พ่อบอกอยากได้ราวตากผ้าแบบที่บ้านฉันมาพักนึงแล้ว วันนี้เลยออกจากบ้านแต่เช้าไปซื้อราวไปให้พ่อที่บ้าน คืนก่อนนั้นหาข้อมูลได้ว่าเทสโก้โลตัสสาขาหางดงซึ่งอยู่ระหว่างทาง เปิดให้บริการตั้งแต่ 8 โมง... นี่คือเช้ามากแล้วของที่นี่
ฉันไปถึงโลตัส 8 โมงครึ่ง ก็คือหลังเวลาเปิดทำการของห้างครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ห้างยังโหรงเหรงมาก ลำพังคนซื้อน้อยก็ไม่แปลกเพราะเป็นเช้าวันหยุด แต่คนขายนี่สิ... ฉันเห็นร้านรวงมากมายอยู่หน้าซุปเปอร์สโตร์แต่ไม่มีร้านไหนที่เปิดบริการเลย จนกระทั่งหนึ่งชั่วโมงต่อมา เกือบๆ 10 โมงหลังจากที่ฉันซื้อของเสร็จและมาชำระเงินที่แคชเชียร์จึงเห็นร้านเริ่มเปิดบ้างแล้วบางส่วน
คนเชียงใหม่มีท่วงทำนองชีวิตที่แช่มช้า ค่อยๆ ประณีต ไม่รีบร้อนแตกต่างจากคนทางภาคกลางลงไปถึงใต้ที่คึกคัก กระฉับกระเฉง เรื่องนี้เพื่อนๆ จากกรุงเทพฯ ที่มาเที่ยวหาเมื่อต้นปีก็รู้สึกแบบเดียวกัน ตอนนั้นพวกเราออกจากบ้านไปเที่ยวโดยตั้งใจจะหาอาหารเช้าทานระหว่างทาง แต่ไปเสียจนเกือบถึงที่หมายแล้วก็ไม่เจอร้านอาหารเช้าเลย ทั้งที่เกือบจะสิบโมงแล้ว ไปเจอร้านเอาตรงเชิงดอยที่จะขึ้นไปดอยสุเทพ ซึ่งถ้านึกถึงตอนไปเที่ยวภูเก็ต ตอนเช้าตื่นไปหาอะไรกินในตลาด โอ้โห คนคึกคักไปหมด ออกมากินแต่เตี้ยม (ติ่มซำ) บ้าง ดื่มกาแฟอย่างสภากาแฟกันบ้าง เป็นภาพชีวิตยามเช้าที่ดูมีชีวิตชีวามาก
อาจเป็นเพราะสภาพภูมิประเทศที่แวดล้อมไปด้วยภูเขาทำให้มีสภาพภูมิอากาศเย็น ผู้คนจึงมักอยู่ในบ้าน ไม่ใคร่จะออกมานอกบ้านกันแต่เช้านัก คงจะหุงหาอาหารกินกันในบ้านกับครอบครัวเสียมากกว่า ก็ดูอบอุ่นละมุนดี
ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบที่ร้านรวงเปิดสาย บ้างก็ไม่ตรงเวลา แต่ความเนิบนาบแช่มช้านี่แหละก็เป็นเสน่ห์ของเมืองเหนือ... คงเป็นฉันนี่แหละที่ควรจะผ่อนจังหวะชีวิตลงบ้าง
ฉันไปถึงโลตัส 8 โมงครึ่ง ก็คือหลังเวลาเปิดทำการของห้างครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ห้างยังโหรงเหรงมาก ลำพังคนซื้อน้อยก็ไม่แปลกเพราะเป็นเช้าวันหยุด แต่คนขายนี่สิ... ฉันเห็นร้านรวงมากมายอยู่หน้าซุปเปอร์สโตร์แต่ไม่มีร้านไหนที่เปิดบริการเลย จนกระทั่งหนึ่งชั่วโมงต่อมา เกือบๆ 10 โมงหลังจากที่ฉันซื้อของเสร็จและมาชำระเงินที่แคชเชียร์จึงเห็นร้านเริ่มเปิดบ้างแล้วบางส่วน
คนเชียงใหม่มีท่วงทำนองชีวิตที่แช่มช้า ค่อยๆ ประณีต ไม่รีบร้อนแตกต่างจากคนทางภาคกลางลงไปถึงใต้ที่คึกคัก กระฉับกระเฉง เรื่องนี้เพื่อนๆ จากกรุงเทพฯ ที่มาเที่ยวหาเมื่อต้นปีก็รู้สึกแบบเดียวกัน ตอนนั้นพวกเราออกจากบ้านไปเที่ยวโดยตั้งใจจะหาอาหารเช้าทานระหว่างทาง แต่ไปเสียจนเกือบถึงที่หมายแล้วก็ไม่เจอร้านอาหารเช้าเลย ทั้งที่เกือบจะสิบโมงแล้ว ไปเจอร้านเอาตรงเชิงดอยที่จะขึ้นไปดอยสุเทพ ซึ่งถ้านึกถึงตอนไปเที่ยวภูเก็ต ตอนเช้าตื่นไปหาอะไรกินในตลาด โอ้โห คนคึกคักไปหมด ออกมากินแต่เตี้ยม (ติ่มซำ) บ้าง ดื่มกาแฟอย่างสภากาแฟกันบ้าง เป็นภาพชีวิตยามเช้าที่ดูมีชีวิตชีวามาก
อาจเป็นเพราะสภาพภูมิประเทศที่แวดล้อมไปด้วยภูเขาทำให้มีสภาพภูมิอากาศเย็น ผู้คนจึงมักอยู่ในบ้าน ไม่ใคร่จะออกมานอกบ้านกันแต่เช้านัก คงจะหุงหาอาหารกินกันในบ้านกับครอบครัวเสียมากกว่า ก็ดูอบอุ่นละมุนดี
ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบที่ร้านรวงเปิดสาย บ้างก็ไม่ตรงเวลา แต่ความเนิบนาบแช่มช้านี่แหละก็เป็นเสน่ห์ของเมืองเหนือ... คงเป็นฉันนี่แหละที่ควรจะผ่อนจังหวะชีวิตลงบ้าง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น