The Sister Diary

Chari Chari Team ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงหลังจากที่กังวลใจกับการเตรียมโปสเตอร์มาหนึ่งสัปดาห์ ช่วงเช้าเราช่วยกันทำโปสเตอร์และซ้อมพรีเซ้นต์ ฉันว่าดีแล้วที่กลุ่มเราไม่รีบทำโปสเตอร์ล่วงหน้าเพราะสิ่งที่อาจารย์เน้นมากกว่าความสวยงามของตัวโปสเตอร์คือเนื้อหาที่จะอธิบาย กลุ่มเรามีการวางแผนเนื้อเรื่องกันมาดีแล้วจึงใช้เวลาทำโปสเตอร์ไม่นานก็เสร็จ ถึงแม้จะไม่สวยงามมากนักแต่เนื้อหาครอบคลุมและเป็นลำดับ ไม่สับสน พอถึงเวลาพรีเซ้นต์ทุกคนก็ทำได้ดีตามที่ซ้อมมา ฟีดแบ็กก็ออกมาดี ดูจากการคอมเม้นต์ส่วนใหญ่จะเขียนว่าพอได้ฟังแล้วรู้สึกอยากไปเช่าจักรยานขี่เที่ยวโตเกียวบ้าง จะมีที่ติก็แต่เรื่องเสียงพูดเบาไปบ้าง ตัวหนังสือในโปสเตอร์เล็กไปบ้าง เราก็รับไว้ปรับปรุงแต่ก็ค่อนข้างพึงพอใจกับงานในครั้งนี้ สำหรับฉันสิ่งที่ได้เรียนรู้ไม่ได้มีเพียงเรื่องที่นำเสนอเท่านั้นแต่ยังได้ประสบการณ์การทำงานร่วมกับคนชาติอื่นหลายๆ ชาติซึ่งมีทัศนคติบางอย่างที่ไม่ตรงกัน ทำให้ต้องปรับตัวพยายามจูนเข้าหากันตรงกลางหลายครั้ง สิ่งนี้อาจจะเป็นประโยชน์กับฉันในอนาคตก็ได้ ครั้งนี้ก็อาจจะเป็นเหมือนการวอร์มอัพสำหรับการเป็น 国際人 อย่างแท้จริง

สาวๆ ในชุดยุคาตะที่ร้านน้ำแข็งใสในงานดอกไม้ไฟ 防災館を楽しんだ後はケイちゃんとさいたま市大和田公園の花火大会に行きました。花火を打ち上げる 2 時間前に会場に着いたので、打ち上げる場所の真正面のロケーションが取れました。実は、前に座った日本人のご家族の方が席を譲って同じシートに触るように誘ってくださいました。優しさのあまりに大変感謝いたします。花火を見上げたらまるでキラキラな星たちが自分のところに落ちてくるように感じました。花火がいいですね。平等な美しさです。花火を打ち上げる空の下にいる人々はみんな平等に花火の美しさを観賞できます。そして、デジタル化したいつでもインターネットで見たい映画やドラマが見られる時代にも関わらず、花火は見るのにその年の打ち上げる日まで「待つ」ものです。こういう理由で花火大会に参加する人は毎年多いなのかもしれません。花火の他に花火大会では日本のいろいろな夜店や浴衣を着ている女の人たちを見て楽しむことができます。また花火大会に行って夏祭を楽しみたいです。

ลองสัมผัสแผ่นดินไหวขนาด 7 แรงมาก 今日はみきさんと結衣ちゃんと 池袋防災館へ遊びに行って きました。防災館と言ったら遊べるところだと思えないですが、池袋防災館は違って楽しく体験できるものがいっぱいあります。ここで ① 防災アニメ、 ② 煙体験、 ③ 地震体験、そして ④ 消火体験ができるツアーに参加しました。どれもおもしろくて「へぇー」と言わされるものでした。アニメを見て 1995 年の神戸の大震災と 2011 年の東日本大震災の他に 1923 年にも東京に大地震があったことがわかりました。煙のある部屋から逃げる体験で煙の動き方向が勉強できました。地震体験では震度 7 の強さが自分で感じて、身の守り方を学びました。これほどの揺れが発生しうるかと考えて怖かったです。消化体験では消火器の正しい使い方を学んで、日本の火事のクイズをしました。これで日本の一番の火事の原因は人の不注意さではなくて、「放火」だとの回答を聞いて大変びっくりしました！どうしてと考えましたが、なかなか推測できなかったです。体験が終わった時に簡単な日本語で書いた小学生の防災学習帳をもらって、東京防災ブックを買いました。これのある部分を選んで学生に教える教材として使うつもりです。

พบ อ.ซุซุกิ เรโกะที่ชินจุกุ 今日は久～しぶりに鈴木玲子先生に再会できました。先生は相変わらず優しいです。お昼ご飯をおごってくださった他に女子力アップさせる文房具をもプレゼントにくださいました。本当にありがとうございました。お昼ご飯の後は先生とお別れして私とケイちゃんは目白大学新宿キャンパスに向かってJSL漢字学習研究会に参加に行きました。あそこで筑波大学の漢字専門家の加納千恵子先生の「日本語の漢字力評価の方法ーテストによる評価と自己評価ー」の講演を聞きました。ただ漢字の形を見て読み方と意味がわかるように能力を図るのではなくて、会話を聞かせて頭に持っている感じから選んで会話の意味を正しく理解するようなテストに挑戦していらっしゃるそうです。私のような非漢字圏の日本語学習者は本当に日本語の会話をする時、頭にある漢字をヒントに使ってその時の会話内容はこの漢字だろうあの漢字だろうと考えながら話すので、とてもありがたいテストし方ですね。

若くてイケメンの落語家と 今日、落語家がセンターに落語をして見せてくれました。落語を鑑賞するだけではなく、落語の先生は私達、研修生に落語の小話のプリントを配って落語をさせました。とても面白かったです。日本のパフォーマンスの中で一番好き！落語の後は前の授業で篠原先生に頼まれた「まるごとＢ２」の録音をしました。私が担当する録音の内容は外国人の女留学生が日本人男子学生にたこ焼き器を日本から買ってくるようにお願いすることです。なんとよく自分のことに当たったな。日本に研修に来る前にちょっと涼しくなる年末に甥子ちゃんたちと一緒にたこ焼きを焼くと思って、たこ焼き器を買うつもりです。おもしろい偶然でした。 追伸：晩ごはんの後は突然にクラスの人たちに夜サイクリングに誘われました。はじめての夜サイクリングですけど、乗る中風に吹かれてとても気持ち良かった。また行きたい！

กิจกรรมชมรมของญี่ปุ่น เช้าวันนี้ได้เรียนเรื่องวิธีสอนการอ่านโดย อ.โอยะ คืออาจารย์ผู้สอนเนี่ยจากที่ได้พบเจอนอกชั้นรียนหลายครั้งไม่คิดว่าจะสอนสนุก แต่พอได้เรียนด้วยแล้วถึงได้รู้ว่าอาจารย์สอนสนุกมาก ทั้งบุคลิกในชั้นเรียนของอาจารย์และเนื้อหาที่นำมาสอน เรียนแล้วถึงกับทึ่งว่าการสอนการอ่านให้สนุกนั้นจริงๆ แล้วมีเทคนิคมากมาย รู้สึกขอบคุณอาจารย์มาก รวมทั้งเจเอฟด้วยที่ให้เราได้มาอบรมที่นี่ กลับเมืองไทยจะเอาไปใช้ในชั้นเรียนทันทีเลย ส่วนช่วงบ่ายถึงแม้ในตารางเรียนจะเขียนว่าเป็นช่วงศึกษาด้วยตนเองตามอัธยาศัยแต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็เลือกเข้าชั้นเรียนทดลองของน้องๆ นักศึกษามหาวิทยาลัยเรื่อง 部活動 ของน้องโทโมมิกับ 日本と韓国 ของน้องนานามิ สนุกดี ชอบทั้งสองเรื่องแต่รู้สึกว่าน้องโทโมมิทำสไลด์ได้เข้าใจง่ายกว่า หลังจากนั้นช่วงเย็นยังมีการให้ความรู้เกี่ยวกับ JLPT อีก จบแล้วยังคุยงานโปรเจ็คท์ต่อกับสมาชิกในกลุ่ม กว่าจะจบวันหัวสมองก็มึนตึ้บแทบจะยัดอะไรใส่อีกไม่ได้เลย

ฉัน ดิอัน อนากะ เมเหม็ด... คิหวะถ่ายภาพ วันนี้ออกไปสำรวจสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับผู้ใช้จักรยาน เช่น ที่จอดรถจักรยาน ลิฟท์และทางลาดสำหรับจักรยาน ช่องทางบนถนนสำหรับจักรยาน จักรยานเช่า（レンタサイクル）ฯลฯ มา โชคดีมากที่ไม่มีแดดทำให้ไม่เหนื่อยมาก ญี่ปุ่นเขามีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับผู้ใช้จักรยานเยอะแยะมากมายจริงๆ คงเป็นเพราะว่าคนใช้จักรยานกันมาก และถ้าคิดต่อไปอีกว่าทำไมถึงใช้จักรยานกันมาก ก็คงจะเป็นเพราะใช้รถไฟกันมากจึงต้องการยานพาหนะที่ไม่สิ้นเปลืองหรือยุ่งยากมากสำหรับการเดินทางจากบ้านมาขึ้นรถไฟสำหรับบ้านที่อยู่ไกลจากสถานีขนาดที่ถ้าเดินเท้าจะเสียเวลามากไป อย่างงั้นมั้ง ก่อนออกสำรวจเราสนใจเรื่องจักรยานช่ากันมากเพราะคิดว่าเป็นระบบสำหรับส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยเปิดช่องทางให้นักท่องเที่ยวปั่นจักรยานชมเมือง แต่พอไปถึงร้านจักรยานเช่าจริงๆ จึงรู้ว่าเป้าหมายหลักของเขาไม่ได้อยู่ที่นักท่องเที่ยวแต่อยู่ที่คนญี่ปุ่นเอง เราทราบจากขั้นตอนในการเช่าที่ผู้เช่าจะต้องลงทะเบียนออนไลน์แล้วจะมีข้อความแจ้งรหัสใช้งานไปยังมือถือ เมื่อได้รหัสแล้วจึงจะใช้ได้โดยชำระเงินผ่าน SUICA หรือ PASMO ดังนั้นนักท่องเที่ยวหรือไม่เท...

พยายามทำให้เหมือนดอกไม้ไฟ ห้องสมุดจัดกิจกรรมตัดกระดาษ（切り紙）หลังเลิกเรียน ทีแรกฉันคิดว่ามันง่ายๆ แค่ตัดตามลายที่เขียน แต่พอลองทำเข้าจริงๆ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลย มันมีวิธีพับก่อนตัดแบบ 8, 10, 12, 16 ทบ เวลาเขียนลายก็ต้องเขียนเอง (ซึ่งลวดลายของกระดาษจะออกมาสวยหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการวาดแบบนี่แหละ) ซ้ำเวลาตัดยิ่งยากเพราะถ้าพับแบบหลายทบกระดาษที่จะตัดก็จะหนามากจนตัดยาก แต่ก็จะได้ลายที่ละเอียดกว่าแบบทบน้อย ฉันประดับพัดด้วยคิริกามิเพียงด้านเดียวเพราะอยากเก็บกระดาษที่เหลือไว้ตัดประดับพัดอันที่เขียนอักษรพู่กันไว้ด้านหนึ่งที่มีอยู่ในห้อง และอีกอย่างหนึ่งเป็นเพราะกว่าฉันจะตัดได้แต่ละอันมันช้า    

คุณนักล่าเพื่อน... หรา วันนี้ศูนย์จัดงานปาร์ตี้น้ำชา (ซึ่งมีแต่น้ำชาอย่างเดียวจริงๆ ไม่มีของกินเล่นขบเคี้ยวอะไรปนเลย) ให้ทีมนัทสึตันกับทีมเกาหลี ช่วงแรกของงานสมาชิกของแต่ละทีมต่างก็ยืนอยู่ที่ผนังห้องคนละฝั่ง พองานเริ่มทุกคนจะต้องเดินเข้ามากลางห้องแล้วมองหาใครซักคนในอีกทีมหนึ่งเป็นคู่สนทนา ฉันว่ามันตลก เป็นการพยายามจัดให้คนไม่รู้จักได้รู้จักกันอย่างไม่เป็นธรรมชาติเลย แต่ก็เห็นบางคนที่ทำเหมือนเก็บแต้มว่าคุยกับอีกทีมหนึ่งได้กี่คนแล้วและต้องขอถ่ายรูปกับทุกคนที่คุยด้วยเป็นหลักฐาน แม้ว่าจะคุยกันเพียงไม่กี่คำ เพื่ออะไร... คนเราถ้าไม่ได้มีมิชชั่นอะไรร่วมกัน (ยกเว้นเคมีเข้ากันแต่แรกพบ) พรุ่งนี้จะจำกันได้รึเปล่าก็ไม่รู้ 😌

อุ้มหนูหน่อย นานหลายปีแล้วที่ไม่ได้พบครอบครัวทาคายาม่า วันนี้นัดกันแต่เช้าจะตามครอบครัวนี้ไปดูยุอิจังเรียนขี่ม้าโพนี่ที่สวนสัตว์เด็กของเมืองอิตะบะชิ（板橋子供動物園）ประเทศนี้เขาพยายามจัดสรรพื้นที่ที่มีเพียงน้อยนิดให้เด็กๆ ของเขาได้ใกล้ชิดและเรียนรู้จักธรรมชาติ เนื่องจากวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชั้นเรียนทางทีมครูสอนขี่ม้าจึงจัดเกมให้เด็กและพ่อแม่ได้ร่วมสนุกในกิจกรรมที่เกี่ยวกับม้าด้วยกัน เริ่มจากให้พ่อแม่ลองแปรงขนให้ม้า (ซึ่งอันนี้กัลยาพลอยได้อานิสงส์ได้แปรงกะเขาด้วย) ในขณะที่เด็กๆ ทำความสะอาดคอกม้า หลังจากนั้นจึงเล่นเกมที่มีการให้พ่อแม่ลองขี่ม้าคนละหนึ่งรอบเล็กๆ ด้วย มิกิซังบอกว่ายุอิจะเอาเรื่องชั้นเรียนขี่ม้าไปเขียนรายงานการศึกษาค้นคว้าอิสระ（自由研究）ประจำปีของชั้น ป.2 (เห็นว่าตอน ป.1 ศึกษาเรื่องปลาโดะโจ 泥鰌 ) ฉันว่าญี่ปุ่นเขาพิถีพิถันกับการศึกษาของเด็กเขามากอย่างน่าทึ่ง ไม่ได้คิดจะอวยแต่เขา แค่อดคิดไม่ได้ว่าบ้านเราทำไมไม่ทำอย่างนี้บ้าง... ก่อนกลับเหลือบเห็นศาลากอดหนูแกสบี้ (ที่จริงเป็นเครือญาติของหนูตะเภานั่นแหละ) เลยถือโอกาสทำตัวเป็นเด็กขอไปนั่งกอดนั่งลูบบ้าง... คิดถึงจิ้มจุ่มจังเลย ปล.ยุอ...

ทางจักรยาน โรคขี้เกียจกำเริบ พอไม่ได้กำหนดการมาบังคับก็ไม่ยอมลุกไปอาบน้ำซักที การไม่ยอมรีบอาบน้ำแต่เช้านี่เคยทำให้แผนการวันหยุดพังมาหลายรอบละ ทีจริงวันนี้ว่าจะไปภูเขามิตาเกะ แต่ดูอากาศแล้วถ้าไปเดินกลางแจ้งครึ่งค่อนวันคงได้มีไข้เป็นของแถมแน่ ยิ่งช่วงนี้เพื่อนนัทสึตันออกอาการป่วยกันหลายคนด้วย ไม่ควรๆ เลยพับแผนเปลี่ยนใจไปฟิตเนสแทนดีกว่า... แต่ด้วยความไม่ยอมลุกไปอาบน้ำก็ทำให้ไม่ทันคลาสโยคะ ดีว่าได้ซักผ้าไม่งั้นคงไม่มีประโยชน์ใดๆ เกิดขึ้นในวันนี้เลย... กว่าจะออกจากหอก็ปาเข้าไปบ่ายสาม ไปกินกลางวันร้านเดิมที่วีว่ามอลล์ เสร็จแล้วแดดเริ่มร่มลงเลยปั่นจักรยานออกกำลังกายเล่นไปทางฝั่งตะวันออกของสถานีรถไฟ เคยเห็นในแผ่นพับของเมืองมีแผนที่ที่บอกว่าไปทางนั้นเรื่อยๆ จะเจอแม่น้ำ เจอแม่น้ำจริงๆ หลังจากปั่นไปไกลจนเกือบจะหันรถกลับหอแล้ว แถวริมน้ำมีต้นไม้เยอะ เห็นสีเขียวเยอะๆ แล้วก็สบายใจเลยปั่นไกลออกไปเรื่อยๆ เจอ cycle road ด้วย แม้เป็นสายสั้นๆ แต่ฉันก็เจอเธอแล้ว หึหึ ปล. ต้นโทรมาอธิบายจุดที่ให้แก้ไขให้ มคอ.3 แล้ว เบากว่าที่คิดไว้... ชอบกังวลเกินเหตุนะกัลยา ปล.2 ดีใจที่สุดของวันนี้คือ อ.คาวามุระตอบก...

ถ้วยชารูปแมลงปอ วันนี้ครบรอบยายเสียได้ 12 ปี ช่วงเช้าเรียนวิชาไวยากรณ์ ฟูซังก็ยังไม่มาเรียนเพราะอาการผื่นแพ้กำเริบอีก ทำให้ที่นั่งของฟูซังว่าง ฮัวซังจึงย้ายไปนั่งแทนเพราะที่ของฟูซังแอร์ไม่ตกใส่แล้วเอาป้ายชื่อฟูซังมาวางไว้ตรงที่นั่งข้างฉันที่แอร์แรงแทน เรซึกิซังน่ารักมาก... เห็นแบบนั้นแล้วเขาก็ย้ายมานั่งตรงที่ฟูซังแล้วย้ายป้ายฟูซังไปวางตรงที่นั่งเดิมของตัวเอง บอกว่าฟูซังยังไม่หายป่วยไม่อยากให้ป้ายชื่อของฟูซังตั้งอยู่ตรงที่นั่งที่เย็นแบบนั้น ฉันว่าเขาน่ารักจริงๆ เพื่อนร่วมชั้นทุกคนต่างก็เป็นห่วงฟูซัง วันนี้ฉันมีโอกาสช่วยเหลือเธอด้วยการสรุปบทเรียนและการบ้านให้ฟังด้วย รู้สึกดีใจมากที่ตัวเองได้ทำประโยชน์แก่ผู้อื่น ช่วงบ่ายวันนี้มีกิจกรรมสาธิตพิธีชงชา มีหลายอย่างที่รู้สึกทึ่งกับงานนี้ แรกสุดเลยก็คือห้องฮอลโล่งๆ กว้างๆ ที่ใช้จัดกิจกรรมบ่อยๆ ได้แปลงร่างเป็นห้องชมการแสดงที่มีที่นั่งแบบอัฒจันทร์ 😮 เพิ่งรู้ว่าที่ผนังห้องโถงนี้มีอัฒจันทร์พับซ่อนอยู่ ฉันจะต้องสืบให้ได้ว่ามันเก็บไว้ยังไง... ส่วนการสาธิตพิธีชงชา (เป็นแบบอุระเซ็งเคะ) ที่ได้ชมในวันนี้ทำให้ฉันรู้สึกถึงความขลังของพิธีกรรม แม้ว...

อบรมจบกลายเป็นนักปิงปองปะ 😁 เมื่อเย็นทานข้าวโต๊ะเดียวกับรินะซัง อยู่ๆ รินะซังก็ขวนไปร้องคาราโอเกะ แกบอกว่าแกร้องไม่ค่อยเก่งเลยชวนฉันไปร้องกันสองคนหลังทานข้าวเสร็จ สงสัยแกจะประเมินว่าฉันก็คงร้องไม่เก่งเหมือนกัน ฮ่าาา สรุปก็ร้องไม่เก่งทั้งคู่จริงๆ พอร้องไปได้สักพักก็มีเพื่อนๆ มาร่วมวงด้วยอีกหลายคน รินะซังจึงปลีกตัวกลับก่อน (เพราะไม่ได้ร้องแล้ว) ส่วนฉันก็หาจังหวะตีปิงปอง พูดถึงปิงปองไม่ได้เล่นมานานมากเกือบสิบปีได้ แล้วที่เคยเล่นได้ก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร พอดีที่ศูนย์อบรมมีโต๊ะปิงปองให้ก็เลยชวนเก๋ไปเล่นเป็นการออกกำลังกายตั้งแต่อาทิตย์แรกๆ ที่มา เล่นกันแทบทุกวันจนเพื่อนหลายคนแอบคิดว่าคนไทยคงชอบเล่นกีฬาปิงปองกัน และคงจะเล่นเก่ง แต่เปล่าเลย ยิ่งเล่นกับสุมาน (เนปาล) และดิอัน (อินโด) ยิ่งแล้ว แพ้ตลอด... วันนี้มีคู่เล่นปิงปองใหม่คือลุงเกาหลี ทีแรกก็เข้ามาเปลี่ยนสุมานเล่นแบบเกรงใจๆ แต่ผ่านไปไม่นานนักฮีเปิดคอร์สเทรนนิ่งกัลยาเลยค่ะ บอกว่าจับไม้อย่างนี้ๆๆ แล้ววาดไม้ไปข้างหน้าอย่างงี้ๆๆ ถ้าจับแบบนั้น (แบบที่ฉันจับอยู่ตอนนั้น) ลูกมันก็จะโด่งๆๆ เทรนเสร็จก็เล่นต่อ พอลูกตก (เพราะฝั่งไหนก็ไม่รู้หละ) ลุง...

บงโอโดริเมื่อวานนี้ อาจารย์ให้จับคู่พูดคุยกับเพื่อนในชั้นแล้วอัดเสียงไว้เพื่อนำมาวิเคราะห์ว่าการสื่อสารโดยเฉพาะการเป็นผู้ฟังของเรามีข้อบกพร่องตรงจุดไหน ฉันได้คู่กับ Zsolt（ジョルト）ชาวฮังการี ตอนคุยก็คุยไปเรื่อยแต่ตอนฟังเสียงของตัวเองนี่ เอิ่มมม ฉันว่าเรื่องการเป็นผู้ฟังตัวเองทำได้ค่อนข้างดี ถ้าหัวเราะให้น้อยลงอีกนิดก็จะดีขึ้นอีก แต่สิ่งที่รู้สึกอายจนไม่ค่อยอยากจะฟังนานๆ ก็คือเสียงของตัวเองจากเครื่องบันทึก จริงๆ เมื่อคืนก็นั่งฟังเสียงทำการบ้านประเมิน speech ของตัวเองก็เขินเหมือนกัน คือเสียงจะหวานเย็นเนิบนาบไปไหน... เคยอ่านจากไหนซักแห่งเขาพูดถึงเรื่องนี้ว่าเป็นเพราะในหูเรามีกระดูกค้อนทั่งโกลนทำให้เราได้ยินเสียงที่เราเปล่งออกไปแตกต่างจากเวลาฟังเสียงจากเครื่องบันทึกเพราะทิศทางที่เสียงกระทบกระดูกในหูต่างกัน... หมายความว่าเวลาเราพูดคนอื่นได้ยินเสียงเราเหมือนเวลาเราฟังเสียงตัวเองจากเครื่องบันทึกงั้นเหรอ อยากรู้จังว่าแล้วจริงๆ แล้วเสียงของเราเป็นยังไงกันแน่ ปล. ช่วงนี้เติร์ดกำลังซ้อมเต้นเพื่อแสดงในงานวันแม่ คิดถึงจังเลย

เชิดสิงโตกับคุณเวเว (เมียนมา) และคุณอะนะกะ (อินเดีย) เป็นอีกวันที่ประทับใจในความทุ่มเทของอาจารย์ในศูนย์นี้ที่จัดงานเทศกาลฤดูร้อน （夏祭り）ให้เราได้เล่นสนุกกัน โดยอาจารย์ประจำชั้นต่างๆ จัดซุ้มเกมหรือซุ้มวัฒนธรรมญี่ปุ่นให้เราได้เข้าร่วม มีซุ้มเกี่ยวลูกโป่งน้ำ  ヨーヨー釣り (อ.คิคุโอกะ หน.อาจารย์นัทสึตัน) ซุ้มโยนบอล ストラックアウト (อ.ฮามาดะ ห้อง 1) ซุ้มโยนห่วง 輪投げ (อ.คิมุระ ห้อง 2) ซุ้มตีกลองเชิดสิงโต  太鼓叩きと獅子舞 (อ.โอยะ ห้อง 3) และซุ้มยุคะตะ 浴衣着付け (อ.ชิโนฮาร่า ห้อง 4 ของเรา) นานแล้วที่ไม่ได้เล่นเกมงานวัดเหมือนเป็นเด็กๆ อย่างในวันนี้ เล่นไปหลายเกมโดยเฉพาะเกมโยนบอลเพราะอยากได้สมุดโน้ตของเจเอฟแต่ก็ไม่ได้ อาจารย์ก็ใจดีบอกว่าคนที่โยนได้ไม่ถึงเกณฑ์รับรางวัล (คือ 15 คะแนนในการโยน 5 ครั้ง) ให้เลือกยางลบแแฟนซีไปได้สองก้อน กัลยาได้มาทั้งหมด 12 ก้อน หมายความว่าอะไร ฮ่าๆๆ ในที่สุดคุณสุมาน (ชาวเนปาล ห้อง 2) คงสงสัยเลยให้สมุดโน้ตเจเอฟที่เขาเล่นได้ เราเลยเอาโน้ตแพดซานริโอที่โยนห่วงได้แลก นอกจากเล่นเกมชิงรางวัลแล้วซุ้มเชิดสิงโตก็สนุก อาจารย์ก็ช่างสรรหามาสอนแถมมีหัวสิงโตให้ถือด้วย ตลกมาก เล่นเกมซุ้มต่างๆ ไ...

จะอดตายเพราะหนังสือเล่มนี้ เซ็งตัวเองมาก ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีเงินเหลือติดตัวแค่ 1,000 เยนและไม่ควรกดตังวันนี้เพราะจะโดนหักค่าธรรมเนียมยังจะซื้อหนังสือที่ Book Off หมดไป 360 อีก (แต่หนังสือน่าสนใจมากชื่อเรื่อง タイ居座り日記 เป็นการ์ตูนสี่ช่องที่แม่บ้านชาวญี่ปุ่นที่ติดตามสามีไปอยู่กรุงเทพฯ เขียนเล่าเรื่องวัฒนธรรมไทยในแง่มุมของชาวญี่ปุ่น ซึ่งมันใช่มากๆ อ่านแล้วอดหัวเราะไม่ได้เลย ตรงเผง) ทำให้เหลือเงินอยู่แค่ 640 กับเศษอีกนิดหน่อย จำจำนวนแน่ชัดไม่ได้ กะว่าเย็นนี้กินสปาเก็ตตี้ 580 บวกขนมปังสี่ชิ้น 100 เยน รวมเป็น 680 เยนที่ร้านเดิมตรงวีว่ามอลล์ก็แล้วกัน ปรากฏว่าทั้งกระเป๋ามีเงิน 671 เยนขาดเหรียญ 10 ไปหนึ่งเหรียญเลยอดกินขนมปัง 😔  หลังกินสปาเก็ตตี้เหลือตังอยู่ในมือ 91 เยน คิดว่าลองมองหาข้าวปั้นหรือขนมเล็กๆ น้อยๆ ซักชิ้นมากินดีกว่าเผื่อหิวกลางคืน ก็พบว่าที่ซุปเปอร์มีข้าวต้มไข่แบบถุงที่เอาถุงต้มอุ่นอาหารให้ร้อนแล้วกิน 88 เยน แต่เกรงใจไม่อยากซื้อของชิ้นเดียวไปเข้าคิวจ่ายเงินซึ่งมีคนต่อแถวยาวอยู่แล้วจึงเปลี่ยน คิดว่าไปซื้อที่คอนบินี่ดีกว่า ระหว่างปั่นจักรยานกลับบ้านจึงแวะแฟมิลี่มาร์ทปรากฏว่าข้าว...

นักแบกมิโคะฉิรุ่นเยาว์ เมื่อเช้าชาวบ้านในละแวกรอบศูนย์ฝึกอบรมจัดงานเทศกาลฤดูร้อนประจำปี（北浦和五丁目の夏祭り）ขึ้น ซึ่งงานเทศกาลของญี่ปุ่นจะต้องมีการแห่โอะมิโคะฉิ (สิ่งที่เหมือนศาลเจ้าจำลองมีไม้คานหามให้คนแบก) เสมอ คนย่านนี้เขาจัดให้เป็นงานเด็ก ให้เด็กตัวเล็กๆ ไปจนถึงเด็กโตช่วยกันแบกโอะมิโคะฉิไปบูชาเทพเจ้า น่ารักมากๆ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมประเพณีของเขาอยู่มาได้นานหลายชั่วอายุคน พอตกเย็นก็ไปดูเทศกาลคิตะอุระวะคะวะชิน（北浦和かわしん祭り）ที่เริ่มตั้งขบวนที่หน้าซุปเปอร์ AEON เดินไปทางเอขิ คราวนี้เป็นผู้ใหญ่เป็นคนแบกโอะมิโคะฉิ นี่คือผลลัพธ์ที่ชัดเจนของการปลูกฝังให้เด็กๆ มีส่วนร่วมรับผิดชอบในเทศกาลตั้งแต่เด็ก (เหมือนเมื่อเช้านี้) ของชาวญี่ปุ่น ปล.1 อาจารย์อิวะมะ เอมิ（岩間恵美）ผู้สอนการใส่ยุคะตะและกิโมโนที่คุณคิตตะกะแนะนำให้รู้จักและจะพาฉันไปเรียน+เที่ยวกับท่าน ตอบข้อความที่ฉันเขียนไปขอคำแนะนำเกี่ยวกับยุคะตะที่ว่าจะซื้อทางเน็ตว่า อาจารย์ตั้งใจจะมอบยุคะตะให้เป็นของขวัญในวันที่ฉันมาเที่ยว รู้สึกทั้งเกรงใจและขอบคุณอาจารย์และคุณคิตตะกะมากที่ใจดีกับฉัน สรุปว่าฉันก็ไม่ต้องซื้อยุคะตะเองแล้ว ปล.2 ช่วงบ่ายไป AEON ซึ่งเพิ...

Shall we dance? เงินไม่ค่อยจะมีแต่อยากจะได้ยุคาตะซักชุดเอาไว้เผื่อมีกิจกรรมด้านวัฒนธรรมที่มหาลัยก็จะได้ช่วยสอนวิธีใส่ชุดยุคาตะและวิธีการพับยุกาตะด้วยตนเองให้นักศึกษาได้ เมื่อวันพฤหัสคุณแอนนา (รัสเซีย) เล่าให้ฟังว่าไปซื้อยุคาตะที่ยูนิโคล่มาในราคาสองพันกว่าเยน เท่ากับที่ฉันเคยซื้อสมัยเรียน ป.โท เลย พอฟังแล้วก็ตั้งใจว่าวันหยุดจะต้องไปสอยมาให้ได้ แต่ก่อนไปคุณคิตตะกะบอกทาง FB Messenger ว่าปีนี้ยูนิโคล่ไม่ขายยุคาตะ เกิดความสับสนว่ายังไงกันแน่ แต่เพื่อความแน่นอนก็เลยออกไปยูนิโคล่ที่โอมิยะ... ไม่มี สงสัยว่าเป็นร้านเล็กเลยไม่มีจึงไปยูนิโคล่ที่ Cocoon City ด้วย แต่ก็ไม่มี แล้วแอนนาไปซื้อที่ยูนิโคล่ไหน 😕 ระหว่างที่รอขึ้นรถไฟที่คิตะอุระวะเหลือบไปเห็นอาคารที่เลียบแนวรางเป็นโรงเรียนสอนเต้น （ダンス学院）ก็นึกถึงหนังเรื่อง Shall we ダンス？ ขึ้นมาเลย พระเอกเห็นนางเอกในโรงเรียนสอนเต้นขณะรถไฟแล่นผ่านสถานีนี้รึเปล่า... คงไม่ใช่แค่คิดเล่นๆ

ภาพตอนสปีชจากคลิปวีดีโอ เครียดทั้งวันตั้งแต่เช้า ตื่นมาตั้งแต่ตีห้า อาบน้ำอาบท่าออกไปดาวน์โหลดโปรแกรมวินโดว์ 10 ที่ห้องคอมส่วนกลาง โหลดไม่ได้เพราะต้องกรอก username และ password ต้องมาขอโหลดที่ห้องเก๋จนได้ในที่สุด แต่พอเอามาลงคอมตัวเอง อ้าว คอมไม่ตอบสนองอะไรเลย ยังคงนิ่งอยู่หน้าเดิม เซ็งอยู่จนถึงเวลาเข้าเรียน เมื่อวานอาจารย์โอซึมิบอกว่าจะให้พวกเราสปีชหัวข้อ 「私の教育論」อาจารย์ให้ไปคิดหรือเขียนเตรียมมาก่อนก็ได้ แต่ถึงยังไงวันนี้ก็จะให้เวลาเขียนในช่วงเช้าอยู่แล้ว เมื่อวานนี้ทีแรกฉันก็ตั้งใจจะเขียนร่างสปีชมาเพื่อที่วันนี้จะได้ทำแค่แก้ไขร่าง แต่คอมดันเจ๊งซะก่อนทำให้ฉันกังวลว่าข้อมูลสำคัญในคอมจะหายไปถ้ากู้ไม่ได้ มัวแต่เอาเวลาหาวิธีแก้คอม ไม่มีกะใจจะเขียนร่างอะไรทั้งนั้นเลยต้องมาปั่นในเวลา 3 ชั่วโมงในชั้นเรียน เขียนได้หนึ่งหน้า อาจารย์ก็ใจดีรอตรวจแก้ให้จนแทบไม่ได้ทานกลางวัน พอคาบเรียนบ่ายก็สปีชกันเลย ซ้อมยังไม่ทันจบซักรอบ ก็เลยพูดได้ไม่ดีนักแต่พอดูคลิปที่ อ.ชิโนฮาร่าถ่ายให้แล้วรู้สึกก็ไม่เลว พอเลิกเรียนคุณโจเซฟช่วยหาทางแก้คอมให้จนสามารถลงวินโดว์ใหม่ได้ในที่สุดและข้อมูลสำคัญก็ไม่หายด้วย เสียแต...

เค้กก่อนเครียด ชีวิตคนเราเหมือนเรือล่องนาวา มีขึ้นมีลงตามกระแสคลื่น เมื่อเย็นอารมณ์ดีที่ทำงานส่งมหาลัยเสร็จแล้ว หลังเลิกเรียนเลยไปกินเค้กญี่ปุ่นอร่อยๆ เป็นรางวัลชีวิตแล้วจะกลับศูนย์ไปทำการบ้าน ปรากฏว่า... คอมพัง!!! ไม่ยอมเข้าหน้าเดสก์ท็อปเลย พยายามแก้ไขปัญหาเป็นชั่วโมงแต่ไม่เป็นผล เศร้ามากอะ ชีวิตการทำงานและชีวิตส่วนตัวของชั้นอยู่ในนั้น ชีวิตคนเราเหมือนเรือล่องนาวา มีขึ้นมีลงตามกระแสคลื่น 

สาวคลาส 4 ฮัวซัง นับถือในความทุ่มเทให้กับการจัดอบรมของทีมงานที่นี่จริงๆ เขาจัดเวิร์คช็อปให้เราได้ลองดูลองทำเป็นประสบการณ์ทุกสัปดาห์เลย วันนี้ก็เชิญอาจารย์กิโมโนมาสอนวิธีการพับและสวมชุดยูกาตะด้วยตนเองให้พวกเรา ที่จริงฉันเคยเรียนรู้วิธีการสวมชุดยูกาตะด้วยตนเองมาก่อนแต่นั่นก็เป็นเรื่องเมื่อเกือบสิบปีก่อนแล้ว คิดว่าจะจำไม่ได้แล้วแต่พอได้ดูอาจารย์สาธิตและอธิบายอีกครั้งก็เหมือนกับว่าทักษะเก่าๆ ค่อยกลับคืนมาจนฉันสวมและพับด้วยตัวเองได้โดยไม่ต้องให้อาจารย์ช่วยเหลือมากนัก ส่วนสวยไม่สวยก็เป็นอีกประเด็นหนึ่ง ในการสวมยูกาตะ (รวมถึงกิโมโนด้วย) มีหลายขั้นตอนที่ต้องพับต้องจีบผ้า การพับชุดเก็บก็อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้รู้สึกว่าคนญี่ปุ่นเก่งเรื่องพับ น่าจะเป็นด้วยความชอบด้วยหละ การพับจึงแฝงอยู่ในวัฒนธรรมต่างๆ อีกมากมายของญี่ปุ่น ไม่ว่าจะเป็นโอริงะมิ การใช้ฟุโระชิขิ ฯลฯ วัฒนธรรมเหล่านี้สามารถนำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้ด้วย

สิ่งแปลกปลอมในภาพนี้คืออะไร... มคอ.7 รับปากกับหัวหน้าสาขาไว้ว่าจะเขียนส่ง มคอ.7 ส่วนของตัวเองส่งภายในวันที่ 12 ก.ค. (ก็คือวันพรุ่งนี้อะ!) จึงจำเป็นต้องหมกตัวอยู่ในห้องตลอดหลังเลิกเรียน... แต่ก็ไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่เพราะในห้องก็มีสิ่งเร้าให้โอ้เอ้มากมาย ทั้งไวไฟ ทั้งทีวี 😔 แต่ ณ จุดนี้จะดาระดาหระไม่ได้อีกแล้ว พรุ่งนี้ต้องส่งแล้ว ตั้งใจหน่อย อีกนิดเดียวจะได้ปลดแอกแล้ว 💪😐 ปล. บทรีวิวหนังสือที่อาจารย์เอามาคืนให้ อาจารย์ให้ดิสคัสกับคู่ (คุณโจเซฟ) แล้วปรับให้ดีขึ้นอีกหน่อย โดยรวมเมื่อแก้แล้วฉันว่างานตัวเองอยู่ในเกณฑ์น่าพึงใจ 😙

บทรีวิวหนังสือชิ้นแรกในชีวิต เรียนวิชาภาษาผูกพันกับการอ่านการเขียนมากว่าครึ่งชีวิตเพิ่งจะมีโอกาสเขียนรีวิวหนังสือแบบเป็นทางการก็คราวนี้ เมื่อ อ.ชิโนซากิ เซ็ทสึโกะ （篠崎摂子）มอบหมายให้พวกเราเขียนแนะนำหนังสือภาษาแม่ของตัวเองที่ยังไม่เคยได้รับการแปลเป็นภาษาญี่ปุ่นมาก่อนและเป็นหนังสือที่ทำให้ผู้อื่นได้เห็นภาพสังคมปัจจุบันในประเทศของตน ฉันเลือกหนังสือ "เรไรรายวัน" ของ ด.ญ.เรไร สุวีรานนท์ ที่ติดตามอ่านทางเฟซบุ๊คมาโดยตลอดเพราะอ่านง่ายและรู้สึกเอ็นดูความคิดความอ่านของเด็ก ถึงแม้เนื้อหาจะไม่ได้แสดงภาพสังคมไทยในองค์รวมแต่ก็ทำให้ผู้อ่านได้รู้ถึงวิธีการเลี้ยงดูลูกของชนชั้นกลาง เนื้อหาการศึกษาในโรงเรียนประถม และความสนใจของเด็กๆ ในระดับชั้นนี้ อาจารย์ให้พวกเราใช้ภาษาที่เป็นทางการ แต้มด้วยถ้อยคำที่คมคาย ฉันดีใจที่ได้ฝึกเขียนเพราะเป็นการเรียนรู้ใหม่ แต่ความยากมันอยู่ที่ต้องเขียนรีวิวเป็นภาษาญี่ปุ่นประมาณ 500 ตัวอักษรภายในเวลา 1 คาบเรียน! แต่ก็เสร็จทันส่งท้ายคาบจนได้ แต่ผลงานจะดีร้ายยังไงนั้นต้องรอดูเวลาอาจารย์คืนงานมาให้ในวันพรุ่งนี้หละ

หน้าสมุดตารางรถไฟ ฤดูร้อนของญี่ปุ่นไม่ได้แพ้บ้านเราเลยซักนิด การออกไปเที่ยวกลางแจ้งจึงไม่ค่อยจะเหมาะนัก ดังนั้น วันนี้จึงตัดสินใจไปชมพิพิธภันฑ์รถไฟที่โอมิยะ พิพิธภัณฑ์จัดได้ดีงามตามมาตรฐานญี่ปุ่น คือไม่รู้สึกเสียดายตังค์ค่าเข้าชมเลย ในส่วนจัดแสดงประวัติศาสตร์การรถไฟมีข้อความหนึ่งเขียนไว้ว่า "พอสามัญชนคนธรรมดาสามารถเข้าถึงการใช้รถไฟโดยสารได้ การรับรู้เรื่องเวลาของผู้คนเปลี่ยนไป" จริงทีเดียวเพราะรถไฟมีตารางการเดินรถที่แบ่งเวลาออกเป็นส่วนๆ ทำให้คนรู้สึกถึงการมีอยู่ของเวลาชัดเจนขึ้น ความรู้สึก "เสียเวลา" เมื่อไม่ได้ใช้บางช่วงเวลาให้เกิดประโยชน์ก็เกิดขึ้น ชีวิตผู้คนก็เร่งรีบขึ้น ชีวิตของคนกรุงเทพฯ ก็เหมือนคนญี่ปุ่นขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่มีรถไฟฟ้า แต่ก็ต้องยอมรับว่ารถไฟทำให้การคมนาคมสะดวกสบายกว่าแต่ก่อนมาก อีกหนึ่งความสนุกของที่นี่คือโซนจำลองการขับรถไฟที่ให้คนไปนั่งที่นั่งคนขับโดยเบื้องหน้าจะฉายภาพทิวทัศน์สองข้างทางรถไฟสายนั้นๆ ที่คนขับมองเห็นจากกระจกหน้ารถ มันเป็นมุมมองที่แปลกตาไปจากมุมของผู้โดยสาร ฉันทดลองขับสายยามาโนะเตะ ช่วงระหว่างสถานีโอซากิถึงสถานีทาบาตะ แม้จะเ...

สปาเก็ตตี้อร่อย สมาชิกนัทสึตันออกไปข้างนอกกันเกือบหมดหอแต่ฉันกับเก๋นั่งทำงาน (หรอออ) อยู่ห้องไม่ออกไปไหนจนกระทั่งสี่โมงกว่า เริ่มหิวจึงออกไปหาอะไรทานในละแวกใกล้เคียง ตกลงกันว่าเอาจักรยานไปดีกว่า วันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่ได้ปั่นจักรยานชมเมือง เราปั่นผ่านสปอร์ตคลับแล้วเลียบขวาเข้าไปปั่นเลียบทางรถไฟ สักพักก็ถึงสถานีโยโนะ มีป้ายแนะนำเส้นทางท่องเที่ยวไหว้เทพเจ้าแห่งโชคลาภทั้งเจ็ด （七福神）ในศาลเจ้าทั่วเมืองโยโนะ (อารมณ์เดียวกับไหว้พระเก้าวัด) ตั้งใจไว้ว่าต้องไม่พลาด... จากโยโนะปั่นไปอีกนิดหน่อยก็เข้าเขต 新都心 มีห้าง Viva Homes ซึ่งมีฟู้ดคอร์ทอยู่ชั้น 3 จึงไปทานสปาเก็ตตี้เป็บเปรองชิโน่กับขนมปังสี่ก้อนที่นั่น รสชาติถูกปากและราคาเป็นมิตร (680 เยน) แฮะ แถมยังมีร้านไดโซด้วย ต่อไปคงได้ไปฝากท้องไว้ที่นั่นทุกสุดสัปดาห์แล้วหละ

มิร่าซัง! ศูนย์พาไปชมคาบุกิที่โรงละครแห่งชาติญี่ปุ่นมา จริงๆ แล้วคาบุกิที่ไปดูเป็น ชั้นเรียนแนะนำการชมคาบุกิ （歌舞伎鑑賞教室）คือก่อนจะได้รับชมการแสดงมีนักแสดงคาบุกิมาอธิบายเกี่ยวกับองค์ประกอบต่างๆ บนเวทีและเล่าเรื่องโดยสังเขปของการแสดงที่จะให้ชมในวันนี้ซึ่งเป็นเรื่องราวของ อิจิโจโอคุระ（一條大蔵物語）ชายสูงศักดิ์ซึ่งแท้จริงเป็นทายาทของเจ้านายฝ่ายเก็นจิ（源氏）แต่แกล้งทำตัวเป็นคนเพี้ยนเพื่อให้อยู่ร่วมในสังคมของฝ่ายเฮเคะ（平家）ซึ่งเป็นศัตรูได้โดยไม่มีใครเคลือบแคลงสงสัย จนกระทั่งลูกน้องเก่าของเจ้านายฝ่ายเก็นจิออกมาสืบหานางโทคิวะโกะเซ็น （常盤御前）ภรรยาเก่าของเจ้านายที่ถูกฝ่ายเฮเคะจับตัวมาแล้วมอบให้เป็นภรรยาของอิจิโจโอคุระ จึงได้แสดงตนว่าตนเองไม่ได้เพี้ยนแต่แกล้งทำเพื่อเฝ้าหาจังหวะแก้แค้น... จริงๆ เป็นอุบายที่ต้องใช้ความอดทนอดกลั้นสูงโดยเฉพาะต่อคำถางถาก คล้ายเรื่องพระเตมีย์ที่แกล้งใบ้ในชาดก ต่างก็แต่วัตถุประสงค์ที่แกล้งทำนั้นเหมือนดำกับขาว อิจิโจทำเพื่อรอแก้แค้นแต่พระเตมีย์ทำเพื่อบำเพ็ญบารมีเพื่อการหลุดพ้น... การที่ได้ฟังคำอธิบายวิธีการชมก่อนชมจริงทำให้ดูคาบุกิได้เข้าใจมากขึ้น มันไม่ได้สนุกขนาดคลาดสายตาไม่ได้...

1965年　ハエ取りをしている小学生たち ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ได้รับการชื่นชมเป็นอย่างมากในเรื่องการจัดการขยะ แต่กว่าที่จะสามารถจัดการขยะอย่างมีประสิทธิภาพอย่างนี้ได้เขาเคยประสบปัญหาใหญ่หลวงจากขยะมาแล้ว พูดได้ว่าการพัฒนาของทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีที่มาที่ไป วันนี้ได้สัมภาษณ์คุณมิจิโกะ ทะคุโบะ（田久保美智子）เรื่องการจัดการขยะซึ่งเป็นกิจกรรมในหัวข้อ 自然と環境 วิชา 総合日本語 ก่อนสัมภาษณ์รู้สึกกังวลว่าจะทำได้ดีหรือไม่ พอเริ่มสัมภาษณ์ตอนแรกก็เกร็งหน่อยๆ แต่สักพักก็เริ่มสนุก เรื่องที่คุณทะคุโบะทำให้ฉันตาโตหลายครั้งเพราะได้ความรู้ใหม่ คำถามที่ถามแล้วได้รับคำตอบที่น่าสนใจก็คือคำถามที่ว่า "ตอนเด็กๆ ได้รับการสอนอย่างไรเกี่ยวกับการจัดการขยะ" คำตอบของเขาคือสมัยเด็กๆ อาศัยอยู่แมนชั่น คนที่อยู่แมนชั่นเวลาจะทิ้งขยะจะต้องเอาขยะจากห้องของตนเองมารวมไว้ในห้องรวบรวมขยะกลางของแมนชั่นก่อน ในนั้นจะมีที่วางขยะแยกเป็นประเภทต่างๆ เช่น กระดาษ เสื้อผ้าเก่า ขวดแก้ว ขวดพลาสติก ฯลฯ พ่อแม่ของคุณทะคุโบะจะให้ลูกๆ เป็นคนเอาขยะไปทิ้งในห้องรวบรวมขยะอยู่เป็นประจำ ทำให้คุณทะคุโบะเคยชินและจำวิธีการแยกขยะโดยธรรมชาติ อีกคำตอบ (ซึ่งน่าสนใจมาก) ...

พัดฝีพู่กันของฉันที่เขียนเมื่อวานนี้ ในชั้นเรียนการสอนอาจารย์ฟุรุคาว่า โยชิโกะ（古川嘉子）มาบรรยายเรื่องการเรียนรู้ภาษาที่สอง (หมายถึงภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาแม่ของตนเอง ไม่ว่าจะรู้กี่ภาษาก็นับเป็นภาษาที่สองหมด ไม่มีภาษาที่สาม สี่...) และในกระบวนการเรียนรู้ภาษาที่สองนั้นจะเกิดปรากฏการณ์ที่เรียกว่า 中間言語 ขึ้น ปรากฏการณ์นี้พูดง่ายๆ ก็คือการที่สมองของคนเราพยายามจะอินพุทหลักเกณฑ์ของภาษาใหม่เข้าไปแต่ถูกขัดขวางโดยหลักภาษาที่รู้มาก่อนหน้านี้ หากรู้ภาษาที่สองอื่นๆ ก่อน ภาษาที่มักจะแว้บเข้ามารบกวนในหัวเวลาที่เรากำลังพยายามพูดภาษาที่สองอีกภาษาหนึ่งอยู่ก็มักจะเป็นภาษาที่สองอีกภาษามากกว่าภาษาแม่ของตนเอง มิน่าล่ะ บางครั้งฉันเคยนึกคำพูดภาษาอังกฤษแต่ในหัวกลับมาคำพูดความหมายเดียวกันนั้นเป็นภาษาญี่ปุ่นแล่นเข้ามา อาจารย์บอกว่าอาจารย์ก็เป็น

ฝีมือคุณครู นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่ไม่ได้เขียนพู่กันญี่ปุ่น บ่ายวันนี้ในชั้นเรียนวัฒนธรรมทางศูนย์จัดให้พวกเราได้ฝึกเขียนอักษรคันจิด้วยพู่กันจนคุ้นแล้วจึงให้เขียนคันจิที่ชอบลงบนพัด ฉันเลือกคำว่า 夢 ที่แปลว่าความฝันซึ่งมาจากตัวอักษรคันจิในชื่อ 真夢 จริงๆ อยากจะเขียนคันจิ 真 ที่แปลว่าความจริงลงบนอีกด้านหนึ่งของพัดด้วย แต่ไม่ได้ฝึกเขียนคำนี้มากพอ กลัวว่าจะทำให้เสียของเลยเขียนฝันไว้แค่คำเดียว นอกจากนี้ยังมีกิจกรรมเขียนอักษรพู่กันลงในกระดาษแผ่นใหญ่ （書道パフォーマンス）ด้วย ฉันอยู่กลุ่มเดียวกับเก๋ ฮัว โจะรุโตะ คุเระโอะ ช่วยกันเขียนคำว่า 夏 แล้ววาดรูปประดับซะเลอะเทอะมาก 😆 อาจารย์ยามาโมโตะ มิกะ （山本実佳）ผู้รับผิดชอบกิจกรรมนี้เล่าว่าการกลับมาบูมอีกครั้งหนึ่งในยุคนี้ของโชะโดในประเทศญี่ปุ่นมีที่มาจากการ์ตูนเรื่อง โทเมะฮาเนะ（ とめはね ）กระแสของการ์ตูนเรื่องนี้ทำให้คนรุ่นใหม่กับมาสนใจศิลปะการเขียนพู่กันกันมากขึ้น แต่ก็เห็นว่าญี่ปุ่นเขามีการประยุกต์รูปแบบของโชะโดให้เข้ากับยุคสมัยมากขึ้นอย่าง 書道パフォーマンス ก็เป็นการเขียนประกอบดนตรีและมีการเพิ่มเติมรูปวาดลงไปด้วย เป็นแนวทางการอนุรักษ์ที่เข้าท่าดี

ผู้อพยพชาวไทยและเวียดนาม วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนและเป็นวันซ้อมอพยพหนีไฟด้วย ห้อง 4 ซึ่งเป็นห้องโจคิว มีครูประจำชั้นชื่อ อ.ชิโนฮาร่า อะขิ （篠原亜紀）ซึ่งเป็นสาวโสดที่มีบุคลิกนิ่งๆ จนดูเหมือนดุ ฟังแล้วรู้สึกว่าบุคลิกคล้ายๆ ฉัน แต่จริงๆ คงจะใจดี (เพราะฉันใจดีไง 😉) อาจารย์เคยไปสอนภาษาญี่ปุ่นที่อเมริกาสามปีและรัสเซียอีกเจ็ดปี (เลยอาจจะติดนิสัยไม่ค่อยยิ้มของคนรัสเซียมามั้ง) และอีกอย่างที่คล้ายฉันคืออาจารย์เป็นฮิโตริกุระฉิที่เลี้ยงแมวตัวหนึ่งชื่อ "ทามาร่า" เป็นแมวจรที่อาจารย์เอามาเลี้ยงตั้งแต่สมัยอยู่รัสเซียแล้วเอากลับมาญี่ปุ่นด้วย ฉันว่าเหมือนฉันกับจิ้มจุ่ม 😺 ส่วนการซ้อมหนีไฟตามกำหนดการจะเริ่มซ้อมตั้งแต่ 16:00 น. แต่ช่วงเช้าก่อน 9 โมงเล็กน้อยขณะที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังแต่งตัว เสียงกริ่งสัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้นที่ชั้น 4 นี่แหละ ยังไม่ถึงเวลาซ้อมเลยอุ่นเครื่องก่อนซะละ ฉันไม่ตกใจเท่าไหร่ ไม่ออกไปโผล่หน้าดู เพราะแต่งตัวยังไม่เสร็จและเพราะตอนอยู่เด็นโซ่ก็มีเคสที่สัญญาณดังโดยที่ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นหลายครั้ง บางทีก็มีคนเผลอไปกดปุ่มสัญญาณเข้า บางทีก็เป็นเพราะ smoke detector จับควัน...

ดงดอกไฮเดรนเยีย ช่วงนี้ที่ญี่ปุ่นเป็นช่วงปลายฝนแล้ว ฉันจึงไม่คาดหวังว่าจะได้เห็นดอกไฮเดรนเยียสวยๆ แต่ระหว่างทางที่นั่งรถไฟเพื่อไปเลือกซื้อของฝากที่อุเอโนะก็เหลือบไปเห็นพุ่มดอกไฮเดรนเยียสีน้ำเงิน ฟ้า ม่วง ชมพูแซมกันบานเรียงเป็นแนวยาวบนกำแพงหินที่ขนานกับรางรถไฟแถวๆ สถานีเจ้าชาย （京浜東北線王子駅）ก็หมายมั่นปั้นมือว่าขากลับจะต้องแวะชมดอกไม้ที่สถานีนี้ ห้าหกชั่วโมงผ่านไปหลังจากซื้อของจนพอใจเราจีงกลับมาแวะที่นี่ ดอกไฮเดรนเยียที่เราเห็นจากบนรถไฟเป็นดอกไม้ในสวนสาธารณะอะสึกะยามะ （飛鳥山公園）โชคดีมากจริงๆ ที่ดอกไม้ส่วนใหญ่ยังไม่เหี่ยวทำให้เราเพลิดเพลินกับการเดินชมดอกไม้และถ่ายรูป คนญี่ปุ่นนี่ช่างโชคดีที่อยู่ในประเทศที่มีสี่ฤดูกาล (+บวกช่วงฝนโปรย) มีโอกาสได้ชื่นชมความงามที่ธรรมชาติได้แต่งแต้มไว้เป็นฉากที่แตกต่างในแต่ละฤดู คนญี่ปุ่นเองก็ช่วยกันปลูกต้นไม้ดอกไม้ต่างๆ ที่ทำให้ความงามของแต่ละช่วงเวลาเหล่านี้โดดเด่นเมื่อถึงเวลาของมัน ดูเขามีความสุขกับฤดูกาลดีเนอะ

先生のごほうびスタンプ ตั้งใจเป็นมั่นเหมาะว่ามาญี่ปุ่นคราวนี้จะต้องซื้อแสตมป์สำหรับใช้ปั๊มเวลาตรวจการบ้านนักศึกษากลับไปให้ได้ เดินหาในซุปเปอร์ AEON ใกล้ศูนย์อยู่หลายวันก็ไม่เจอที่ถูกใจ จนกระทั่งบ่ายวันนี้ หลังจากที่ฝนหยุดตกฉันกับเก๋ออกไปสำรวจเมือง Omiya (ซึ่งเป็นเมืองใหญ่ที่อยู่ห่างจากสถานี Kita-Urawa ไป 4 สถานี 6 นาที) และเจอร้าน Tokyu Hands ที่ขายของกระจุกกระจิก ที่นี่มีแสตมป์สำหรับครูให้เลือกมากมายหลายแบบ มากจนฉันใช้เวลาไปถึง 2 ชั่วโมงกว่าจะตัดสินใจเลือกได้ ที่จริงอยากได้สแตมป์ชุด "โคนัน" ด้วยเพราะนักศึกษารู้จักการ์ตูนโคนันกันทุกคน แต่ราคาของแสตมป์แต่ละชุด (2,400-3,700 เยน) ไม่น่าเอ็นดูสักนิด จึงสอยมาแค่สองชุดที่มีข้อความที่น่าจะได้ใช้บ่อย เทอมหน้านักศึกษาคงได้สนุกอ่านแสตมป์แน่... รึจะแค่เซนเซนะที่สนุก 　　　　　　　　　　今やらずにいつやる！？  　　　　　　　　　　提出期限を守りましょう！ 　　　　　　　　　　努力あるのみ！！ 　　　　　　　　　　やればできる！ 　　　　　　　　　　ガンバレ！ゴールは近い 　　　　　　　　　　ベストをつくせ！　　など