The Sister Diary

น้ำมะพร้าวปั่นอัญชัน อ.มิโฮโกะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าหลายเดือนแล้วว่าจะลาออกเพราะอยากไปทำโรงเรียนอนุบาลตามแนวคิดมอนเตสซารี ประกอบกับ ไม่ค่อยชอบวิธีการทำงานของหัวหน้าสาขา แต่พอถึงวันนี้ซึ่งเป็นวันทำงานสุดท้ายของอาจารย์ขึ้นมาจริงๆ ก็ใจหาย เพราะเคยได้ร่วมงานกันมาปีกว่า ได้พูดคุยสัพเพเหระและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันหลายเรื่อง อีกอย่างก็เป็นการลาออกของบุคลากรรุ่นบุกเบิกที่ทำงานมานานกว่า 16 ปี นานที่สุดในสาขาด้วย แต่ก็ยังดีว่าในเทอมหน้าอาจารย์จะยังมาสอนในฐานะอาจารย์พิเศษให้เราอยู่ ยังมีโอกาสได้พบกัน สาขาจัดเลี้ยงส่งอาจารย์ที่ร้านอาหารพื้นเมืองเหนือ "ลำดีตี้ขัวแดง" เป็นครั้งแรกตั้งแต่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ที่สมาชิกสาขาทุกคนร่วมรับประทานอาหารด้วยกันพร้อมหน้า 😺อาหารอร่อย (เพิ่งทราบว่าเป็นร้านของเจ้าของไส้อั่ววนัสนันท์) ทุกคนคุยกันสนุกสนาน เป็นบรรยากาศที่ดีจริงๆ ดีจนรู้สึกว่าเราน่าจะเป็นอย่างนี้ในการทำงานด้วย อย่างไรก็ขออวยพรให้ อ.มิโฮโกะประสบความสำเร็จในสิ่งที่ตั้งใจจะทำต่อไปในอนาคต

เมื่อเช้าลุงธรคนเก็บขยะของหมู่บ้านแจ้งข่าวให้ทราบว่าจะไม่มาเก็บขยะอีกแล้วเพราะได้งานอื่น รู้ตอนหลังว่าได้งานบนดอยสุเทพ ทำงานในโครงการหลวงหรือเปล่าก็ไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆ ก็คือไม่มีคนเก็บขยะแล้วจะจัดการกับขยะยังไง ลุงบอกว่าจะไปแจ้งกับผู้ใหญ่บ้าน เขาคงจะหาคนเก็บใหม่ จะได้คนใหม่เมื่อไหร่กัน แล้วช่วงที่ไม่มีใครมาเก็บจะเอาขยะไปทิ้งที่ไหนดี มีเรื่องให้วุ่นวายอีกแล้ว 😑

แม่มาอบรมลูกเสือชาวบ้านที่โรงแรมคุ้มภูคำแล้วมาค้างที่บ้านก็เลยได้รู้เหตุการณ์ต่อจากที่พบว่าเตอร์โดนครูตีจนก้นเป็นรอยเมื่อวานก่อน ที่จริงฉันก็นึกอยู่แล้วว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงแบบที่เห็นเป็นข่าวครึกโครมออกสื่อหรอกเพราะถ้าเป็นงั้นจริงทางบ้านก็ต้องส่งข่าวให้ฟังตั้งแต่เมื่อวานหลังจากไปคุยที่โรงเรียน เหตุการณ์มันก็แค่ครูสอนคอมชื่อครูหนุ่ย (ซึ่งเป็นสามีของพี่เป็ด สุภาวดีที่เล่นซอสามสายสมัยเรียน) มีธุระต้องออกไปนอกห้องเรียนระหว่างชั่วโมงสอนจึงสั่งนักเรียนห้ามวิ่งเล่นในห้องเพราะกว่าเตะสายไฟแล้วเป็นอันตราย โดยอาจารย์ให้นักเรียนหญิงจดชื่อคนที่ไม่เชื่อฟังครูให้ด้วย ปรากฏว่าแก๊งพี่เตอร์ ย้ำ เป็นแก๊งก็หาฟังคำครูไม่ 😠 พอครูกลับมาก็เลยโดนตีกันยกแก๊ง พวกวายร้ายเอ๊ย แล้วพอดีเตอร์ผิวขาวกว่าเพื่อนรอยไม้เรียวเลยเขียวพาดก้นอย่างที่เห็นวันก่อน ก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินกว่าเหตุแค่ครูเขามือหนักไปหน่อยเท่านั้นเอง

ของขวัญสำหรับ อ.มิโฮโกะ ช่วงปิดเทอมเราพอจะปลีกเวลาไปทำธุระส่วนตัวอย่างอื่นกันได้บ้าง อ.มิเอะก็เลยขอให้ฉันไปเก็บข้อมูลโปรแกรมการออมและ/หรือการลงทุนของธนาคารต่างๆ เป็นเพื่อนกันที่เซ็นทรัลเฟสติวัล เป็นกิจกรรมที่สนุกสนานดีเหมือนกัน ไปแล้วก็ทำให้รู้สึกอยากจะออมเงินมากขึ้นและได้พบว่าในบรรดาโปรแกรมการออมของธนาคารต่างๆ ธนาคารทหารไทยให้ข้อเสนอที่ดีที่สุด แต่นอกจากนี้เราก็ยังไปสอบถามที่ศูนย์บริการของไทยประกันชีวิตด้วย... ฉันไม่คิดจะซื้อประกันที่ศูนย์นี้หรอกเพราะป้าก็เป็นตัวแทนอยู่แล้วเพียงแต่อยากได้โบรชัวร์ข้อมูลโปรแกรมประกันเพื่อการออมและประกันสุขภาพ สนใจอันไหนก็ค่อยซื้อกรมธรรม์กับป้า แต่ก็ไม่วายเจอตัวแทนเข้ามาเสนอตัวขายให้ แถมยังชื่อ "แหม่ม" เหมือนกัน คุณแหม่มขอเบอร์โทรฉันไว้ด้วย สงสัยต้องเตรียมตัวโดนตื๊อซะแล้ว พอทัวร์แบ๊งค์จนพอใจแล้วทานข้าวกันแล้ว ก่อนกลับก็นึกขึ้นได้ว่าเราน่าจะซื้อของขวัญให้ อ.มิโฮโกะในโอกาสที่อาจารย์จะลาออกไปทำงานใหม่ เมื่อตกลงกันได้ว่าน่าจะซื้อของจำพวกเครื่องเขียนเราจึงไปช่วยกันเลือกที่ร้าน B2S เดินดูอยู่จนกระทั่งฉันสะดุดตาเข้ากับสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง ออกแบบ...

ติ๋มส่งไลน์รูปเตอร์ถูกครูตีจนก้นช้ำมาให้ดูก่อนสี่ทุ่มนิดหน่อย อารมณ์แรกที่เกิดขึ้นคือตกใจ พอสอบถามรู้ความว่าครูที่โรงเรียนตีความรู้สึกตกใจก็กลับกลายเป็นโกรธขึ้นมาทันที อยากจะไปหาหลาน ไปปลอบและอยากไปเอาเรื่องครูโหดคนนั้น แต่สติที่ยังเข้มแข็งทำให้ใจเย็นลงและแนะนำให้น้องชายกับน้องสะใภ้ไปพบครูที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้ แจ้งให้เขาทราบว่าเขาตีลูกเราแรงขนาดไหน แต่ขอให้คุยด้วยใจเย็น สอบถามต้นสายปลายเหตุให้ถี่ถ้วนพร้อมทั้งสังเกตท่าทีและประเมินเจตนาของครูก่อน เพราะบางทีเขาอาจตีเพื่อสอนให้นักเรียนหลาบจำ ไม่ทพสิ่งที่ไม่เหมาะสมอีกแต่มือหนักโดยไม่รู้ตัวก็ได้ ถ้าเขาไม่มีเจตนาทำร้ายเด็กเขาก็จะขอโทษและแสดงความรับผิดชอบ แต่ถ้าเขามีท่าทีกระด้างเราก็ค่อยปรับท่าทีให้จริงจังขึ้น... การที่ต้องรีบไปในขณะที่เหตุการณ์ยังสดๆ ร้อนๆ ก็เพื่อให้ครูเขารู้ผลการกระทำของเขาเพื่อนำไปสู่การปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น แต่ก็ไม่ควรเปิดฉากโจมตีด้วยโทสะเพราะคนที่ถูกต่อว่าจะแสดงการต่อต้าน โทสะเจอโทสะเท่าที่เคยเห็นมามันจบไม่สวย แถมหลายกรณีก็ไม่ได้ข้อเท็จจริงที่ควรได้ แทนที่จะนำไปสู่การแก้ไขปัญหาที่เหมาะสมกลับยิ่งเลวร้าย คนมีลูกนอกจา...

ยืดดด กว่าจะลงจากดอยอินทนนท์มาก็บ่ายจึงมุ่งหน้าเข้าเมืองเชียงใหม่เลยเพราะน้องต้องกลับไฟลท์ห้าโมงเย็น เรามาถึงในเมืองกันประมาณบ่ายสาม ยังมีเวลาอีกนานกว่าจะขึ้นเครื่องฉันเลยพาน้องไปกิน Pocket Cheese Toast ที่ร้าน The Volcano สาขานิ่มซิตี้... เป็นครั้งแรกที่ไปนิ่มเลยนะเนี่ย ได้ยินชื่อมานานแล้วแท้ๆ สาเหตุที่ชวนน้องมาร้านนี้เพราะอยากดึงชีสให้ยืดแล้วถ่ายรูปเก็บไว้ คราวก่อนพาหลานๆ ไปลองก็ไม่กล้าทำเพราะเขินหลานและบรรดาวัยรุ่นหนุ่มสาวทั้งหลายที่ไปกินที่ร้าน (ตอนนั้นไปสาขาหลัง มช.) คราวนี้สมใจละเพราะว่ากะคนรุ่นราวคราวเดียวกัน (ห่างกัน 5 ปีนี่นะ!) และเป็นคนบ้าถ่ายรูปด้วย ฉันก็เลยมีรูปกินชีสยืดจนได้ในที่สุด 🙌🎉

วันนี้เป็นสุดท้ายของทริปและเป็นวันที่ฟินสุดเพราะได้ไปเดินป่ากิ่วแม่ปานที่เซ็ทสึโกะเคยเล่าให้ฟังว่าข้างในเหมือนอีกโลกหนึ่ง พอได้เข้าไปก็พบว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นเมืองในหมอกกลางฤดูร้อน... กิ่วแม่ปานจะปิดให้เข้าชมสิ้นเดือนพฤษภานี้แล้วเพราะเข้าหน้าฝน จะเปิดอีกทีช่วงต้นหนาวเดือนพฤศจิกายน น้ำตกในเส้นทางศึกษาธรรมชาติ ทางเดินเลาะผา แมลงทับสีน้ำเงิน 😮 น้องนะร์ ดอกกุหลาบพันปีที่ยังเหลืออยู่ โซนป่าฝน ออกจากกิ่วแม่ปานก็ขับรถมาถ่ายกับป้ายนี้

วันนี้ฟ้าเปิดอากาศแจ่มใส พระอาทิตย์โผล่หน้ามาแล้ว ช่างปราณีต่อคนเมืองไกลที่มาแอ่วเมืองเหนือเหลือเกิน รึว่าเราเป็นคนดวงดี 😏 อุ้ย ไม่เอาไม่หลงตัวเอง วันนี้เราลงใต้ตั้งใจไปค้างบ้านพ่อเพื่อเตรียมเที่ยวดอยอินทนนท์ในวันพรุ่งนี้โดยแวะเที่ยวที่ต่างๆ รายทางไปเรื่อยๆ 🚗 แกรนด์แคนยอนหางดง > สตาร์บัคส์ กาดฝรั่ง > เก๊าไม้ล้านนา > ผาช่อ > บ้านแม่กลางหลวง    แกรนด์แคนยอน เก๊าไม้ล้านนา ผาช่อ บ้านแม่กลางหลวง

ฝนเทลงมาอย่างหนักแต่เช้าจนน้ำท่วมขังตามถนนหลายสายในเมือง ทีแรกวางแผนว่าจะพาไปผาช่อแล้วเลยไปนอนบ้านพ่อที่จอมทองแต่นึกได้ว่าปีที่แล้วตอนพาแนนไปเที่ยวผาช่อทางยังเป็นลูกรังอยู่ กลัวว่าถ้าไปวันนี้จะไปเจอทางเละ โชคไม่ดีรถอาจติดหล่มเอาได้ ก็เลยเปลี่ยนไปหมู่บ้านแม่กำปองซึ่งเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดเพราะแถวแม่กำปองฝนไม่ตกหนักอย่างในเมืองและอำเภอทางใต้ มีบางช่วงที่ฝนตกพรำๆ แต่ไม่เป็นปัญหาสำหรับการท่องเที่ยวของเราเลย เย็นดีเสียอีก 🚕 หมู่บ้านแม่กำปอง > ชมนกชมไม้ > ลุงปุ๊ดป้าเป็ง > ร้านกาแฟเดอะไจแอนท์ > น้ำพุร้อนสันกำแพง > โอ้กะจู๋ ชมนกชมไม้ เดอะไจแอนท์

น้องนะร์มาเที่ยวเชียงใหม่ ฉันในฐานะเจ้าบ้านจึงลางานศุกร์เสาร์ 2 วัน (เป็นช่วงปิดเทอมไม่มีสอน) อาสาพาเที่ยวเพื่อเป็นการตอบแทนที่น้องพาเราเที่ยวตอนไปนิเทศนักศึกษาฝึกงานที่กระบี่ เคยพาไปไกลถึงหมู่เกาะสิมิลันที่ปกติแล้วหากซื้อแพคเกจทัวร์ก็จะแพงถึง 4,000 บาท จึงตั้งใจจะพาเที่ยวให้เต็มที่ น้องบินมาถึงเชียงใหม่ตอน 11 โมง มิพัก เราก็ออกเที่ยวกันเลย แผนวันนี้คือ 🚓 ข้าวซอยลำดวน > ม่อนแจ่ม > ขับรถเที่ยววงกลมสะเมิง > Hill Borough เราก็ถือโอกาสเที่ยวไปด้วยเพราะมาอยู่เชียงใหม่ปีกว่าแล้วแต่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน อย่างม่อนแจ่มนี่ก็ครั้งแรก โชคดีที่ฤดูนี้มีดอกเวอร์บีนาสีม่วงๆ บานเต็มดอย ไม่งั้นก็คงไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ ม่อนแจ่มฝั่งร้านอาหาร ม่อนแจ่มฝั่งแปลงดอกไม้

ฉันหายสงสัยละว่าทำไมทีมฟุตบอลลีกของสุโขทัยถึงถูกแบนไม่ให้ใช้สนามทุ่งทะเลหลวงในฐานะเจ้าบ้านเมื่อปีที่แล้ว จำไม่ได้ว่ากี่นัด... วันนี้เมล์ชวนไปดูการแข่งขันฟุตบอลระหว่างทีมสุโขทัยกับทีมบุรีรัมย์ยูไนเต็ด ระหว่างการแข่งขันมีหลายครั้งที่กรรมการตัดสินโทษฟาล์วอย่างน่ากังขา แต่เราในฐานะคนดูก็ฟันธงไม่ได้หรอกว่ากรรมการตัดสินถูกหรือผิดเพราะมองเห็นไม่ชัดและตามกติกาการแข่งขันจะไม่มีการฉายภาพย้อนหลังให้ดูในระหว่างการแข่ง แต่ก็น่าจะมีเค้าความจริงอยู่ว่าเราโดนโกงเพราะช่วงกลางครึ่งหลังนักกีฬาทีมสุโขทัยพากัน walk out ออกจากสนาม 😔 จนคุณสมศักดิ์ เทพสุทินเตือนสติจึงกลับมาลงสนามกัน ในสนามว่าดุเดือดแล้วข้างสนามดุเดือดยิ่งกว่า ทุกครั้งที่กรรมการตัดสินแบบน่าสงสัยเหล่าแฟนบอลทั้งหลายก็จะพากันตะโกนเปล่งคำหยาบคายออกมาแทบจะทุกทิศทาง กองเชียร์ข้างๆ กลุ่มของเรามากันเป็นครอบครัวก็ปล่อยของหยาบๆ ต่ำๆ ออกมาแบบร่วมแรงร่วมใจกันทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งลูก ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งรุนแรงซะจนน่ากลัวจะเกิดการตะลุมบอนกัน พวกเราเลยออกจากสนามกลับบ้านก่อน คนต่างบ้านต่างเมืองมาเห็นมาได้ยินคงดูถูกว่าคนสุโขทัยเป็นคนหยาบช้า ไร้มารยาท 😔😞😟...

เมื่อคืนตอนกินข้าวกันที่ร้านกุหลาบเตอร์เล่าให้ฟังว่าเพื่อนนั่งรถไ ฟจากกรุงเทพฯ กลับมาบ้านที ่อุตรดิตถ์ฟังแ ล้วอยากลองนั่งรถไฟดูบ้าง พวกผู้ใหญ่จึงปรึกษากันว่าจ ะเอายังไงดี แม่บอกว่าคราวหน้าถ้าจะไปเท ี่ยวบ้านป้าแหม่มที่เชียงให ม่จะพานั่งรถไฟไป แต่ป้าแหม่มคิดว่าถ้าได้นั่ งจริงๆ แล้วอาจไม่สนุกอย่างที่คิดเ ลยวางแผนให้ลองนั่งรถไฟระยะ สั้นดูก่อน แต่จะไปขึ้นรถไฟจากที่ไหนไป ที่ไหนดี คิดไปคิดมาหาข้อมูลนั่นนี่ส ุดท้ายก็ตกลงที่นั่งจากสถาน ีพิชัยไปสถานีศิลาอาสน์ จังหวัดอุตรดิตถ์ นัดไปรับเด็กๆ ที่บ้านเวลา 6:30 น. เพื่อให้ทันรถไฟเที่ยว 8:26 น. วันเดินทางฉันกับแม่ก็ไปรับ หลานๆ ตามนัด ถึงจะยังเช้ามากแต่เด็กๆ ก็ตื่นมาแต่งตัวรอแล้ว เราขับรถไป อ.พิชัย เป็นครั้งแรกของฉันที่ไปเยื อนเมืองนี้ เรามาถึงสถานีรถไฟพิชัยก่อน แปดโมงเล็กน้อย ที่หน้าสถานีมีศาลพระยาพิชั ยดาบหักแต่ฉันไม่ได้เข้าไปส ักการะท่านเพราะยุ่งกับการด ูแลหลาน เมื่อรถไฟมาถึง ฉันพาหลานๆ เบียดเสียดกับผู้โดยสารคนอื ่นขึ้นไปหาที่นั่ง โชคดีมีที่นั่งว่างสามที่พอ ดี อีกที่หนึ่งมีเด็กสาววัยรุ่ นนั่งอยู่ก่อนแล้ว เตอร์ต้นคิดอยากนั่งรถไฟดูเหมือนจะรู้สึ...

ถ้วยหอยทากน่ารัก กลับมาบ้านสี่ห้าวันเพราะมีวันหยุดฉัตรมงคลและพืชมงคลต่อด้วยเสาร์อาทิตย์ กินข้าวบ้านกับสมาชิกในบ้าน แต่พอหลายวันเข้าก็ชักเบื่อ วันนี้เลยชวนกันไปหาอะไรกินนอกบ้าน ตอนบ่ายแก่ๆ พาเด็กๆ และแม่ไปกินไอติมสเวนเซ่นส์ที่โลตัสอุตรดิตถ์ เติร์ดนี่รักการกินเป็นชีวิตจิตใจ ดูดีอกดีใจกับไอติมและถ้วยหอยทากที่เป็นของแถมมาก แต่เติร์ดนี่ทำหน้าบูดหน้าบึ้งไม่ยอมกินอะไรกับใครเขา นั่งหน้าเบะน้ำตาคลอที่ถูกบังคับให้ผละจากหน้าจอคอมและแท็บเล็ตมา... นี่มันอาการเสพติดจอขนาดหนัก จะแก้ไขประการใดดี เฮ้อออ กลับจากอุตรดิตถ์มาก็เย็นแล้ว ขี้เกียจหุงหาอาหารเลยยกโขยงทั้งบ้านไปดินเนอร์ร้านกุหลาบ ร้านอาหารเก่าแก่ระดับตำนานของตำบลหาดเสี้ยว อาหารเขาอร่อยทุกอย่างโดยเฉพาะปูหลน เติร์ดถึงกับออกปากว่า "อาหารร้านนี้อร่อยมากๆ" แต่ก็นึกขำที่เติร์ดคิดว่าเรามาทานข้าวในงานเลี้ยงแต่งงานเพราะเห็นเก้าอี้คลุมด้วยผ้าสีขาว คงนึกว่าโต๊ะจีน... เด็กเอ๊ยเด็ก มากันยกครัว

เด็กๆ รุ่น 55 และ 56 ทั้งเก้าคนกลับมาจากฝึกงานสหกิจได้อาทิตย์นึงแล้ว และวันนี้เป็นวันรายงานผลการปฏิบัติงาน น่าปลาบปลื้มใจที่ได้เห็นเด็กๆ โตขึ้นอีกขั้น รู้จักชีวิตการทำงานซึ่งเป็นโลกของผู้ใหญ่เต็มตัว ทุกคนได้รับความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับงานในสายงานที่ตนเองได้ไปฝึก หลายๆ คนก็ได้บุคลิกดีๆ มาจากที่ทำงานด้วย ที่เห็นได้ชัดคือมีน ณัฐธยาน์ ที่ออร่าแอร์โฮสเตสเปล่งประกาย การแต่งเนื้อแต่งตัว การเดินยืนโค้ง การพูดต้อนรับ นี่แอร์ชัดๆ ยิ่งมองยิ่งฟังก็ยิ่งปลื้มใจ เจ้าบลู เสาวลักษณ์ทำไมไม่ได้บุคลิกของพนักงานต้อนรับของโรงแรมกลับมาบ้างนะ ทั้งๆ ที่ตอนไปนิเทศก็ออกจะสำรวมเรียบร้อย... แต่เวลาทำงานจริงๆ เขาก็คงรู้ว่าควรทำตัวยังไงแหละ มหาลัยนี่เปรียบไปก็เหมือนบ้านหลังที่สอง นักศึกษาก็เลยรู้สึกผ่อนคลายและทำตัวสบายๆ กัน ยังไงก็ปลื้มใจกับลูกศิษย์รุ่น (กลุ่ม) แรกของเรา 😃👏

และแล้วก็ถึงวันออกทัวร์ของนักศึกษาวิชา JC362 Japanese for Hospitality Industry II (Tour guide) ฉันอดกังวลไม่ได้เพราะเมื่อวานเพิ่งได้รับโทรศัพท์คุณซาฮาร่าเรื่องจุดนัดหมาย วันนี้เพื่อความมั่นใจว่าทุกอย่างราบรื่นฉันจึงโทรไปถามคุณซาฮาร่าว่าพบนักศึกษารึยัง พอเขาบอกว่าพบแล้วก็ค่อยโล่งอก หลังจากนั้นก็คอยรับรูปภาพบรรยากาศทางไลน์ซึ่งทุกทีมก็พาทัวร์กันได้ด้วยดี ค่อยโล่งใจหน่อย

เมื่อบ่ายขณะกำลังนั่งเล่นเน็ตอยู่ก็มีโทรศัพท์หมายเลขที่ไม่ได้บันทึกไว้เข้ามา พอรับสายปรากฏว่าเป็นคุณซาฮาร่า CLL ที่จะเป็นอาสาสมัครเป็นลูกทัวร์ให้ยัยปูเป้ ร้องเรียน (ขอใช้คำนี้) ว่าจะออกทัวร์พรุ่งนี้แล้วแต่ยังไม่รู้ว่าจะนัดพบกันที่ไหน ตอนเด็กเขียนเมลเขาก็อ่านได้ไม่เคลียร์ในจุดนี้แล้วเด็กไม่เขียนคอนเฟิร์มไปอีกครั้ง (เพราะเขียนเองไม่ได้ คราวก่อนให้เจ้าตันติเขียนให้ ทำให้มีแต่เด็กฝ่ายเดียวที่เข้าใจว่าจะไปรับที่บ้านคุณซาฮาร่า) พอแกโทรไปหาก็สื่อสารกันไม่รู้เรื่อง ยัยปูเป้เอ๊ย เวลาถามก็ตอบแต่ไม่ต้องห่วงค่ะไม่ต้องห่วง แล้วเป็นไง 😠 ฉันก็เลยต้องเป็นตัวกลางนัดหมายให้ นี่ยังไม่ได้ออกทัวร์ก็หนักขนาดนี้ วันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง โอ๊ย กังวลใจจริงๆ

หลอดไฟนี่ก็สามเดือนดีสี่เดือนไข้จริงๆ ตั้งแต่ที่เปลี่ยนหลอดเป็นแบบ LED ไปเมื่อต้นปีมีปัญหาปิดไฟแล้วไฟค้างหนึ่งครั้ง โฮมโปรส่งช่างเบียร์ (คนที่มาเปลี่ยนหลอดทั้งบ้าน) มาแก้ให้ก็ดีขึ้น แต่เมื่อคืนก่อนไฟเพดานตรงโต๊ะกินข้าวเปิดไม่ติด เมื่อวานไปแจ้งโฮมโปรเขาก็ให้ช่างเบียร์มาเช็คให้อีก ช่างบอกว่าปัญหาอยู่ที่หลอดไฟเพราะลองถอดหลอดออกแล้วเอาหลอดอื่นมาใส่ไฟก็มาเลยให้ฉันเอาหลอดไปเปลี่ยน แต่ฉันต้องเปลี่ยนหลอดไฟใส่ในโคมเองเพราะช่างไม่ว่างมาให้ในเร็วๆ นี้ และช่างบอกว่ามันไม่ได้ยาก เอาวะ เปลี่ยนเองก็เปลี่ยนเอง ไม่อยากอยู่มืดๆ นานๆ พอได้หลอดใหม่มาฉันก็เอาบันไดมาปีนขึ้นไปเปลี่ยน เดี๋ยวนี้สินค้าข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ถูกพัฒนาให้ติดตั้งง่ายใช้ง่ายและมีประสิทธิภาพมากขึ้น ฉันแค่เอาหลอดซึ่งมีแม่เหล็กติดอยู่ด้านหลังไปติดกับโคมแล้วเอาปลายสายไฟใส่เข้าไปในช่องเต๋าต่อไฟแล้วขันสกรูให้แน่นเป็นอันเสร็จ ไม่ต้องติดบัลลาร์ด สตาร์ทเตอร์อะไรอีก แค่นี้เอง กัลยาก็เปลี่ยนหลอดไฟเองได้

มาอยู่เชียงใหม่ปีกว่าแต่ไม่ค่อยได้นัดพบเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาลัยซักเท่าไหร่ อาจจะเพราะเป็นคนไม่ค่อยชอบสังคม พบคนมากๆ และก็อาจจะเพราะเคมีไม่ค่อยเข้ากับเพื่อนส่วนใหญ่ในเมเจอร์ด้วย คนที่เคมีเข้ากันหน่อยก็มีแต่พี่นกที่อุปนิสัยคล้ายกันหลายอย่าง แต่นั่นแหละ ด้วยความที่คล้ายกันก็เลยไม่ได้เจอกันเลยเพราะชอบอยู่คนเดียวหรือกับครอบครัวมากกว่า 😏 เมื่อเย็นนัดทานข้าวกับเจ๊หนึ่งและโอ๋ ตอนหลังมีพี่โอ๋ (โยคะการ์ตูน) มาร่วมด้วย เพื่อนทั้งสองก็ยังนิสัยเหมือนเดิมแม้ว่ารูปร่างจะเปลี่ยนไปมากบ้างน้อยบ้าง 😜 โอ๋ก็ยังมีจิตสาธารณะ ยึดมั่นในอุดมการณ์แต่ก็เริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าชีวิตจริงคนเราจำเป็นต้องใช้เงิน และมีความรั่วอยู่บ้างเหมือนเดิม ส่วนเจ๊หนึ่งก็รักเพื่อนฝูงดีเหมือนเดิมแต่ก็ยังชอบแอบบงการคนอื่นและคิดไปเองว่าความคิดของตัวเองเข้าท่าที่สุด เช่นวันนี้ที่นางนัดแถวบ้านนางเพราะจะได้กลับไปดูแลลูกได้หากฉุกเฉิน ก็โออยู่เพราะแถวนั้นก็เป็นย่านของกินอยู่แล้ว แต่ตลกตอนจะเลือกร้านที่นางแนะนำว่า "ฝั่งนี้มีร้านหมูกระทะซึ่งเวิร์คมาก มีเนื้อให้เลือกเยอะ มีซีฟู้ดด้วย ราคาก็ไม่แพง ฉันชอบมากินบ่อยๆ ใกล้ๆ กันก็มีร้าน...

พี่เมจะไร้ท์ข้อมูลตำราภาษาญี่ปุ่น 1 ส่งไปตามห้องสมุดมหาวิทยาลัยต่างๆ เพื่อเป็นการเผยแพร่ผลงานที่เราช่วยกันสร้างสรรค์ขึ้น ฉันจึงอาสาเป็นฝ่ายจัดซื้อออกไปซื้อแผ่นซีดีที่ร้าน Office Mate เซ็นเฟส เพิ่งรู้นี่แหละว่าแผ่นซีดีเปล่ามันมีมากมายหลายประเภท มีแบบ + และแบบ - ด้วย ซึ่งแบบลบแปลว่าเขียนได้ครั้งเดียวเพิ่มข้อมูลภายหลังไม่ได้ แบบบวกแปลว่าเพิ่มข้อมูลภายหลังได้ อ้อเหรอ... ที่ร้านก็ใจดีติดป้ายอธิบายไว้ที่ชั้นวางสินค้าแผ่นซีดีให้ด้วย ความรู้มันมีอยู่ทุกแห่งทุกหนเนาะ