JF 夏短 24/52 : 卓球達人

อบรมจบกลายเป็นนักปิงปองปะ 😁

เมื่อเย็นทานข้าวโต๊ะเดียวกับรินะซัง อยู่ๆ รินะซังก็ขวนไปร้องคาราโอเกะ แกบอกว่าแกร้องไม่ค่อยเก่งเลยชวนฉันไปร้องกันสองคนหลังทานข้าวเสร็จ สงสัยแกจะประเมินว่าฉันก็คงร้องไม่เก่งเหมือนกัน ฮ่าาา สรุปก็ร้องไม่เก่งทั้งคู่จริงๆ พอร้องไปได้สักพักก็มีเพื่อนๆ มาร่วมวงด้วยอีกหลายคน รินะซังจึงปลีกตัวกลับก่อน (เพราะไม่ได้ร้องแล้ว) ส่วนฉันก็หาจังหวะตีปิงปอง พูดถึงปิงปองไม่ได้เล่นมานานมากเกือบสิบปีได้ แล้วที่เคยเล่นได้ก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร พอดีที่ศูนย์อบรมมีโต๊ะปิงปองให้ก็เลยชวนเก๋ไปเล่นเป็นการออกกำลังกายตั้งแต่อาทิตย์แรกๆ ที่มา เล่นกันแทบทุกวันจนเพื่อนหลายคนแอบคิดว่าคนไทยคงชอบเล่นกีฬาปิงปองกัน และคงจะเล่นเก่ง แต่เปล่าเลย ยิ่งเล่นกับสุมาน (เนปาล) และดิอัน (อินโด) ยิ่งแล้ว แพ้ตลอด... วันนี้มีคู่เล่นปิงปองใหม่คือลุงเกาหลี ทีแรกก็เข้ามาเปลี่ยนสุมานเล่นแบบเกรงใจๆ แต่ผ่านไปไม่นานนักฮีเปิดคอร์สเทรนนิ่งกัลยาเลยค่ะ บอกว่าจับไม้อย่างนี้ๆๆ แล้ววาดไม้ไปข้างหน้าอย่างงี้ๆๆ ถ้าจับแบบนั้น (แบบที่ฉันจับอยู่ตอนนั้น) ลูกมันก็จะโด่งๆๆ เทรนเสร็จก็เล่นต่อ พอลูกตก (เพราะฝั่งไหนก็ไม่รู้หละ) ลุงแกก็จะเปิดคอร์สเทรนอีก ทำท่าวาดไม้ให้ฉันทำตาม จนสุมานเหลือบมาเห็นจึงสะกิดดิอันให้ดูฉันกำลังโดนเทรนแล้วหัวเราะใส่ฉันคิกคักๆ 😅 ฮื่อ ลุงนะลุง มีความเป็นครูสูงไป๊

ปล.วันนี้ฟูซัง (เพื่อนร่วมชั้นชาวไต้หวัน) อาการแพ้กำเริบผื่นแดงกระจายไปทั้งร่างกายและใบหน้า โทรไปขอให้เจ้าหน้าที่ศูนย์พาไป รพ. แต่ไม่สามารถไปได้ทันทีเพราะ รพ. ยังไม่เปิดหรือหมอยังไม่มาอะไรนี่แหละ เธอต้องรอจนเกือบเที่ยงถึงได้ไป ตอนเย็นออกมาจาก รพ. อาการดีขึ้น เห็นเขาว่ากันว่าหมอวินิจฉัยว่าเป็นไข้หวัดโดยมีอาการผื่นแพ้ร่วมด้วย... การเจ็บป่วยในต่างแดนเป็นเรื่องลำบากลำบนมากเลยเนาะ แล้ว รพ.ญี่ปุ่นก็เงื่อนไขเยอะแยะไปหมด ไม่ได้ให้บริการตลอด  24 ชั่วโมงเหมือนบ้านเรา... ฉันเพิ่งรู้นี่แหละ... ขออย่าให้ตัวเองเป็นอะไรเล้ย สาธุ

ปล.2 วันนี้ในชั้นเรียนโซโกอาจารย์สอนเรื่องการสื่อสารอย่างมีประสิทธิภาพ ในส่วนของการสื่อสารด้วยการพูด อาจารย์ตั้งโจทย์เป็นสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดหลายสถานการณ์ เช่น ถ้าพบคนที่เคยเจอมาก่อนแต่จำชื่อเขาไม่ได้จะคุยกับเขาว่ายังไง ถ้าเจอคนดังจะเข้าไปทักเขายังไง แต่ที่ยากสุดคือถ้ามีคนที่เราจำทั้งหน้าและชื่อเขาไม่ได้เข้ามาคุยกับเราอย่างมั่นใจเราจะทำยังไง แถมโจทย์นี้อาจารย์ยังให้ฉันกับโจะรุโตะออกไปแสดงบทบาทสมมุติหน้าชั้น โดยฉันเป็นคนที่ถูกทัก... แล้วปฏิกิริยาตอบกลับของฉันก็ห่วยจริงๆ จบบทสนทนาไปโดยไม่ได้รู้ชื่อเสียงเรียงนามของคู่สนทนาเลย 😅  อาจารย์แนะว่าควรบอกให้อีกฝ่ายทราบอย่างสุภาพว่าเราจำไม่ได้และถามชื่อของเขา เช่น ฉันรู้จักคุ้นๆ หน้าคุณนะคะแต่นึกชื่อไม่ออกจริงๆ คุณชื่ออะไรนะคะ... อะไรทำนองนี้ พอถึงในส่วนของการสื่อสารด้วยการเขียน อาจารย์นำเรื่องการเขียนอีเมลมาสอน โดยให้เราอ่านอีเมลจากคนที่เคยพบกันครั้งแรกที่เขียนมาเพื่อรักษาความสัมพันธ์กับเรา แล้วบอกว่าอ่านเมลแต่ละอันแล้วรู้สึกอย่างไรและชอบเมลอันไหนมากที่สุด ตอนแสดงความคิดเห็นนี่เห็นได้ชัดเลยว่าความคิดความรู้สึกของชาวตะวันออกกับชาวตะวันตกนี่ต่างกันจริงๆ ชาวตะวันออกเราจะชอบการตอบที่นุ่มนวล มีการกล่าว และแสดงความรู้สึกเกรงใจกัน แม้ว่าบางทีจะทำให้เนื้อหาอีเมลเยิ่นเย้อไปบ้าง ในขณะที่ชาวตะวันตกมองว่าเมลแบบนั้นให้ความรู้สึกว่าอีกฝ่ายรุกเข้ามาใกล้ชิดเกินไปจนรู้สึกไม่ดี ชอบเมลที่กระทำและแสดงัตถุประสงค์ตรงไปตรงมามากกว่า... แล้วสุดท้ายอาจารย์ก็ให้การบ้านเขียนอีเมลถึงคนที่เราเคยพบและต้องการจะสานความสัมพันธ์กับคนคนนั้นต่อไป ส่งทางเมลภายในเย็นวันอังคารหน้า

ปล.3 แต่ก่อนที่จะเขียนการบ้าน ฉันร่างเมลถึงอาจารย์คาวามุระและขอให้อาจารย์ตรวจให้ก่อน หวังว่าเมลที่ได้รับการตรวจแก้จากอาจารย์ชาวญี่ปุ่นเป็นอย่างดีแล้วจะทำให้อาจารย์คาวามุระดีใจที่จะได้พบลูกศิษย์เก่าแย่ๆ อย่างฉัน