร่างกาย เป็นการอาบน้ำสระผมที่ทุลักทุเลมากเพราะโฮสเทลไม่มีสบู่ แชมพูและผ้าเช็ดตัวให้ สามอย่างนี้ฉันไม่มีมาซักอย่าง ไม่ใช่ไม่รู้นะแต่ลืมสนิท ด้วยความที่ระยะหลังๆ มักพักโรงแรมหรือ B&B ที่มีสิ่งเหล่านี้ให้อยู่แล้ว ซ้ำทริปนี้เองช่วงครึ่งหลังที่ร่วมงานประชุมก็พักโรงแรมถึงห้าคืนจึงลืมนึกถึงและหยิบใส่กระเป๋ามา รู้ตัวก็ตอนอาบน้ำเมื่อเย็นวาน จะไปซื้อที่ร้านขายของชำมาใช้ก็รู้สึกว่าออกจะสิ้นเปลืองไปเพราะพรุ่งนี้ก็เข้าพักโรงแรมแล้ว พอดีมีสบู่เหลวล้างหน้าแบบซองอยู่เป็นสิบซอง ขนาดซองเล็กกว่ายาสระผมชนิดซองสมัยก่อนนิดเดียว เป็นอานิสงส์จากการพัก Business hotel ที่ญี่ปุ่น (ซึ่งมักมีครีมทำความสะอาดและบำรุงผิวหน้าขนาดใช้ครั้งเดียวเป็นซองๆ ให้แขกผู้เข้าพักหยิบไปใช้ได้ เป็นแกดเจ...

ช่วงบ่ายเดินทางไปทะเลสาบโคโม่ เมื่อสองปีก่อนได้ไปเยือนทะเลสาบเจนีวาซึ่งสวยงามดั่งภาพฝัน มาอิตาลีคราวนี้จึงวางแผนมาเยือนทะเลสาบโคโม่บ้างเพราะติดใจเมืองริมทะเลสาบ เมืองวาเรนน่า ฝั่งตรงข้ามกับเมืองเมแน็กจิโอ้ที่มาพัก ก่อนจะถึงที่หมายที่สถานีวาเร็นน่า เอสิโน่ ทิวทัศน์เลียบทะเลสาบที่ได้เห็นขณะนั่งรถไฟก็ทำให้หัวใจพองฟูแล้ว พอมาถึงทะเลสาบโคโม่จริงๆ โอ้ สวยงามเสียจนฉันเกือบลืมหายใจ ที่นี่กลายเป็นสถานที่ที่ฉันประทับใจมากอีกที่ไปเรียบร้อยแล้ว เสียดายจังที่มีเวลาอยู่ที่นี่เพียงคืนเดียว อยากอยู่ที่นี่นานๆ ไหนๆ ก็มาถึงแล้วต้องสูดอากาศจากเมืองงามแบบนี้ให้เต็มปอดด้วยการวิ่ง เป็นสิ่งพิเศษจริงๆ ที่ได้วิ่งที่นี่ แค่วิวที่จุดเริ่มต้นวิ่งหน้าที่พักก็ฟินสุดๆ วิวจากบริเวณหน้าที่พักในเมืองเมแน็กจิโอ้ ฉันวิ่งจากหน้าที่พักลงเนินไปยังท่าเรือริมทะเลสาบ วิ่งเลียบทะเลสาบขึ้นเขาไปเรื่อยๆ เส้นทางบางช่วงก็เป็นผาหินประจัญหน้ากับทะเลสาบ บางช่วงของเส้นทางเป็นอุโมงค์รถยนต์วิ่งเขาก็ทำทางเบี่ยงอ้อมเขาสำหรับคนเดินและจักรยานเท่านั้น ฉันวิ่งเข้าทางเบี่ยงแล้วพบว่าหลังอุโมงค์นั้นเป็นที่ที่หนุ่มสาวชาวอิตาลีใช...

Duomo di Milano เช้านี้ไปเยี่ยมโบสถ์ประจำเมืองมิลาน (Duomo di Milano) อีกครั้งหลังจากที่คราวก่อนมาแบบรีบๆ แล้วไม่ได้เข้าไปข้างใน ภายในโบสถ์ เอาจริงๆ ไม่อลังการสมกับภายนอกเลยแต่ก็ยังพอมีกระจกสีสวยๆ ให้ชมบ้าง สิ่งที่น่าจดจำที่สุดของการเข้าชมดูโอโมในครั้งนี้คือกระโปรงหรือกางเกงสั้นเหนือเข่า เสื้อแขนกุดห้ามเข้า ฉันไม่แน่ใจว่ากฎเกณฑ์นี้มีมานานหรือยังเพราะตอนมาเที่ยวอิตาลีครั้งแรกฉันน่าจะใส่ยีนส์ขายาวเลยไม่โดนห้าม ครั้งนี้สวมกระโปรงกางเกงตัวเก่งไปเลยถูกเจ้าหน้าที่ซึ่งเข้มงวดมากห้ามไม่ให้เข้า แต่ยังดีที่อนุโลมให้นำเสื้อคลุมพันได้จึงได้เข้าไป ไม่นึกว่าฝรั่งจะเข้มงวดเรื่องเครื่องแต่งกายเข้าโบสถ์มากขนาดนี้ เหมือนบ้านเราเลย ต่อไปจะจำไว้เลยว่าจะต้องให้เกียรติสถานที่ทางศาสนาทุกศาสนาด้วยการแต่งกายให้มิดชิด Add caption นอกจากสถาปัตยกรรมและศิลปะแล้วอีกอย่างที่ต้องยอมให้อิตาลีคือผู้ชายหล่อเยอะมากจริงๆ (จริงจังไปนะ) หลายๆ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาตามสถานที่สาธารณะต่างๆ ล้วนหล่อเหลาเข้าขั้นเป็นดาราได้ ในดูโอโมก็เจออยู่คนหนึ่ง หล่อแต่ไม่ถึงกับหล่อจัดแต่สะดุดใจฉันตรงความตั้งใจของเขาในการนั่งสงบใจห...

ภาพทะเลทรายในประเทศลิเบีย ถ่ายบนเครื่องบินขณะเดินทางจากดูไบไปมิลาน เหมือนอยู่นอกโลกเลย เมื่อคืนขึ้นเครื่องมาถึงสุวรรณภูมิสี่ทุ่มกว่าต้องนั่งๆ นอนๆ ตามม้านั่งหรือโซฟารอเวลาหลายชั่วโมงกว่าจะได้ขึ้นเครื่องของสายการบินเอมิเรต (เป็นครั้งแรกในชีวิต) เดินทางออกนอกประเทศตอน 6:45 น. เครื่องบินของเอมิเรตเป็นรุ่นโบอิ้ง 777-300 สะอาดกว้างขวางดี อาหารตามมาตรฐานอาหารบนเครื่องทั่วไป แต่ที่ดีมากคือหนังที่มีให้ดูมีหลากหลายและค่อนข้างใหม่ กว่าจะเดินทางมาถึงมิลานฉันได้ดูไปสองเรื่องคือเรื่อง Batman and Superman (ซึ่งสุดท้ายของเรื่องซุปเปอร์แมนตาย T_T ) และ The Jungle Book ขากลับก็มีเรื่องในใจที่อยากจะดูแล้ว ต้องไม่พลาดแน่ กว่าจะถึงมิลานจะต้องเปลี่ยนเครื่องที่สนามบินดูไบและรอขึ้นเครื่องใหม่ที่นั่นถึงหกชั่วโมง เอมิเรตก็ดีให้คูปองอาหารสำหรับรับประทานช่วงรอเปลี่ยนเครื่องให้ ถึงแม้ส่วนใหญ่ที่มีให้เลือกจะเป็นฟาสต์ฟู้ดแต่ก็ช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายและลดความยุ่งยากที่จะต้องแลกเงินเป็นสกุลของ UAE การแวะพักนานๆ ก็ทำให้มีโอกาสสำรวจสนามบินดูไบได้ทั่ว จากข้อมูลสนามบินแห่งนี้ได้ชื่อว่าใหญ่ที่สุดในโลก ซึ่งก็ใหญ่...

ในที่สุดวันเดินทางไปอิตาลีก็มาถึง สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ที่มีกิจธุระอัดแน่นทุกวัน แต่ก็มีความบังเอิญอย่างหนึ่งคือการเข้ารับการปฐมนิเทศน์อาจารย์ใหม่โดยมหาวิทยาลัยในวันที่ 13-14 ก.ค. (เมื่อวานกับวันนี้) ที่ถือว่าโชคดีมากเพราะกิจกรรมนี้จัดเพียงปีละครั้งเท่านั้น ฉันก็เลยได้เข้าร่วมจนเสร็จสิ้นก่อนเดินทางไกลพอดี ทำให้หายกังวลในเรื่องกิจธุระเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยไปโข หลังเลิกงานก็ได้พี่ยีนช่วยขับรถมาส่งที่สนามบิน (แถมพรุ่งนี้ยังจะช่วยเอารถเข้าศูนย์เพื่อซ่อมตามที่เคลมไว้ให้ด้วย รู้สึกขอบคุณมากๆ) เพื่อเดินทางกับ PG228 มายังกรุงเทพฯ... ขณะที่เขียนบันทึกอยู่นี้ฉันนั่งอยู่ที่อาคารผู้โดยสารขาออกชั้นสี่ สนามบินสุวรรณภูมิ ท่ามกลางบรรยากาศคึกคักของผู้คนนับร้อยๆ ที่กำลังรอเดินทางไปพบดินแดนอื่นเช่นเดียวกับฉัน การเดินทางกับบางกอกแอร์เวย์ด้วยตั๋วโดยสารโปรโมชั่นลด 70% เป็นสิ่งที่คุ้มค่ามากเพราะนอกจากราคาจะถูกพอๆ กับรถทัวร์แล้วบางกอกยังมีเล้าจน์สำหรับผู้โดยสารทุกคลาส ฉันตั้งใจงดจ่ายอาหารเย็นเพื่อไปกินฟรีที่เล้าจน์ทีเดียว จัดไปทั้งแซนวิชสารพัดไส้ ขนมชั้น ขนมกลีบลำดวน น้ำส้ม... แต่ดันพลาดของเด็ดสุดไปได้ ม...

นับตั้งแต่เช้าวันอาทิตย์จนวันนี้ก็ปาเข้าไปสี่วันแล้วที่น้ำไม่ไหลหรือไหลก็อ่อนเต็มที ชั้นสองยิ่งไม่ต้องพูดถึงแห้งสนิทไม่มีท่าทีน้ำจะมาเลยซักนิดเดียว มีเครื่องซักผ้าก็ใช้ไม่ได้ต้องหอบผ้าออกไปซักหยอดเหรียญซะไกลถึงบ้านป่าแงะ จะไปวิ่งก็เสี่ยงว่ากลับมาแล้วต้องอาบน้ำทำให้น้ำหมดไม่เหลือพอสำหรับอาบก่อนไปทำงานพรุ่งนี้ เมื่อไหร่จะกลับสู่สภาพปกติซะที นี่ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่ต้องไปต่างประเทศละก็ฉันจะบุกไปการประปาแม่ริมไปถามสาเหตุและขอให้แก้ไขให้โดยเร็วแน่นอน หวังว่าไปอิตาลีตั้งสิบวันกลับมาน้ำคงมาเหมือนเดิม... ไม่งั้นก็ถือว่าการประปาทำงานบกพร่องมากถึงมากที่สุด ตอนนี้ซึ้งมากว่าน้ำสำคัญต่อชีวิตแค่ไหน

ตัดสินใจซื้อไอแพดมาใช้ก่อนเดินทางไปอิตาลี เหตุผลเพราะติดเขียนบันทึกประจำวันนี่แหละ ไม่น่าเชื่อเลยว่าทั้งๆ ที่เมื่อก่อนก็เคยเขียนแต่ก็ไม่เคยติดขนาดนี้ เดี๋ยวนี้อยากจะเขียนทุกวัน ทีแรกว่าจะแบกโน้ตบุ๊คไปแต่พอจินตนาการว่าจะต้องย้ายไปเมืองนั้นเมืองนี้ตั้งหลายวันก่อนที่จะไปพักในเมืองที่จะจัดการประชุมก็รู้สึกว่าชีวิตคงจะพะรุงพะรังน่าดู รึจะไม่เอาไปดี เขียนบันทึกด้วยไอโฟนก็ได้ เล็กหน่อยแต่ก็ไม่บ้าหอบฟาง คิดไปคิดมาอีกรอบ ตั้งเกือบสิบวันเชียวนะจะถ่างตาเขียนบันทึกที่น่าจะยาวเพราะมีเรื่องราวมากมายได้จริงเหรอ คงทรมานสายตาแย่ สุดท้ายลงทุนซื้อไอแพดซักเครื่องดีกว่า นอกจากจะพกพาสะดวกกว่ามากแล้วน่าจะทำประโยชน์อะไรได้อีกมากมาย คิดแล้วจึงตัดสินใจซื้อ iPad Air2 16GB Wifi มาในราคา 14,400 บาท น้องเจน พนักงานขายที่ร้าน iStudio ที่เซ็นทรัลเฟสติวัลบริการดีมากเธอพยายามตั้งค่าต่างๆ ในไอแพดให้ฉันใช้งานอย่างสะดวกสบายที่สุด ฉันเห็นความตั้งอกตั้งใจที่จะตั้งค่าให้รายการ Personal Hotspot แยกตัวออกมาเป็นอีกแถวหนึ่งไม่ปนกับรายการสัญญานไวไฟอื่นๆ แต่ทำอยู่เป็นชั่วโมงก็หาทางตั้งค่าไม่ได้ ฉันรู้สึกชอบน้องเจนมากเพราะคว...

วันนี้เป็นวันธรรมดาๆ ที่มีเรื่องเล็กๆ ครั้งแรกในชีวิตถึงสองเรื่องด้วยกัน เรื่องแรกคือฉันมีนามบัตรเป็นของตัวเองเป็นครั้งแรก... อันที่จริงจะว่าเป็นครั้งแรกที่มีนามบัตรก็ไม่ถูกซะทีเดียวเพราะครั้งหนึ่งตอนไปเป็นล่ามในการแข่งขันโอลิมปิกฝีมือแรงงานที่เยอรมัน กรมพัฒนาฝีมือแรงงานได้จัดพิมพ์นามบัตรให้ทีมงานทุกคนใช้ในช่วงสัปดาห์ที่จัดการแข่งขัน แต่ฉันก็ไม่ได้แลกกับใครซักใบ... แต่นามบัตรของอาจารย์กัลยา แสนใจมูล ที่เพิ่งได้รับวันนี้เป็นนามบัตรหัวมหาวิทยาลัยพายัพที่ฉันสั่งพิมพ์เองเพื่อจะเอาไปแลกเปลี่ยนกับคนที่จะได้รู้จักในงาน International Conference of Cultural Linguistics ครั้งแรกของโลกที่อิตาลีในสัปดาห์หน้า แหม ทำงานบริษัทมานานไม่เคยมีและไม่คิดอยากจะมีแต่คราวนี้พิมพ์เองและตั้งใจใช้จริง อดคิดไม่ได้ว่าตอนใช้นามบัตรครั้งแรกจะรู้สึกยังไงนะ จะเคอะเขินรึเปล่า จะทำอะไรโก๊ะๆ ออกไปไหม อีกเรื่องหนึ่งคือวิ่งได้ 7 กิโลเมตรเป็นครั้งแรก... ช่วงนี้ฝนตกตอนเย็นบ่อยจนไม่ได้ออกวิ่งหลายวัน วันไหนหลังเลิกงานแล้วฝนไม่ตกจะต้องไปวิ่งให้ได้อย่าให้พลาด เพราะกลัวว่าถ้าร้างไปหลายวันจะต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ นึกถึงวันแร...

สมัยเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่ที่กรุงเทพฯ ปัญหาเรื่องน้ำไม่ไหลไฟไม่มาแทบจะไม่เคยกรายมาถึงเพราะเจ้าของที่พักจะสำรองน้ำสำรองไฟสำหรับเหตุการณ์ฉุกเฉินไว้ แต่พอมาอยู่บ้าน ปัญหาน้ำไม่ไหลเกิดขึ้นบ่อยมากขนาดที่ว่าเดือนนึงต้องมีซักครั้ง จำเป็นต้องรองน้ำใส่ถังเตรียมรับมือไว้ แต่ถึงน้ำจะไม่ไหลทุกเดือนแต่ฉันก็ไม่เดือดร้อนอะไรมากเพราะที่ผ่านมาแต่ละครั้งก็ไม่เกินหนึ่งวัน ส่วนใหญ่แค่ครึ่งวันก็เป็นปกติแล้ว แต่คราวนี้สิไม่รู้ยังไง น้ำไม่ไหลมาตั้งแต่เช้าตรู่ของวันอาทิตย์ ไม่รู้น้ำมาตอนไหนเพราะตอนเย็นน้ำมาแล้วแต่ไหลอ่อนมากทั้งยังไม่มีแรงดันมากพอที่จะส่งขึ้นมาห้องน้ำชั้นบน และสถานการณ์น้ำไหลอ่อนแบบนี้ยังต่อเนื่องมาจนเดี๋ยวนี้ สองวันนี้เลยต้องขนอุปกรณ์อาบน้ำลงไปอาบน้ำถังชั้นล่างและไม่ลืมที่จะรองน้ำที่ไหลเอื่อยนั้นเก็บไว้เสมอด้วย บางเวลาน้ำชั้นล่างก็ไม่ไหล อดคิดไม่ได้ว่าถ้าน้ำในถังหมดแล้วน้ำไม่ไหลทั้งบ้านคงต้องไปอาบน้ำที่สนามกีฬา 700 ปีซะละมั้ง ทนไม่ไหวกับสถานการณ์ขาดแคลนน้ำทั้งที่ช่วงนี้ฝนตกโครมๆ ทุกวันอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมื่อซักครู่นี้จึงตัดสินใจเข้าไปเขียนข้อความคอมเม้นท์ (คล้ายๆ ) ร้องเรียนบนหน้าวอลล์ในเ...

พ่อบอกอยากได้ราวตากผ้าแบบที่บ้านฉันมาพักนึงแล้ว วันนี้เลยออกจากบ้านแต่เช้าไปซื้อราวไปให้พ่อที่บ้าน คืนก่อนนั้นหาข้อมูลได้ว่าเทสโก้โลตัสสาขาหางดงซึ่งอยู่ระหว่างทาง เปิดให้บริการตั้งแต่ 8 โมง... นี่คือเช้ามากแล้วของที่นี่ ฉันไปถึงโลตัส 8 โมงครึ่ง ก็คือหลังเวลาเปิดทำการของห้างครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ห้างยังโหรงเหรงมาก ลำพังคนซื้อน้อยก็ไม่แปลกเพราะเป็นเช้าวันหยุด แต่คนขายนี่สิ... ฉันเห็นร้านรวงมากมายอยู่หน้าซุปเปอร์สโตร์แต่ไม่มีร้านไหนที่เปิดบริการเลย จนกระทั่งหนึ่งชั่วโมงต่อมา เกือบๆ 10 โมงหลังจากที่ฉันซื้อของเสร็จและมาชำระเงินที่แคชเชียร์จึงเห็นร้านเริ่มเปิดบ้างแล้วบางส่วน คนเชียงใหม่มีท่วงทำนองชีวิตที่แช่มช้า ค่อยๆ ประณีต ไม่รีบร้อนแตกต่างจากคนทางภาคกลางลงไปถึงใต้ที่คึกคัก กระฉับกระเฉง เรื่องนี้เพื่อนๆ จากกรุงเทพฯ ที่มาเที่ยวหาเมื่อต้นปีก็รู้สึกแบบเดียวกัน ตอนนั้นพวกเราออกจากบ้านไปเที่ยวโดยตั้งใจจะหาอาหารเช้าทานระหว่างทาง แต่ไปเสียจนเกือบถึงที่หมายแล้วก็ไม่เจอร้านอาหารเช้าเลย ทั้งที่เกือบจะสิบโมงแล้ว ไปเจอร้านเอาตรงเชิงดอยที่จะขึ้นไปดอยสุเทพ ซึ่งถ้านึกถึงตอนไปเที่ยวภูเก็ต ตอนเช้าตื่นไปห...

ปูอ่อง ตลาดสดมักมีอะไรๆ น่าสนใจเสมอ เมื่อเช้าไปตลาดป่าแงะเห็นเจ้านี่วางขาย ดูกระจุ๋มกระจิ๋มอยู่ในกระดอง มีป้ายติดว่า "ปูอ่อง" จำไว้เลยอะไรในตลาดสดยามเช้าเล็กๆ ที่มีป้ายบอกชื่อคือ "แรร์ไอเท็ม" จัดมาเลยจะรอไร เจ้าปูอ่องนี่ถ้าเทียบกับของกินอื่นๆ ในตลาดแห่งนี้ถือว่าแพงอยู่ เพราะแค่หนึ่งกระดองกับหนึ่งถ้วย (ขนาดถ้วยน้ำจิ้ม) ก็ตั้ง 15 บาท แต่พอได้กิน หืม... มันอร่อยสมราคา มันครีมมี่ รสชาติเหมือนห่อหมกแบบนุ่มนวล ไม่จัดจ้าน ไม่เผ็ด เค็มแต่พองามคลุกข้าวกินจะเหมาะมาก ดีงามบ้านป่าแงะ ของกินเมืองเหนือที่ฉันไม่รู้จักมีเยอะจริงๆ

ที่มา FB เพจ German Embassy Bangkok บอลยูโรคู่เมื่อคืน... จริงๆ คือตีหนึ่งครึ่งของเช้าวันนี้ เยอรมัน เตะกับฝรั่งเศส จริงๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจดูแต่ทำงานจนดึกเลยเปิดทีวีไปด้วย แต่จะว่าตั้งใจดูก็ว่าได้เพราะปกติจะทำงานในห้องนอนแต่คราวนี้ลงมาทำที่ห้องนั่งเล่นซึ่งมีทีวี ปกติก็ไม่ได้ชอบดูบอลหรอกแต่อยากเชียร์เยอรมัน ประเทศที่ชื่นชอบ แต่พอได้ดูแล้วรู้สึกสนุกจริงๆ เพราะนอกจากจะได้ดูเกมแล้วยังได้ดูลักษณะเฉพาะของแต่ละประเทศไปในตัวด้วย เริ่มจากนักเตะของแต่ละทีม ฝั่งเยอรมันนักเตะทั้งทีมเป็นคนขาวในขณะที่ฝั่งฝรั่งเศสมีทั้งนักเตะผิวขาวและผิวสีปนกัน แสดงให้เห็นถึงความเป็นหม้อหลอมชนชาติและวัฒนธรรมต่างๆ ของฝรั่งเศส โดยเฉพาะในเมืองใหญ่ๆ อย่างปารีสที่ถ้าใครเคยไปเยือนก็คงจะเห็นถึงความจริงข้อนี้ ทีนี้มาพูดถึงฝีไม้ลายมือกันบ้าง ถึงแม้แมทช์นี้จะจบแบบเศร้าๆ ที่เยอรมันเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป 0:2 แต่ฉันก็ประทับใจลีลาการเล่นของทีมเยอรมันมากกว่าฝรั่งเศส ทีมเวิร์คดีงาม ต่อบอลกันอย่างเซียน เล่นอย่างเป็นระบบ เรียกว่าโคตรจะเยอรมั้นเยอรมัน ระเบียบวินัยนี่เป๊ะ เล่นดีกว่าเห็นๆ ในขณะที่ฝรั่งเศสทีมเวิร์คไม่ได้ดีเท่า...

งานเขียนตำราภาษาญี่ปุ่น 1 มาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว เราเร่งมือกันทำให้เสร็จทันส่งปลายสัปดาห์นี้ ตำราเล่มนี้อาจารย์ญี่ปุ่นทั้งสามคนในสาขาช่วยกันแต่งโดยสตอรี่ของบทสนทนาต่างๆ เอามาจากประสบการณ์ทางวัฒนธรรมที่แต่ละคนได้เรียนรู้จากการใช้ชีวิตครอบครัวกับสามีชาวไทยและการสอนนักศึกษาไทยมาสิบกว่าปี ทำให้สนุกน่าอ่านมาก ฉันมีหน้าที่แปลเนื้อหาบางส่วนเป็นภาษาไทยและตรวจปรู๊ฟงาน ตอนที่ตรวจปรู๊ฟงานนี่เองที่เจอเรื่องตลกข้ามวัฒนธรรมในบทสนทนาในบทเรียนบทหนึ่ง เรื่องราวทำนองว่า ครูจามเสียงดังหน้าชั้นเรียนแล้วแก้เขินด้วยการถามนักเรียนในห้องว่า "เมื่อเช้าใครไม่ได้อาบน้ำ" ฟังดูก็เป็นมุกธรรมดาสามัญของคนไทยเรา แต่ปรากฏว่าอาจารย์ชาวเกาหลีที่เป็นที่ปรึกษาตำราและช่วยตรวจปรู๊ฟให้รอบแรกคอมเม้นต์ว่า "ไม่เข้าใจว่าทำไมครูต้องถามว่าใครไม่ได้อาบน้ำ มันไม่เป็นการเสียมารยาทหรอกเหรอ" ณ ตอนนั้นจึงได้มาใคร่ครวญว่าที่จริงแล้วการเล่นมุกกลบเกลื่อนความอายหรือความผิดพลาดของตัวเองด้วยการโยนไปให้คนอื่นนั้นมันเป็นตลกร้ายที่อาจเป็นชนวนให้เกิดการกลั่นแกล้งกันทางร่างกายหรือจิตใจจนเกิดโศกนาฏกรรมในภายหลังได้ คนไทยเรา...

ที่มา Pantip ถ้ำแมวเหมียว วันนี้เป็นวันทานาบาตะ วันเดียวในหนึ่งปีที่โอริฮิเมะ เจ้าหญิงทอผ้ากับฮิโกะโบชิ หนุ่มเลี้ยงวัวจะได้มาพบกันบนทางช้างเผือก เรียกว่าเป็นวันโรแมนติกแต่โบราณวันหนึ่งของญี่ปุ่นเลย แต่เท่าที่ฉันได้สังเกตมาหลายปี ในคืนทานาบาตะฝนมักจะตกจนอดสงสารโอริฮิเมะกับฮิโกะโบชิไม่ได้ เพราะถ้าฝนตกทั้งสองก็คงชวดเจอกัน คืนนี้ ขณะที่นั่งเขียนบันทึกอยู่นี้ฝนยังไม่ตกก็หวังว่าทั้งคู่จะได้พบกันยาวนานตลอดทั้งคืน ส่วนฉันขอเจอหนุ่มเลี้ยงวัวจากดาวอังคารก็แล้วกัน อยากเจอเมื่อไหร่ก็ได้เจอเมื่อนั้น ไม่ต้องรอทานาบาตะ (〃▽〃)ﾎﾟｯ

วอลเล่ย์บอลนับว่าเป็นกีฬายอดนิยมประจำชาติไทยอีกอย่างหนึ่งรองจากฟุตบอลและมวย และก็เป็นกีฬาไม่กี่ชนิดที่ทีมชาติไทยสามารถก้าวไปถึงระดับโลกได้ วันนี้จึงตั้งใจมากๆ ที่จะกลับมาเชียร์วอลเล่ย์บอล เวิลด์ กรังด์ปรีซ์ แมทช์ไทยพบบราซิลที่ถ่ายทอดสดทางช่อง 3 HD เวลา 17:20 น. ถึงแม้ทีมนักตบสาวไทยของเราจะพ่ายบราซิลไปสามเซ็ทรวด แต่การแข่งขันสนุกมาก ต้องยอมรับว่าบราซิลตัวใหญ่ได้เปรียบและเก่งมากจริงๆ ไม่ว่าจะเสิร์ฟ เซ็ท ตบ ตั้ง แล้วยังรับเหนียวมาก ทีมไทยเราถึงจะตัวเล็กแต่ก็ใช่ย่อย หลายๆ แต้มกว่าจะได้มานี่โต้กันไปโต้กันมาหลายรอบ จริงๆ อยากจะปลาบปลื้มกับการแข่งขันมากกว่านี้ถ้าทีวีไม่งอแง นี่ทีวีดิจิตอลแล้วนะ ช่อง 3 ไม่มีสัญญาณตลอดๆ ดูแล้วหงุดหงิดที่สุด กว่าสัญญาณจะมาให้ชมได้อย่างราบรื่นการแข่งขันเซ็ทแรกก็ผ่านไปเกือบครึ่ง แต่โชคยังดีที่พอสัญญาณมาดีแล้วก็ดียาวจนจบการแข่งขัน นึกประหลาดใจอยู่เหมือนกัน เพราะพอการแข่งขันจบได้ไม่เท่าไหร่ ช่อง 3 ก็เริ่มง้องแง้งสัญญาณหายอีก ทีแรกก็คิดว่าฝนตกสัญญาณเลยหายเพราะช่วงที่มีการแข่งขันได้สักแป๊บหนึ่งฝนก็หยุดตก แต่ที่ไหนได้แข่งขันจบฝนก็ไม่ตกแต่ช่อง 3 เพี้ยนอีกแล้ว นึกเล...

บ่ายวันนี้มีการตรวจพิจารณา มคอ.2 รายละเอียดของหลักสูตร (Program Specification) ของหลักสูตรปรับปรุงปี พ.ศ.2559 โดยผู้ทรงคุณวุฒิจากภายนอก ซึ่งได้แก่ ผศ.วลัยพร กาญจนการุณ และอาจารย์ธีรัช ปัญโญ อาจารย์ของเราสมัยเรียนปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่นั่นเอง ไม่ได้พบอาจารย์ทั้งสองท่านมาสิบกว่าปีแล้วตั้งแต่เรียนจบ ทั้งสองท่านยังดูเหมือนเดิม รูปร่างหน้าตาไม่เปลี่ยนจากแต่ก่อนมากนัก มีเพียงสีผมที่เริ่มเปลี่ยนไปบ้างตามวัย แต่โดยภาพรวมก็ยังเหมือนวันวาน ต่างก็แต่คุณวุฒิที่สูงขึ้นจากการสั่งสมประสบการณ์การทำงาน ดูเอาเถิด อาจารย์วลัยพรเคยสอนไวยากรณ์ อาจารย์ธีรัชเคยสอนวิชาการแปลให้กับเรา วันนี้สอบถามดูท่านก็ยังสอนวิชานี้อยู่ คงไม่สงสัยว่าท่านจะช่ำชองสักแค่ไหน รู้สึกดีใจที่ได้พบอาจารย์ที่เคยประสิทธิ์ประสาทวิชา (ที่ใช้หากินเลี้ยงชีพจนทุกวันนี้) ให้อีกครั้ง แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกละอายใจที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เรียนจบไปอยู่ที่อื่นจนกระทั่งกลับมาอยู่เชียงใหม่อีกครั้งได้ครึ่งปีแล้วยังไม่เคยไปเยี่ยมเยียนท่านเลย ต่อจากนี้คงมีโอกาสได้พบอาจารย์หลายๆ ท่านมากขึ้นโดยเนื้องาน แต่ก็ตั้งใจไว้ว่าวันครูคราวหน้าจะ...

เรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นเพียงชั่วเวลาไม่ถึง 10 นาทีเมื่อบ่ายวันนี้เป็นเรื่องสะเทือนใจเสียจนผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วฉันก็ยังสลัดออกจากหัวไม่ได้ เพื่อนอาจารย์ท่านหนึ่งในสาขาเพิ่งเข้ามาถึงออฟฟิศหลังพักเที่ยงและขอเรียกอาจารย์ท่านอื่นๆ คุย ทีแรกก็นึกว่าจะคุยเรื่องตำราที่กำลังช่วยกันเขียนอยู่ แต่ปรากฏว่าเธอขอคุยเรื่องส่วนตัวให้ฟังเพื่อขอโทษและชี้แจงกับทุกคนว่าที่เธอทำงานไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยในช่วงนี้เป็นเพราะกำลังมีปัญหาครอบครัว เธอกังวลว่าตัวเองกำลังสร้างความเดือดร้อนให้กับเพื่อนร่วมงาน แต่หัวใจของเธอตอนนี้ไม่แข็งแรงจริงๆ เธอพูดไปพลางน้ำตาก็ร่วงพรูจากตาทั้งสองข้างจนฉันแทบจะร้องตาม รู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน โดยเฉพาะเมื่อได้ฟังประโยคที่ว่า "ตอนนี้ชีวิตคู่ของดิฉันล้มเหลวแล้วค่ะ" ณ ตอนนั้นอยากเข้าไปกอดเธอมากแต่ด้วยความที่นั่งอยู่คนละฝั่งโต๊ะจึงทำไม่ได้อย่างใจคิด ได้แต่นิ่งเงียบและเศร้า เป็นความเศร้าที่เสียดแทงหัวใจมากๆ เพราะเมื่อชีวิตคู่ของคนสองคนล่มสลาย นั่นหมายความถึงความล่มสลายของทั้งครอบครัว... ลูกๆ ก็ต้องได้รับผลกระทบที่แสนเจ็บปวดนี้ไปด้วยเช่นกัน ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีในสถานกา...

ที่มา FB เพจ Payap University Official เช้าวันนี้มหาวิทยาลัยพายัพเชิญให้ ม.ล.ปนัดดา ดิศกุล รัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี ผู้เป็นเหลนของกรมพระยาดำรงราชานุภาพ พระบิดาแห่งประวัติศาสตร์ไทย มาบรรยายพิเศษภายใต้หัวข้อ "ประเทศไทยใต้ร่มพระบารมีและบทบาททางความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ" ภายใต้โครงการส่งเสริมประสบการณ์ด้านวิชาชีพสำหรับศิษย์เก่าและศิษย์ปัจจุบันของมหาวิทยาลัยประจำปีการศึกษา 2558 แม้ฉันจะไม่เคยเป็นศิษย์ของพายัพแต่ก็อาศัยความที่ปัจจุบันเป็นบุคลากรในสถาบันแห่งนี้มาร่วมฟัง แรงจูงใจหลักไม่ได้อยู่ที่เรื่องที่ท่านจะบรรยาย แต่เพราะอยากเห็นท่านตัวจริงๆ เป็นๆ นั่นแหละถึงได้มา เพราะครั้งหนึ่งเคยดูรายการ "ภารกิจ Superstar สุภาพบุรุษจุฑาเทพ" ตอนหนึ่งที่พาเหล่าห้าสิงห์จุฑาเทพ คุณชายกำมะลอไปพบปะพูดคุยกับคุณชายตัวจริงอย่าง ม.ล.ปนัดดา ในตอนนั้นรู้สึกว่ากิริยามารยาทของท่านสุภาพเรียบร้อยมาก การพูดการจาก็นุ่มนวล ไม่มีโอ้อวดในความดีอันติดตัวมาแม้แต่น้อย ประทับใจท่านมาก จึงทำให้ฉันตัดสินใจที่จะเข้าร่วมฟังบรรยายในครั้งนี้ทันทีที่ทราบข่าว (แม้จะรู้ว่าวันที่จัดงานเป็นวันอาทิตย์ที่คร...

ขับรถเกินระยะ 10,000 กิโลมาเป็นพันแล้วเพิ่งนัดนำรถเข้าศูนย์เพื่อตรวจเช็คสภาพรถและซ่อมบำรุงที่ศูนย์ฮอนด้า พาราไดซ์เมื่อเช้านี้เอง เป็นการไปศูนย์บริการหลังการขายรถยนต์เป็นครั้งแรก แถมยังพาหลานชายจอมซนสองคนที่เพิ่งมาหาจากสุโขทัยเมื่อคืนนี้ติดสอยห้อยตามไปด้วย ฉันน่าจะเป็นผู้ใช้บริการศูนย์รายแรกของวันนี้เพราะพนักงานนัดให้มาถึง 7:45 ตอนนั้นแม้แต่พนักงานเองก็ยังดูโหรงเหรงบางตาจนกังวลขึ้นมาว่าจะมีกิจกรรมอะไรให้เด็กๆ ทำระหว่างรอเช็ครถไหม พอก้าวเข้าไปถึงโถงรับรองเห็นอาหารเครื่องดื่มยังไม่ค่อยมีอะไรมากนัก แต่เหลือบไปเห็นโต๊ะพูลตั้งอยู่ที่มุมห้องและมีสนามพัตกอล์ฟเล็กๆ อยู่ในสวนนอกตัวอาคารก็ใจชื้นขึ้นที่มีอะไรให้เด็กๆ เล่นจริงๆ อย่างที่เมื่อคืนนี้ได้โฆษณาหลอกล่อเพื่อให้หลานมาเป็นเพื่อน เด็กๆ ไม่เคยเล่นทั้งพูลทั้งกอล์ฟมาก่อนพอเห็นอุปกรณ์กีฬาทั้งสองอย่างนั้นก็รีบกระโจนใส่โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็กที่ชอบเล่นกลางแจ้ง คงตื่นเต้นที่ได้ลองของใหม่ เล่นได้สักครู่อาหารเครื่องดื่มสารพัดสารพันสำหรับให้บริการลูกค้าก็ทยอยมาเพิ่มขึ้นให้เลือกกินได้อย่างสนุกสนาน เราใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงอยู่ที่ศูนย์ แต่เด็กไม่งอแง...