ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

บทความ

กำลังแสดงโพสต์จาก กรกฎาคม, 2018

ไก่ได้ถ้วย (ฟีฟ่า)

ฝรั่งเศส 4 - โครเอเชีย 2 เชียร์ทีมไหนทีมนั้นมันต้องพ่ายทุกทีสิ ฟุตบอลโลกรอบแรก รอบเดียวและรอบสุดท้ายของการแข่งขันครั้งนี้ที่ดู ดูเพราะว่ามันคือรอบชิง งานก็มีล้นหลาม ออกข้อสอบยังไม่เสร็จอุตส่าห์มานั่งดูบอล ดูโดยที่ไม่รู้จักทั้งทีมฝรั่งเศสและโครเอเชีย ไม่รู้ใครเก่งไม่เก่งยังไง หน้าตาผู้เล่นก็หล่อๆ กันทั้งสองฝ่าย เลยเลือกเชียร์โครเอเชียเพราะอยากให้มีประเทศใหม่ๆ ได้เป็นแชมป์บ้าง แต่พอเกมเริ่มได้สักพักก็เห็นแล้วว่าโครเอเชียเป็นรอง ถึงแม้จะทีมเวิร์คดีแต่ความแม่นในการทำประตูน้อยกว่า ทั้งที่มีโอกาสทำประตูหลายครั้งแต่ยิงไม่เข้า ไม่นับที่ทำลูกเข้าประตูตัวเองตอนฝรั่งเศสฟรีคิก ส่วนฝรั่งเศสนี่ต้องยอมรับว่าเก่งจริง เล่นกันอย่างว่องไว แม้ได้ครองบอลน้อยกว่าแต่ทำประตูแม่นกว่า หนึ่งเรื่องที่ประทับใจคือหลังจากที่ถูกฝรั่งเศสนำไป 4-1 ตอนนั้นดูเหมือนโครแอตเกือบทั้งทีมหมดกำลังใจ เริ่มไม่รุก แต่มีอยู่แค่คนเดียวที่ไล่ตามบอลกับฝรั่งเศสไปถึงหน้าประตูและเตะเข้าประตูจนได้สกอร์ขึ้นมาเป็น 4-2 มันทำให้เราคิดขึ้นมาได้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเกมยังไม่จบจะต้องไม่ยอมแพ้เหมือนนักเตะโครแอตคนนี้ ไม่รู้ชื่ออะไร แต่ปร...

บุญบุญบุญ

วันนี้ฉันได้พบ "บุญ" ตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง ฉันน่าจะจดความฝันทันทีที่ตื่นเพราะเรื่องราวในฝันมันเลือนไปจากความทรงจำเร็วเหลือเกิน ตอนที่เพิ่งตื่นฉันรู้สึกว่าในฝันมีรายละเอียดมากมาย แต่ตอนนี้จำได้แค่ว่าได้พบบุญ (หรือบุญมาหา?) ในที่ที่มีหนังสือเยอะๆ (ร้านหนังสือ? หรือห้องสมุด? หรือห้องนอนตัวเอง?) พร้อมกับรอยยิ้มละมุนละไม สีหน้าและแววตาเปี่ยมไปด้วยความรัก? และความปรารถนาดี (เป็นหน้าตาแบบที่เราอยากเห็นมากๆ ตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่) ดูเหมือนว่าจะมีบทสนทนาเกิดขึ้นในตอนนั้น แต่ฉันจำได้แค่ที่บุญนัดว่า "เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้นะ" แล้วฉากนั้นก็หายไปสักพักก็ตัดเข้าฉากใหม่ ตัวฉันกำลังเดินเข้าไปในห้องประชุมที่มีคนนั่งอยู่เต็มไปหมด ในนั้นมี "บุญ" สวมชุด (คงจะเป็นสูท?) สีขาวดูภูมิฐานมาก บุญยิ้มให้ฉันที่เพิ่งเข้าห้องมาใหม่ด้วยสีหน้าแววตาอ่อนโยนเหมือนกับในฝันฉากก่อนหน้านี้เปี๊ยบ แต่หน้าตาฉันกลับเต็มไปด้วยความฉงน... แล้วฉันก็ตื่นแล้วก็นั่งฉงน (เหมือนตัวเองในฝัน) อยู่พักใหญ่ หลายเดือนแล้วที่ยุ่งกับงานจนไม่ได้คิดถึงบุญเลย ซึ่งก็ควรจะเป็นเช่นนั้นเพราะเราไม่ใช่แฟนกัน ไม่เคยคบกันแบ...

บ๊ายบายนาคิน

หมดวาระซะทีนะซีรี่ย์ "นาคิน" อันลำไยร้อยสวนโดยเฉพาะรุ่นสิวัญญีกับร็อคกี้ โคตรยืดและไม่มีความสมเหตุสมผลเอาซะเลย ขนาดตอนอวสาน อีนี่ก็อุตส่าห์รีบกลับบ้านมาดูเพราะเห็นตัวอย่างที่พระเอกฆ่านางเอกเลยอยากรู้ว่าเพราะอะไร ปรากฏว่าในฉากสุดท้ายเมื่อทั้งคู่ช่วยกันสังหารศัตรูสำเร็จกำลังโผเข้ากอดกันอีร็อคกี้ก็เอาหอกพระศิวะแทงนางสิวัญญีแดดิ้น ไม่แถลงไขให้แจ้งว่าเพราะเหตุใด ซักแป๊บนึงรีทริก พ่อของสิวัญญีซึ่งตายไปแล้วก็ปรากฏตัวขึ้น (ก็ได้นะ) แล้วบอกว่า "นางตายเพราะนางต้องตาย นางตายแล้วก็เป็นอันสิ้นสุดเรื่องราวของนาคิน" แล้วก็ขึ้นตัวหนังสือ "จบบริบูรณ์" อ้าว หอยหลอด! คืออยากจะจบหักมุมโหดก็จัดไปแต่ควรให้มันเคลียร์กว่านี้หน่อยไหมจ๊ะนายจ๋า รึคนเขียนบทไม่รู้จะจบเรื่องยังไง

หมูป่าปลอดภัยแล้ว

หลังจากที่น้องๆ นักฟุตบอลเยาวชนชายทีม "หมูป่า อคาเดมี" อ.แม่สาย จ.เชียงราย 12 คนกับโค้ชอีก 1 เข้าไปเที่ยวในถ้ำหลวง ขุนน้ำนางนอนแล้วกลับออกมาไม่ได้เพราะฝนตกน้ำเข้าไปท่วมขังอยู่ในถ้ำตั้งแต่วันที่ 27 มิ.ย. จนทำให้ผู้คนจำนวนมากทั้งจากในประเทศและต่างประเทศต่างช่วยกันหาทางพาน้องๆ ออกจากถ้ำจนกลายเป็นปรากฏการณ์ kindness ระดับโลก ซึ่งมันก็มีวิธีการช่วยเหลือทั้งแบบตามหลักวิทยาศาสตร์และด้วยวิธีการที่วิทยาศาสตร์ยังไม่สามารถอธิบายได้ เช่น ความช่วยเหลือของครูบาบุญชุ่ม... ตามความเชื่อของคนไทย ซึ่งพวกฝรั่งมังค่าคงจะพากันงง แต่ทุกวิธีการที่ทำลงไปก็เป็นไปเพื่อช่วยเด็กทั้งนั้น วันนี้ทุกคนปลอดภัยแล้วและท่านผู้ว่าราชการจังหวัดเชียงรายก็ออกมาแถลงข่าวปิดปฏิบัติการช่วยเหลือหมูป่าอย่างเป็นทางการแล้ว... ฉันอยากจะบันทึกไว้เตือนความจำว่าครั้งหนึ่งมนุษยชาติได้ร่วมมือร่วมใจกันทำความดีแบบไร้พรมแดนกั้นโดยไม่หวังผลตอบแทน เป็นเหตุการณ์ที่น่าชื่นชมจริงๆ

เยี่ยมลุงต๋อย

การไปเยี่ยมลุงต๋อยที่ป่วยอยู่ รพ.อุตรดิตถ์เมื่อเช้านี้ ฉันคิดว่าบรรยากาศมันคงจะหดหู่น่าดูเพราะแม่เล่าว่ามะเร็งกระจายไปทั่วร่างแล้ว แต่พอได้พบ คนป่วยตัวจริงกลับสรรหาแต่เรื่องตลกมาเล่าให้ฟัง เช่น ล้อเลียนหน้าตาหมอตอนตกใจจนตาแทบถลนออกจากเบ้าเมื่อซักประวัติการดื่มแล้วได้ฟังคำตอบของลุงว่าเริ่มดื่มมาตลอดทุกวันตั้งแต่อายุสิบห้า ฯลฯ ทำให้ไม่รู้สึกเศร้าเลยทั้งที่รู้ว่าลุงอาจจะอยู่ได้อีกไม่นาน บางทีความอารมณ์ดีของลุงอาจช่วยให้อาการป่วยดีขึ้นเรื่อยๆ ก็ได้นะ.... บางที นอกจากคนป่วยอารมณ์ดีแล้ววันนี้ญาติพี่น้องและเพื่อนบ้านก็พากันไปเยี่ยมอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ทั้งลุงนง ป้าบุ๋ม ป้าแอ ป้าแป๊ด แม่ น้านึง ป้าตุ๊ย ลุงนวย ลุงเถียร อย่างกับงานรวมญาติ การมีญาติมิตรก็เป็นยาใจอย่างหนึ่งที่ทำให้คนเราไม่เฉาตายเพราะความโดดเดี่ยว ไม่รู้ว่าเวลาฉันกลายเป็นคนแก่นอนป่วยจะมีพี่น้องลูกหลานมาให้กำลังใจอย่างงี้รึเปล่า

จระเข้น้อย

ไปอบรมการล่ามโดย อ.บุญชู ที่ ม.ราชภัฏพิบูลย์สงครามอันกว้างใหญ่ไพศาลใหม่อลังการดาวล้านดวงโดยเฉพาะไลบรารี่ เรื่องที่ได้ฟังมีประโยชน์มาก คัดสรรเอาไปใช้สอนนักศึกษาได้ (ขอขอบคุณคณะวิทยากรและผู้จัดงานเป็นอย่างสูง) อันนี้คือสาระ แต่มันมีเรื่องไร้สาระอยู่ด้วยไงในตอนอบรมน่ะ คือช่วงเบรค อ.ต่อศักดิ์ที่สอนที่นี่เล่าให้ฟังว่าที่นี่มีจระเข้น้อยชุม เอี้ยน่ะ ตัวใหญ่เหมือนลูกจระเข้แถมมีประชากรเยอะขนาดมีคนเคยเห็นมาเป็นฝูง 6 ตัว ไอ้เราก็เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้างเพราะมันไม่ได้มาปรากฏตัวให้เห็นและจาก ปสก. ตรงที่เคยเห็นใหญ่สุดก็ยาวประมาณ 1 ฟุต แต่ก็ไม่ได้แย้งอะไรจนกระทั่งตอนขับรถกลับบ้าน  ตั้งใจว่าจะเข้าทางแยกบ้านสวน ดั๊นเลี้ยวผิดแยกไปเข้าบ้านคลองด่านซึ่งเป็นทางเล็กๆ ที่รถวิ่งได้เลนละคันเท่า แถมสองข้างทางเป็นทุ่งนา แหม อย่างกับย้อนยุคไปเมื่อยี่สิบสามสิบปีที่ก่อน ขับไปได้ซักห้านาทีก็เห็นมีอะไรวางอยู่กลางถนนอีกเลนนึงคล้ายๆ รกมะพร้าวสีน้ำตาล เอ๊ะ แต่แถวนี้ไม่เห็นมีต้นมะพร้าวนี่ พอรถขับใกล้เข้าไปจนมองเห็นรายละเอียดชัดขึ้น เท่านั้นหละ หัวใจหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม เฮ้ย นี่มันจระเข้น้อยจริงๆ ด้วย เอี้ยยย ตัวใหญ่มาก...