 |
บงโอโดริเมื่อวานนี้ |
อาจารย์ให้จับคู่พูดคุยกับเพื่อนในชั้นแล้วอัดเสียงไว้เพื่อนำมาวิเคราะห์ว่าการสื่อสารโดยเฉพาะการเป็นผู้ฟังของเรามีข้อบกพร่องตรงจุดไหน ฉันได้คู่กับ Zsolt(ジョルト)ชาวฮังการี ตอนคุยก็คุยไปเรื่อยแต่ตอนฟังเสียงของตัวเองนี่ เอิ่มมม ฉันว่าเรื่องการเป็นผู้ฟังตัวเองทำได้ค่อนข้างดี ถ้าหัวเราะให้น้อยลงอีกนิดก็จะดีขึ้นอีก แต่สิ่งที่รู้สึกอายจนไม่ค่อยอยากจะฟังนานๆ ก็คือเสียงของตัวเองจากเครื่องบันทึก จริงๆ เมื่อคืนก็นั่งฟังเสียงทำการบ้านประเมิน speech ของตัวเองก็เขินเหมือนกัน คือเสียงจะหวานเย็นเนิบนาบไปไหน... เคยอ่านจากไหนซักแห่งเขาพูดถึงเรื่องนี้ว่าเป็นเพราะในหูเรามีกระดูกค้อนทั่งโกลนทำให้เราได้ยินเสียงที่เราเปล่งออกไปแตกต่างจากเวลาฟังเสียงจากเครื่องบันทึกเพราะทิศทางที่เสียงกระทบกระดูกในหูต่างกัน... หมายความว่าเวลาเราพูดคนอื่นได้ยินเสียงเราเหมือนเวลาเราฟังเสียงตัวเองจากเครื่องบันทึกงั้นเหรอ อยากรู้จังว่าแล้วจริงๆ แล้วเสียงของเราเป็นยังไงกันแน่
ปล. ช่วงนี้เติร์ดกำลังซ้อมเต้นเพื่อแสดงในงานวันแม่ คิดถึงจังเลย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น